...เมื่อจิตใจเป็นบ่อเกิดพลังงานของความสุขและความทุกข์
เราในฐานะเจ้าชีวิตของตัวเอง ควรที่จะใส่ใจ
ด้วยการประสานใจให้เป็นหนึ่งเดียว
มีความแน่วแน่ในการเรียนรู้..ความรู้สึกภายในอย่างมีสติ
ไม่มองออกไปข้างนอกเพื่อที่จะเรียกร้องความสุขเข้ามาภายใน
แต่จงเรียนรู้ความรู้สึกภายในอย่างเข้าอกเข้าใจ
บนความเงียบที่มิใช่ความเหงา
แต่เป็นความเงียบ..บนความสุขใจ
เป็นความรู้สึกที่มาจากการประสานแห่งใจ
อันเกื้อกูลต่อการรองรับความสุขที่มั่นคง..อย่างแท้จริง..
...ความสุขจึงไม่ใช่การมองหรือแก้ไขที่ผู้อื่น..
แต่เป็นการแก้ไขที่ตนเองบนพื้นฐานแห่งความเข้าใจ
ที่ไม่ร้างไร้จากพลังแห่งสติปัญญา
ที่คอยสนับสนุนการเดินทางของใจตามวิถี
ไม่ให้เราหลงทางและหลงตัวเราเอง..