หน้าที่ 1 จากทั้งหมด 2 หน้า 12 หน้าสุดท้ายหน้าสุดท้าย
กำลังแสดงผล 1 ถึง 10 จากทั้งหมด 12

หัวข้อ: หัวใจสีขาวภาค 2 : หมอก็มีหัวใจ

  1. #1
    Moderators สัญลักษณ์ของ ต่าย
    วันที่สมัคร
    Nov 2007
    ที่อยู่
    เชียงใหม่
    กระทู้
    1,229
    บล็อก
    5

    ดวงดาว The Star หัวใจสีขาวภาค 2 : หมอก็มีหัวใจ

    หัวใจสีขาวภาค 2 :  หมอก็มีหัวใจ


    หัวใจสีขาว : ภาค 2 " หมอก็มีหัวใจ "


    ..........เวรดึกคืนนี้..ยังคงเป็นเหมือนคืนก่อนๆที่พอเริ่มต้นเวร เที่ยงคืน ตีหนึ่ง ก็จะมีผู้ป่วยมานอนรอรับบริการอยู่ 2 - 3 คน ต่ายขึ้นเวรด้วยความสดชื่นกว่าวันก่อนๆ เพราะได้พักเต็มอิ่มมา สองวัน แต่พี่อ้วน พยาบาลเวรบ่ายก็ยังส่งซิกให้รู้สึกกังวลในใจว่า..อย่านิ่งนอนใจเพราะตลอดเวรบ่ายของพี่อ้วน มีอุบัติเหตุหมู่รถปิคอัพตกเขา เพิ่งจะเคลียร์เสร็จก่อนหน้าไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา..ต่ายไม่ทราบมาก่อนเพราะเพิ่งจะเข้ามาโรงพยาบาลตอนสี่ทุ่มเลยไม่มีโอกาสได้ขึ้นมาช่วย..ปกติเวลามีอุบัติเหตุหมู่นอกเวลาราชการ..เจ้าหน้าที่ในเขตบ้านพักต้องถูกระดมกำลังมาให้ความช่วยเหลือบนตึก..เนื่องจากเจ้าหน้าที่มีน้อยนั่นเอง....

    02.00น ......ต่ายยังคงตรวจผู้ป่วยที่มาด้วยอาการ ปวดท้อง โรคยอดฮิตของเวรดึก อีก สองราย รายที่สอง อาการไม่ทุเลา หลังจากให้ยา นอนสังเกตอาการ 15 นาที ผู้ป่วยยังมีอาการปวดมาก แถมยังมีไข้ขึ้น ซึ่งถือว่าไม่ธรรมดา ต่ายตัดสินใจรายงานแพทย์เวรในคืนนั้นด้วยความสบายใจ เพราะหมอปราชญ์เป็นหมอใจดี มีจรรยาบรรณสูงไม่เคยหน้างอเวลาถูกตามตอนดึกๆ เป็นไปตามคาดหมายคือผู้ป่วยต้องได้นอนให้น้ำเกลือ ให้ยาแก้อักเสบ ในโรงพยาบาลเนื่องจากสงสัยว่า ลำใส้อักเสบเฉียบพลัน

    03 .00 น ....... หลังจากส่งผู้ป่วยเข้าตึกนอนแล้ว หมอปราชญ์ยังนั่งทักทาย แซวต่ายว่าคืนนี้คงนอนตาไม่หลับ เพราะเวรต่ายขึ้นชื่อว่าดวงเฮี้ยน เป็นที่รู้กันทั่ว..ไม่รู้เป็นไง เวรต่ายเป็นดวงนางกวัก กวักคนไข้เข้าโรงพยาบาลได้ทั้งเวร หัวใจสีขาวภาค 2 :  หมอก็มีหัวใจ..หมอปราชญ์บอกว่ามีอะไรก็ตามได้ทันทีไม่ต้องเกรงใจ..แล้วก็ขึ้นไปนอนบนห้องพักเวรชั้นสองใกล้ๆกับห้องฉุกเฉินนั่นเอง

    03.45 น........ไม่รู้ว่าเป็นไปตามดวงหรือเปล่า เพราะมีผู้ป่วยหอบเหนื่อยจนหน้าเขียวมาที่ห้องฉุกเฉินอีก อากาศหนาวๆแบบนี้ สถิติผู้ป่วยหอบหืด มักอาการกำเริบตอนดึกๆได้ทุกเมื่อต่ายเห็นสภาพผู้ป่วยแล้วก็รู้สึกกังวลแทนญาติ หลังจากให้การดูแลเบื้องต้น ให้ยาพ่นขยายหลอดลม ไป สองครั้ง ผู้ป่วยก็ยังไม่ดีขึ้น ต่ายตัดสินใจรายงานหมออีกครั้งเพราะการให้ยาขั้นต่อไปคือ ยาฉีดเข้าทางเส้นเลือด ยาอันตรายบางตัวไม่อาจกระทำได้โดยพยาบาล..หมอปราชญ์รีบลงมาตรวจดูอาการ ให้ยาฉีด จนผู้ป่วยดีขึ้น แต่ก็ยังเป็นห่วงว่าอาจมีอาการกำเริบที่บ้านอีก ญาติขอนอนเพราะเหมารถพาผู้ป่วยมาหลายร้อยบาท หมอเข้าใจและก็บอกว่าให้นอนสังเกตุอาการที่โรงพยาบาลก่อนก็ได้ เพราะอาจมีอาการกำเริบได้อีกเหมือนกัน..นี่คือการรักษาที่ต้องดูถึง องค์รวม นั่นก็คือ รักษากาย ใจ สังคม จิตวิญญาน ดูไปถึงบ้าน ถึงญาติ สิ่งแวดล้อม ซึ่งหมอปราชญ์ท่านทำโดยอัตโนมัติไม่ต้องอ้างในตำราเรียน...........แต่ในสมัยนี้หาคนที่มีจิตวิญญานแห่งการรักษาแบบองค์รวมได้น้อยเต็มทีแล้ว

    O4.00น. .........เมื่อส่งผู้ป่วยเข้าตึกนอนแล้ว ต่ายถึงได้มีเวลามาตรวจเชคอุปกรณ์ให้พร้อมใช้อีกรอบ เพราะต้นเวรมีผู้ป่วยที่เราต้องรักษาให้เรียบร้อยก่อนถึงจะมาทำหน้าที่อื่นได้ ขณะที่ต่ายตรวจเชค ท่อช่วยหายใจขนาดต่างๆให้ครบ รวมทั้งเชคเครื่องมือฉุกเฉินให้อยู่ในสภาพพร้อมใช้ และพอใช้ ท่อช่วยหายใจขนาด เบอร์ 7.5 หายไป 2 อัน เพราะใช้ในเวรบ่ายคงเป็นช่วงที่มีอุบัติเหตุหมู่ ที่เหลือ อีก 3 อัน ต่ายภาวนาว่าขออย่าให้ได้ใช้ในเวรต่ายอีกเลย...มันเหมือนมีลางสังหรณ์จริงๆ

    04.30 น ลางสังหรณ์ต่ายเป็นจริง เพราะมีเสียงรถมาจอดหน้าห้องฉุกเฉินอย่างรวดเร็วพร้อมกับเสียงร้องไห้ระงมของญาติๆ ดังลั่นหน้าห้อง เวรเปลตะโกนให้ได้ยินก่อนล่วงหน้าว่าผู้ป่วยหยุดหายใจ............ต่ายคว้าหมับไปที่แอมบูแบค ( ท่อบีบลมช่วยหายใจฉุกเฉิน)วิ่งไปที่เปลรับผู้ป่วย จัดท่านอนบีบแอมบูช่วยหายใจขณะที่ปากก็ต้องสั่งงานให้น้องผู้ช่วยตามแพทย์เวรด่วน...และช่วยตามทีมในตึกนอนมาเสริมกำลัง เพราะเวรดึกต่ายปฏิบัติงานกับน้องผู้ช่วยเพียงสองคนเท่านั้น.....พยาบาลตึกนอน 1 คน วิ่งมาช่วยในระยะเวลาไม่เกิน 2 นาที เพราะหากได้รับการประสานว่าผู้ป่วยหยุดหายใจ ก็ต้องวิ่งหน้าตั้งมาที่ห้องฉุกเฉินให้ทันเวลา เป็นสิ่งที่เวรดึกถูกฝึกให้มาช่วยเหลือกันในช่วงเวลาที่จัดอัตรากำลังน้อย......ต่ายบีบแอมบูช่วยหายใจ ต้องประเมินได้ว่าผู้ป่วยหัวใจหยุดเต้นจากการจับชีพจรที่คอ ต่ายสั่งการให้พยาบาลอีกคนปั๊มหัวใจโดยด่วน พร้อมทั้งเตรียมใส่ท่อหายใจ ความชุลมุนวุ่นวายในห้องฉุกเฉิน บังเกิดขึ้นเพราะ การช่วยหายใจในสถานการณ์ที่มีเจ้าหน้าที่จำกัดหัวหน้าเวรต้องสั่งการรวดเร็ว ตามที่ได้รับการฝึกฝนตลอดเพื่อรับกับสถานการณ์แบบนี้ในโรงพยาบาลขนาดเล็ก หมอปราชญ์ลงมาถึงห้องทันทีที่ได้รับรายงาน..ในภาวะฉุกเฉินแบบนี้ เราจะช่วยชีวิตไว้ก่อนโดยไม่มาซักประวัติญาติให้เสียเวลา..หลังจากใส่ท่อช่วยหายใจ และ ทำการปั๊มหัวใจโดยทีมที่มีทั้งหมด สี่คน ได้แก่ หมอ พยาบาล สองคน ผู้ช่วย และ เวรเปล ทุกคนต่างก็มีบทบาทในการช่วยชีวิตทั้งสิ้น เวรเปลช่วยปั๊มหัวใจ สลับกับพยาบาล และ แพทย์สั่งการให้ยากระตุ้นหัวใจเป็นระยะๆ เวลาผ่านไป 30 นาที ผู้ป่วยยังสงบนิ่ง ไม่มีชีพจร แพทย์ตัดสินใจใช้เครื่องกระตุกหัวใจแทนการปั๊มหัวใจทันที...ณ เวลานั้น ต่ายมีหน้าที่ให้ยาตามแผนของหมอ และตรวจวัดความดันเป็นระยะๆในขณะที่พยาบาลอีกคนช่วยบีบแอมบูช่วยหายใจตลอด ...หมอปราชญ์มีสีหน้าเคร่งเครียดกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา อาจเป็นเพราะว่าเห็นผู้ป่วยชายไทยอายุไม่ถึง ห้าสิบเป็นวัยที่กำลังเป็นหลักของครอบครัว แถมเสียงร้องไห้ญาติๆ ดังระงมหน้าห้อง..ต่ายรู้ดีว่ามันเป็นภาระที่กดดันสำหรับแพทย์และทีมรักษาอย่างมาก ในการที่จะพยายามช่วยเหลือผู้ป่วยสุดชีวิต ...เราไม่อนุญาตให้ญาติเข้ามาขณะที่ปั๊มหัวใจ เพราะเพื่อความสะดวกในการทำการช่วยเหลือ และไม่อยากให้ญาติมาเห็นสภาพที่ทำให้พวกเค้าต้องลุ้นด้วยความทรมานใจ....

    05. 30 .....เวลาผ่านไป เกือบ หนึ่งชั่วโมง... ที่เราพยายามยื้อชีวิตต่อสู้กับยมบาล..ปกติการช่วยหายใจสมควรหยุดได้แล้ว เพราะหมอได้ให้ทุกอย่างตามหลักวิชาการแล้วแต่เมื่อผู้ป่วยไม่ตอบสนองการรักษาใดๆ นั่นแสดงว่าผู้ป่วยเสียชีวิตแล้วจริงๆ...หมอปราชญ์ยังไม่สั่งการให้หยุดช่วยหายใจ..จนเมื่อการใช้เครื่องกระตุกหัวใจครั้งที่สาม ไม่ปรากฎผลใดๆ หมอปราชญ์จึงสั่งการหยุดช่วยปั๊มหัวใจ แต่ยังคงให้บีบแอมบูช่วยหายใจต่อ.ในขณะทีหมอก็เดินออกไปอธิบายกับญาติๆที่หน้าห้องฉุกเฉิน...ต่ายยังอยู่ประเมินอาการผู้ป่วยที่เปล เพ่งมองหน้าผู้ป่วยต่ายก็รู้สึกเสียดาย และเห็นใจญาติ เพราะเวรเปลซึ่งรู้จักกับผู้ป่วยให้ข้อมูลกับต่ายว่า ผู้ป่วยมีอาชีพรับจ้างทั่วไป ฐานะยากจนมาก ตอนเช้าก็ไปรับจ้างทำสวนทั้งวันพอกลับมาบ้านก็บ่นว่าปวดเมื่อย เช้ามืดภรรยาก็พบว่านอนไม่หายใจแล้ว .....
    .........ภรรยาและลูกในวัยเรียนอีก สองคน รออยู่ที่หน้าห้องเมื่อหมอบอกว่า ช่วยไม่ได้แล้ว ผลก็คือ ภรรยาเป็นลมทรุดไปทันทีทำให้ต่ายต้องผละจากผู้ป่วยมาปฐมพยาบาลทันที...ส่วนเด็กสองคนวิ่งเข้าไปในห้องฉุกเฉินกอดศพพ่อร้องไห้ระงม
    ........ต่ายพยายามกลั้นน้ำตาสุดชีวิตปล่อยให้เด็กกอดศพพ่อของเค้า..ปล่อยให้เค้าระบายความเสียใจ..น้องพยาบาลเวรดึก และน้องผู้ช่วยต่างก็มีสีหน้าสลดใจกับภาพที่เห็น...แม้เราจะ ชินกับการตายของผู้ป่วยซึ่งเป็นเรื่องธรรมดา แต่ กรณีตายกระทันหันแบบนี้ก็ทำให้เรารู้สึกเศร้าไปด้วย..ยิ่งเมื่อนึกถึงว่าเด็กๆที่ฐานะยากจนแบบนี้หากขาดหัวหน้าครอบครัวไปชีวิตข้างหน้าเค้าจะเป็นยังไง......

    05.40 น. หมอปราชญ์กลับเข้ามาในห้องอีกครั้งหลังจากอธิบายให้ญาติอีกคนฟังแทนภรรยาที่เป็นลม.... ต่ายยังไม่ทันได้เห็นสีหน้าของหมอ แต่ต่ายรู้สึกได้ว่าหมอซึมไปมาก หมอยืนนิ่งอยู่หน้าอ่างล้างมือนานเกือบชั่วอึดใจ ...มันนานผิดปกติในความรู้สึกของต่ายหมอยืนนิ่งแต่ไม่ล้างมือ..ต่ายรู้ว่าหมอคงรู้สึกไม่ต่างจากทีม..คือเสียใจที่ไม่สามารถช่วยยื้อชีวิตผู้ป่วยได้ยิ่งได้ข้อมูลจากญาติว่า ผู้ป่วยเป็นเสาหลักของครอบครัว เป็นหัวเรี่ยวหัวแรงดูแลอีกหลายชีวิต...ผู้ป่วยเป็นคนขยันขันแข็งและไม่เคยมีประวัติสำมะเลเทเมา..มันยิ่งทำให้หมอรู้สึกผิดทั้งๆที่หมอก็ช่วยเหลือจนถึงที่สุดแล้ว ..ต่ายต้องกลั้นน้ำตาอีกเป็นครั้งที่สองก่อนเดินไปข้างหลังหมอเพื่อให้กำลังใจต่ายบอกหมอเบาๆว่า หมอได้ช่วยเต็มที่แล้วนะคะ ......หมอไม่ได้มาดูแลช้าเลย...ผู้ป่วยเค้าคงมีโรคประจำตัวที่ไม่เคยมีเวลามาตรวจทำให้การช่วยเหลือไม่ประสบผลสำเร็จ.......หมอปราชญ์ยืนฟังนิ่งอยู่คำพูดที่ให้กำลังใจแก่กันในยามที่หัวใจสลายแบบนี้ มันเป็นยาใจที่สำคัญมากในทีมรักษาซึ่งต่ายในฐานะที่เป็นผู้ร่วมงานใกล้ชิดต้องพยายามงัดออกมาใช้..ต่ายไม่เคยเห็นหมอเป็นแบบนี้มาก่อนเพราะที่ผ่านมาหมอปราชญ์ช่วยชีวิตคนมามาก ปั๊มหัวใจมาหลายสิบรายมีทั้งช่วยได้ และช่วยไม่ได้ หมอไม่เคยมีอาการน้ำตาซึมแบบนี้มาก่อน..โดยปกติคนเรียนหมอจะถูกฝึกอย่างหนักในเรื่องความเข้มแข็งของจิตใจและเข้าใจในกฏธรรมชาติ หมอส่วนมากจึงเก็บอาการได้ดีจนถูกคนอื่นๆมองว่าไม่ทุกข์ร้อนกับการตายหากมีเหตุสลดใจใดๆ.. ..ทุกครั้งที่ตั้งใจให้การช่วยฟื้นชีวิตหมอตั้งความหวังไว้ทุกครั้ง เพราะถ้าช่วยได้สำเร็จ ผู้ป่วยรอดตายสิ่งที่ตามมาคือความไว้เนื้อเชื่อใจจากญาติ ความเคารพนับถือในวิชาชีพ และอิ่มบุญสุขใจที่ได้ช่วยฟื้นชีวิตคนคนหนึ่งสำเร็จ....
    ..............แต่กรณีนี้ต่ายรับรู้ได้ว่าที่หมอไม่อาจเก็บอาการเพราะ..หมอก็มีหัวใจ.......หมอปราชญ์ยังยืนนิ่งฟังต่ายแต่ไม่ยอมสบตาต่าย...เราต่างไม่ยอมสบตากันเพราะเราต่างก็พยายามกลั้นน้ำตาอยู่เช่นเดียวกัน เสียงร้องไห้ของเด็ก พ่อจ๋าๆๆ พร้อมคำพร่ำรำพันต่างๆนาๆ..ที่พรั่งพรูออกมายิ่งเป็นการตอกย้ำให้บรรยากาศเศร้าสร้อย ..ต่ายก็รู้ว่าหมอพยายามซ่อนความอ่อนแอทางจิตใจไม่ให้ใครเห็นตามหน้าที่...ทุกคนในห้องต่างก็ซึมกันหมด ...ไม่เว้นแม้แต่เวรเปลที่ปกติมีนิสัยตลกโปกฮาหาเรื่องมาให้เจ้าหน้าที่หัวเราะอยู่เสมอ...แต่วันนี้เค้ากลับไม่อาจทำได้เลย.....
    .............สักพักต่ายเห็นหมอปราชญ์ก้มหน้าใช้มือรองน้ำที่อ่างล้างมือลูบหน้าอย่างช้าๆ..ก่อนหันมาบอกต่ายว่าให้เตรียมใบมรณะบัตรไว้ตอนเช้าหมอจะมาเขียนให้ทีหลัง..ต่ายรับคำและยังทันสังเกตคราบน้ำตาในดวงตาคู่นั้นของหมอแม้ว่าจะมีหยดน้ำที่ใช้ล้างหน้ามาบดบังแล้วก็ตาม
    หมอปราชญ์เดินอ้อมไปด้านหลังห้องฉุกเฉินขึ้นห้องพักอย่างเงียบๆ.....ไม่มีคำทักทายเจ้าหน้าที่ผู้ร่วมงานเหมือนเช่นที่เคยอีก...
    .............ประสบการณ์ในเวรดึกคืนนั้นทำให้ต่ายได้รับรู้ว่าหัวใจคนเรานั้นมันอ่อนไหวนัก แม้จะถูกฝึกมาเพื่อรับกับสถานการณ์กดดันเพียงใดก็ตาม...หากณ. จุดหนึ่งที่มีปัจจัยอื่นๆมารุมเร้ามากๆ...หัวใจนั้นก็รับไม่ไหวเช่นกัน....

    ........บันทึกย้อนหลังนี้เป็นเหตุการณ์จริงที่โรงพยาบาลแห่งแรกที่ต่ายปฏิบัติงานซึ่งประทับใจต่ายมาจนถึงทุกวันนี้...............
    ......ต่ายอยากให้ทุกคนหมั่นคอยดูแล..และรักษาดวงใจของกันและกันให้มากนะคะ
    .......เพราะชีวิตคนเราไม่มีอะไรแน่นอน..


    ......ห่วงใยสุขภาพกายและใจของพี่น้องมหาทุกคนคะ
    แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย ต่าย; 07-08-2010 at 17:05.

  2. #2
    ศิลปิน,ช่างภาพอิสระ สัญลักษณ์ของ เพ็นนี
    วันที่สมัคร
    May 2009
    ที่อยู่
    Bangkok
    กระทู้
    1,308
    บล็อก
    2
    เศร้าใจและเสียใจกับครอบครัวผู้เสียชีวิต
    แต่ดีใจที่ทีมคุณหมอได้ช่วยเหลือคนไข้อย่างสุดชีวิต
    แม้จะเป็นเพียง 1 ชีวิตที่จากไป แต่ในสำนึกของหมอก็รับรู้ว่า
    ยังมีอีกหลายชีวิตที่เดือดร้อนกับการจากไปของเสาหลัก

    เป็นกำลังใจให้คุณหมอ คุณพยาบาล และทีมงานทุกคนค่ะ

  3. #3
    Super Moderator สัญลักษณ์ของ หมูน้อย
    วันที่สมัคร
    Jul 2007
    ที่อยู่
    เหนือสุดในสยาม
    กระทู้
    1,977
    บล็อก
    17
    นางฟ้าสีขาว
    บอกเล่าเรื่องราวไว้มากมาย
    นางฟ้าพี่จ๋าช่วยน้องหน่อย
    อยากเลิกหลายใจทำไงหมอพอช่วยได้ไหม
    คริๆๆๆๆ(หมอจะช่วยได้ไหมค่ะตอนนี้มีทันตฯเป็นกิ๊กๆๆๆ)
    ให้กำลังผู้ที่ทำหน้าที่รักษาคนไข้นะค่ะ
    แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย หมูน้อย; 13-06-2010 at 12:41.
    "รัก" และ "กำลังใจ" ฉันมีไว้เพื่อแบ่งปัน

  4. #4
    แบ่งปันความรู้และประสบการณ์ สัญลักษณ์ของ หนอนชาเขียวโออิชิ
    วันที่สมัคร
    Mar 2009
    ที่อยู่
    อ.ปะคำ จ.บุรีรัมย์
    กระทู้
    423

    อยากให้มีหมอดีๆ แบบนี้ที่บ้านเราจัง
    หมอที่ไม่ใช่เอาตำแหน่งหน้าที่และการศึกษามาเบิ่งกัน
    ถ้ามีหมอดีๆ แบบนี้ ลูกน้องคงทำงานถวายหัวเลย
    ทำงานก็คงมีความสุข ไม่ทุกข์ที่โดนหมอด่า
    อันนี้แค่มาออก PCU ยังด่าเจ้าหน้าที่ไม่เว้นเลย
    ไม่เต็มใจมาออก จักมาทำไมเน๊าะ
    ให้กำลังใจคุณหมอทำความดีต่อไปเพื่อพี่น้องของเรานะคะ

  5. #5
    Moderators สัญลักษณ์ของ บ่าวตั้ม
    วันที่สมัคร
    Jan 2009
    ที่อยู่
    ไปทั่วทีป
    กระทู้
    411
    บล็อก
    2
    เป็นกำลังใจให้ข้าราชการที่ปฎิบัติหน้าที่เพื่อประชนโดยไม่คิดเห็นแก่ตัวครับ

  6. #6
    Moderators สัญลักษณ์ของ ต่าย
    วันที่สมัคร
    Nov 2007
    ที่อยู่
    เชียงใหม่
    กระทู้
    1,229
    บล็อก
    5
    น้องหนอนมาซ่างว่าแท้..แม่นมีอยู่ตี้ผู้ชอบด่าแหมะ เอื้อยต่ายบ่เคยพ้อจ้า
    เอามาแลกโตกันคือสิคักเนาะ..อิอิ
    สมัยนี้สิทธิเท่าเทียมมาด่ากันบ่ได้จ้า...เก็บหลักฐานไว้เด้อน้องหล่า..พี่ต่ายสิส่งไปเรียนใหม่อีกรอบเนาะอั่นผู้มักด่านั่นแหมะ....
    อดทนและให้อภัยเด้อน้องหล่า...
    เอาบันทึกพี่ต่ายส่งให้เขาอ่านคือสิดีเนาะ...ลางทีเขาสิกลับโตกลับใจ..

  7. #7
    แบ่งปันความรู้และประสบการณ์ สัญลักษณ์ของ ระพินทร์
    วันที่สมัคร
    Apr 2009
    ที่อยู่
    thai
    กระทู้
    142
    สู้ต่อไปเด้อหมอ...มีอีกสักสิบสักซาวคือสิดีเนาะหมอแบบนี้.....

    เป็นกำลังใจให้เด้อครับผม....

  8. #8
    เจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์ สัญลักษณ์ของ เซียงเหมี่ยงเมืองสุรินทร์
    วันที่สมัคร
    Dec 2008
    ที่อยู่
    สุรินทร์, ร้อยเอ็ด, และ สปป.ลาว
    กระทู้
    829

    ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ ครับ...
    ขอคารวะหัวใจของคุณหมอ คุณพยาบาล คุณเจ้าหน้าที่ ที่อุทิศชีวิตเพื่อการรักษาชีวิตเพื่อนมนุษย์ด้วยกันครับ...
    เหนื่อยกายเหนื่อยใจยังเป็นเรื่องเล็กน้อย ถ้าเทียบกับการที่ต้องมาทำงานในสภาพที่เจอแต่ การเจ็บ การตาย เนาะ...
    ขอให้มีกำลังใจที่ดีครับผม คุณ ต่าย...

  9. #9
    ฝ่ายบริหารระดับสูง สัญลักษณ์ของ พล พระยาแล
    วันที่สมัคร
    Mar 2008
    กระทู้
    6,430
    เป็นโรคหอบหืดครับคุณหมอ หายใจก็ไม่คล่อง ไปโรงพยาบาลหมอบอกว่าเป็นกรรมพันธุ์

    เป็นจริง ๆ นะครับ ไม่ใช่เวลาไปงานแล้วชอบหอบของกลับบ้าน ... ไม่ใช่ครับ

    ขอเอาใจช่วยครับ เป็นอาชีพที่เสียสละ ซาบซึ้งใจและประทับใจนางฟ้าสีขาวตลอดมาครับ

    เขาเหล่านี้คือผู้ที่เสียสละโดยแท้จริงครับ

  10. #10
    Moderators สัญลักษณ์ของ ต่าย
    วันที่สมัคร
    Nov 2007
    ที่อยู่
    เชียงใหม่
    กระทู้
    1,229
    บล็อก
    5
    ขอบคุณกำลังใจจากพี่น้องซูคนในบ้านมหาจ้าและขอถือโอกาสตอบปัญหาสุขภาพของผุลางคนจ้า
    .....................................
    เป็นหอบหืดแต่มักฮ้องเพลง..ก็ดีจ้าอ้ายพลจ๋า
    การฮ้องเพลง ที่เอาเสียงมาจากท้องสิทำให้ปอดขยาย และการใส่ลูกคอกะสิป็นการฝึกบริหารลมในปอด ทำให้สมรรถภาพปอดดีขึ้นจ้า หาเพลงที่ช้าๆ เช่น เพลงปรารถนา เป็นต้น อิอิ

หน้าที่ 1 จากทั้งหมด 2 หน้า 12 หน้าสุดท้ายหน้าสุดท้าย

กฎการส่งข้อความ

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •