**จังใด๋กะยาสุลัยลืมบ้านเฮือนซานบอนเคยยู คูคันนาบอนเคยป้านลานเข่าลาดขี้ควาย
ตาเว็นสวยแดดฮ้อนแมฮำฮ้อนคองเจ้ายู โพนกกดูบอนเคยซ้นเถียงนาน้อยบอนเคยเซา
คันแมนยามกินเข่าแมกะฟ้าวเอิ้นขวัญลูก ผูกเอาวิญญานเจ้ามากินเข่าฮวมพา
***ลูกเอ้ย..ลูกซายหล่ามากินเข่านำแม ขวัญลูกยูใสแท่ให้คืนบ้านบอนสถาน..เด้อลูกหล่า***
นี่คือคำวอนต้านเว่าพองน้ำตาใหล แหน่นทางในจุกอกย่อนคิดเห็นหน้าลูก
แมพาทุกข์ซั้นบ้อหล่าท่าวจึงไกลลัยลาป๋าแมไว้บ่คิดตาว ยามลมหน่าวใผ่สิเอาผ้าฮมตุ้ม
สุมไฟให้ไลฮี้นยุง เงินเต็มถุงส่งมาบ้านกะบ่คือหน้าบานๆลูกซายหล่าของพอแม
ให้เจ้ากลับมาแวอ้อมกอดแมพูนี่นั่น ยังคองถ่าเจ้าตาวคืน...เด้อก้อนคำ