คืนหนึ่งที่...หลังเวที

[บ่าวข้าวจี่]

ในค่ำคืนนี้..ผู้คนจอแจแออัดกันมาก..ในบริเวณสนามหญ้าส่วนกลางของหมู่บ้านจัดสรรใจกลางกรุง เป็นหมู่บ้านใหญ่ มีระดับก็ว่าได้
..... สังเกตจากบ้านแต่ละหลังจะเป็็นบ้านเดี่ยว หลังงามๆ ราคาหลายล้าน คิดว่าคนอย่างผมคงจะไม่มีปัญญาซื้อแน่ คืนนี้ก็เป็นอีกคืน ที่เจ้าภาพได้จัดจ้างทีมงานของเรา(วงอิเลคโทนขนาดกลาง) มาจัดแสดงในงานลอยกระทงประจำหมู่บ้าน คืนนั้นการแสดงทั้งหมดของทีมงานเรา ก็คงเน้นการแสดงทุกสไตล์ ตามที่เคยตะเวนแสดงมาโดยจะเน้นแบบลูกทุ่งอิสาน และหมอลำตามเคย เพราะทีมงานจะว่าทั้งหมดก็ว่าได้เป็นคนอิสานทั้งนั้น ......ไม่ว่าจะเป็นนักร้อง แดนซ์เซอร์ ตลก แต่ก็เป็นอะไรที่ผู้ชมทุกคนก็ชอบซะด้วย และคืนนั้นเองที่ทีมงานของเราและผู้ชมในหมู่บ้าน จะได้ดูซุปเปอร์สตาร์นักร้องลูกทุ่งสาวชื่อดังมากในช่วงนี้ ที่ทางเจ้าภาพจัดหามาต่างหาก และก็เป็นวันที่น้องๆในทีมงานผมรอคอย รอคอยที่จะเจออดีตเพื่อนร่วมวง ตั้งแต่สมัยเธอยังไม่ดัง เธอเป็นอีกคนหนึ่งที่เคยร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกันในวงของผม ก่อนที่เธอจะมีชื่อเสียง คืนนั้นประมาณ 4 ทุ่มเศษ รถตู้ปรับอากาศคันใหญ่ก็ได้แล่นมาจอดหลังเวที พร้อมการอำนวยความสะดวกของเจ้าหน้าที่ เธอมาแล้ว ทำเอาพวกเราที่กำลังแสดงกันอยู่ก็พากันตื่นเต้น น้องๆแด๊นเซอร์บางคนก็ถึงกับเต้นไปมองมาที่ด้านหลังเวทีเลิกลั่ก ผมก็ยืนคุยกับ เจ้าหน้าที่ของค่ายเพลง ที่ติดตามเธอมา และ ก็บอกว่าทำไมไม่ให้เธอลงมานั่งที่เก้าอี้ที่ทางทีมงานเราจัดไว้ให้ เผื่อเวลาที่จะขึ้นร้องจะได้ไม่เสียเวลา เจ้าหน้าที่คนนั้นก็กลับไปที่รถตู้ที่จอดติดเครื่องยนต์อยู่ แล้วก็เดินกลับมาพร้อมกับแผ่น เอ็มดี ที่เป็นเพลงที่เธอจะร้อง พร้อมบอกว่า"เธอไม่ค่อยสบายนัก "พวกน้องๆนักร้องทีมงาน2-3คนที่ยังไม่ถึงคิว ก็พากันไปที่รถตู้เผื่อว่าจะได้คุยและเจอเธอบ้าง หลังจากที่ไม่ได้เจอกันเลยร่วม3ปีแล้ว ก็โดนทางทีมงานกันไว้ไม่ให้ถึงตัวรถ ทุกคนต่างผิดหวัง โดยเฉพาะผมเองที่รักและเป็นห่วงเธอเหมือนน้องๆทุกคนในวง แม้ว่าเธอจะเป็นนักร้องที่ดังสุดขีดในเวลานี้ก็ตามผมเองก็อยากจะเจอเธอ... .....แต่สุดท้ายพวกเราก็ได้เห็นเธอ..ก็แค่ช่วงเวลา ถึงเวลา..ที่โฆษกหน้าเวทีประกาศ เธอเดินลงมาจากรถ แล้วเดินผ่านหน้าผม และทีมงาน ขึ้นบนเวที..โดยไม่ได้มองไครเลยแม้แต่หางตา ผ่านไปประมาณ 40 นาที
.........การแสดงของเธอก็เสร็จ พอลงจากเวที เธอก็รีบบึ่งขึ้นรถตู้ทันที ผมเองก็แทบไม่เชื่อสายตาเหมือนกับน้องๆทุกคน ว่าอะไรเป็นสาเหตุอะไรที่ทำให้คนเราเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ ผมเองก็ทำอะไรไม่ถูกก็ได้แต่ปลอบใจ น้องแดนซ์เซอร์คนหนึ่งที่ร้องให้ เพราะเธอทั้ง 2 คนเคยเป็นเพื่อนร่วมห้องกันมาสมัยอยู่ด้วยกันในวงผม ถึงตอนนี้ถ้าเธอรู้หรือได้อ่านบทความนี้ อยากจะบอกเธอว่า เราทุกคนไม่อยากจะที่จะรบกวนเวลาเธอมากมายหรอก เพียงอยากจะแสดงให้เห็นว่าพวกเรายังรักและเป็นห่วงเธอเสมอ..แม้ว่าเส้นทางเดินของเราจะต่างกันราวฟ้ากับดิน แต่อยากจะบอกเธอว่า..เรายังรักและเป็นห่วงเธอเสมอ เราจะรอ..รอวันที่ดาวบนฟ้าถึงวันโรยรา..กลับมาสู่สามัญ พวกเราก็ยังยินดี อ้าแขนต้อนรับซุปเปอร์สตาร์ในใจเราเสมอ....รักและเป็นห่วงเสมอ บ่าวข้าวจี่