ปี 2546 ย่าถ่อนมีอาการตัวแข็ง หนาวสั่น ลูก ๆ พา
เข้าโรงพยาบาลหมอวินิจฉัยว่าย่าถ่อนเป็นโรคไตวายเรื้อรัง ต้องได้รับการฟอกเลือด
อาทิตย์ละ 2 ครั้ง เราปรึกษากันว่าจะซื้อเครื่องฟอกเอง หรือจะพาย่าไปฟอกที่โรง
พยาบาลอุบลรักษ์ฯ สุดท้ายคือต้องไปฟอกที่โรงพยาบาลจะได้มีทีมแพทย์ดูแลอย่างใกล้
ชิด เราต้องเดินทางไปกลับหนองผือ – อุบลฯ ด้วยระยะทาง เกือบ 200 กม. อาทิตย์ละ
2 วันตั้งแต่ปี 2546 ย่ากำลังใจดีมาก อาการดีขึ้น แข็งแรง แต่วันที่ 18 มิถุนายน 2553
พ่อพาย่าไปฟอกตามปกติ แต่ย่ามีอาการท้องเสีย ทำให้เหนื่อย พ่อจึงต้องนอนเฝ้าไข้ย่า
ทุกคืน ย่าจัด (ลูกของพี่สาวคนโตของย่า) มาเฝ้าด้วย ช่วยพาย่าเข้าห้องน้ำ ซักผ้าถุงที่
เปื้อนของย่า เป็นหน้าที่ของพ่อ จนถึงวันที่ 24 มิถุนายน 2553 เราตัดสินใจพาย่าเข้า
โรงพยาบาลอีกครั้ง พ่อยังอยู่โยงเฝ้าย่าเช่นเคย แต่อาการของย่าไม่ดีขึ้น หมออนุญาตให้
กลับบ้านได้ แต่ย่ายังอ่อนเพลียเหลือเกินต้องใช้เครื่องช่วยหายใจ พ่อตัดสินใจพาย่าไป
โรงพยาบาลประจำจังหวัดกลางดึกของวันที่ 26 มิถุนายน อาไกร ป้ามี เดินทางไปกับรถ
โรงพยาลบาลที่พาย่าไป
พ่อขับรถตามไปทีหลังกับ อากร ลุงเชิด ฉันภาวนาขอให้ย่าปลอดภัย เช้าวันอาทิตย์ที่ 27
มิถุนายน มีโทรศัพท์จากพ่อ ฉันไม่กล้ารับ จึงให้แม่เป็นคนรับโทรศัพท์ ข่าวที่ได้รับไม่เกิน
ความคาดหมาย มีคนจากเราไป แต่ไม่ใช่ย่า เป็นย่าจัด คนที่เฝ้าไข้ย่ากับพ่อ ทำให้ครอบ
ครัวเราตั้งรับไม่ทัน ย่าจัดแข็งแรงดี แต่ตอนเช้าบ่นว่าแน่นหน้าอก ล้มลงไม่มีใครช่วยทัน
ย่าจัดจากไปอย่างกะทันหัน ลุงเชิด(ลูกย่าจัด) พ่อ อาไกร ต้องเดินทางกลับจาก
อุบลฯเช้าวันนั้น ฉันกับแม่รีบไปบ้านย่าจัด เห็นหมออนามัยมาฉีด ฟอร์มอลีน ฉันไม่เชื่อ
สายตา ย่าจัดเหมือนคนนอนหลับธรรมดา มีเสียงวิพากวิจารณ์ ทั้งทางไสยศาสตร์ และ
วิทยาศาสตร์ บ้างว่าย่าจัด หัวใจล้มเหลวกะทันหัน บ้างบอกว่า ผีปอบ เพราะมีศพอีกหนึ่ง
ศพยังไม่เผาในหมู่บ้าน ในวันที่ 27 มิถุนายน เวลาประมาณ 10.30 น.ฉันได้รับโทรศัพท์
แม่บอกว่า ให้รีบไปบ้านย่าเก็บกวาดบ้าน อา ๆ จะพาย่ากลับบ้าน ฉันตกใจมาก เป็นวันที่
บ้านฉันโกลาหลที่สุด ย่าอาการหนักมาก ทุกคนลงความเห็นว่าจะให้ย่ามาอยู่ท่ามกลางลูก
หลาน ในวาระสุดท้าย แต่อนิจจามีงานศพของหลานที่ย่ารักมาก รออยู่ พ่อฉันดูจะเสียใจ
กว่าใคร เพราะพี่สาว(ย่าจัด) ที่นอนเฝ้าไข้จากไป แล้วแม่ (ย่าถ่อน) ก็จะจากไปอีกคน
ฉัน
ไม่เคยเห็นพ่อร้องไห้คร่ำครวญ ฉันได้เห็นเป็นครั้งแรก พ่อคร่ำครวญถึงย่า คร่ำครวญถึงย่า
จัด บอกว่านอนเฝ้าย่าอยู่ด้วยกันแท้ ๆ ไม่น่าด่วนจากไป อากร ป้ามี อาเพ็ญ อาบุญทัย
อยู่กับย่าที่โรงพยาบาล เดินทางกลับมางานศพย่าจัด เรา
ให้ย่าอยู่กับหมอ อาบุญทัย อยู่โรงพยาบาลกับย่า วันนี้ 28 มิถุนายน หลังจากฌาปนกิจ
ศพย่าจัดเรียบร้อย ฉันจะไปรับย่าพร้อมกับอา พาย่ามาถอดเครื่องช่วยหายใจที่บ้าน ท่าม
กลางลูกหลาน เราจะร่วมส่งย่ากลับบ้านพร้อมกัน
ย่าผู้หญิงตัวเล็ก ๆ สูงเพียง 147 ซม. เลี้ยงลูก 10 คนเป็นคนดีทุกคน ลุงสุนทร ลุงผดุง
พงษ์ (ลุงสอน) ป้ามี พ่อ อาเพ็ญ อาไกร อากร อาทวน อาบุญทัย และลุงคำสิงห์(เสีย
ชีวิตแล้ว) ในจำนวนนี้ รับราชการไป 2 คน และทำงานในระดับผู้จัดการในบริษัทเอกชน 2
คน ลูก ๆ ของย่าทุกคนเป็นคนดี ฉันภูมิใจที่เกิดเป็นลูกพ่อ เป็นหลานย่า ย่าเหนื่อยกับ
การทำนาส่งลูกเรียนจบปริญญา 5 คน และต่อสู้กับโรคร้าย เกือบ 6 ปี ย่า(น้าสาว)ย่า
จัด(หลาน) กลับบ้านพร้อมกัน ฉันขอให้ท่านทั้งสอง หลับสบายชั่วนิรันดร์......
พ่อสมชัย แม่คำพัน หัวหลิน นนท์
Bookmarks