หัวใจสีขาวภาค4: ชีวิตที่ถูกทอดทิ้ง

[ต่าย]

"..ชีวิตที่ถูกทอดทิ้ง.."

..............เกิด..แก่..เจ็บ..ตาย มันเป็นวัฏจักรของชีวิตที่เราหลีกหนีไม่พ้น...ช่วงของชีวิตระหว่าง แก่ไปเจ็บ..แน่นอนว่าชีวิตย่อมวนเวียนอยู่แถวๆโรงพยาบาล..ดังนั้นกว่าร้อยละ 70 ของผู้ป่วยที่โรงพยาบาลจึงเป็น...ผู้สูงอายุ......ต่ายนั่งมองผู้สูงอายุเอาตั้งแต่ 60 ปีต้นๆแต่ละคนยังพอดูแลตัวเองได้...แต่...70 ปีขึ้นไปก็จะมีลูกหลานพามาส่ง...บ้างก็จูงมือพาไปห้องต่างๆ ..บ้างก็หลานเอามาส่งแค่ประตูโรงพยาบาลแล้วก็หายจ้อยเข้าไปในเมือง..
...........ผู้ป่วยสูงอายุหลายรายที่ต่ายต้องใช้เวลาอธิบายวันนัด การปฏิบัติตัวในโรคที่เป็นนานพอสมควรเนื่องจากความเสื่อมของร่างกาย หูตึง ตามัว สารพัดจะเจอปัญหา..ครั้นพอถามหาญาติ..ท่านก็บอกว่ามาคนเดียว หรือไม่ก็ญาติเอามาทิ้งไว้ บ่ายๆจะมารับ..หลายคนที่ต่ายเห็นนั่งเหม่อลอยอย่างเดียวดาย...ดวงตาฉายแววหงอยเหงา.. วิตกกังวลและมีหลายคนที่ต่ายเห็นท่านเหม่อมอง ผู้สูงอายุคนอื่นๆที่มีลูกหลานรุมล้อมมาส่ง
ต่ายเข้าใจว่า..ครอบครัวแต่ละคนย่อมมีความแตกต่างกัน....

........แต่สิ่งที่ต่ายรู้สึกสะท้อนใจมากๆ..คือผู้ป่วยที่บอกว่ามีลูกหลานหลายคน แต่ไม่มีใครว่างที่จะมาเป็นธุระคอยรับส่งเพราะอ้างว่า ติดงาน งานยุ่ง สารพัดข้ออ้างซึ่งต่ายรู้ว่ามันก็จริง...
ทั้งๆที่ผู้สูงอายุเลี้ยงดูลูกๆส่งเสียให้ได้ร่ำเรียนพร้อมๆกันหลายคน ขายนา ขายไร่ บ้างก็กู้เงินมาสารพัด โดยที่ท่านไม่เคยมีข้ออ้างที่จะไม่เลี้ยงดูลูกๆเหล่านั้น......แต่สิ่งที่ท่านได้รับในบั้นปลายของชีวิตคือ..การถูกทอดทิ้งเพียงลำพัง..

........คุณยายคำก็เป็นผู้หนึ่งที่ถูกทอดทิ้งแบบไม่ตั้งใจ..เพราะลูกๆคิดว่าคุณยายยังพอช่วยตัวเองได้..ก็เลยปล่อยให้ท่านดูแลตัวเองไปก่อน...
.........แต่สิ่งที่คุณยายได้ระบายให้ต่ายฟังด้วยน้ำตาคลอตาคือคุณยายไม่อยากเป็นภาระลูกๆ......เลยพยายามดูแลตัวเองเพราะคุณยายต้องมารับยาทุก 3 เดือน..จนมาวันหนึ่งคุณยายก็ต้องจากลูกๆไปแบบกระทันหันไม่ทันได้สั่งเสียเลยแม้แต่น้อย...คุณยายขับรถจักรยานยนต์มารับยาเองตามปกติ..แต่ขณะจะเลี้ยวรถเข้าโรงพยาบาล..คุณยายถูกรถอีกคันชนด้านหลังแบบไม่ทันระวังตัว..เหตุเกิดที่หน้าโรงพยาบาลแท้ๆแต่เราก็ไม่อาจช่วยชีวิตคุณยายได้
.......ทีมช่วยปั๊มหัวใจคุณยายเกือบชั่วโมง..แต่ก็ไร้ผลเพราะคุณยายหัวน็อคพื้นถนน..สมองกระทบกระเทือนมาก..คุณยายไม่ได้สวมหมวกกันน็อค..เหมือนที่ผู้สูงอายุหลายๆคนไม่ชอบใส่...ญาติๆที่มารับศพคุณยายร้องไห้น้ำตาแทบจะเป็นสายเลือด..แต่มันจะได้ประโยชน์อะไรขึ้นมา....เพราะปั้นปลายชีวิตของคุณยายไร้คนที่คอยดูแลเอาใจใส่อย่างที่ควรจะเป็น........
.......ต่ายไม่อยากเห็นเหตุการณ์แบบนี้อีกเลย...หนึ่งชีวิตที่เสียไปดูเหมือนช่างไร้ค่าและเดียวดาย..ทั้งๆที่ตอนท่านมีชีวิตอยู่หลายชีวิตเติบโตมาด้วยการเอาใจใส่ดูแลของท่านด้วยความยากลำบาก.....
.......บันทึกฉบับนี้ของต่ายเพียงหวังว่าจะช่วยเตือนสติหลายคนที่ยุ่งกับงานจนทอดทิ้งผู้ที่เคยเลี้ยงดูเรามาเกือบตลอดชีวิต...ชีวิตคนเราไม่แน่นอน..อย่าปล่อยเวลาผ่านไป...ผู้สูงอายุไม่ได้ต้องการเงินมากไปกว่าการดูแลเอาใจใส่ท่านบ้างในบั้นปลายของชีวิต...
อย่ารอให้ท่านร้องขอจากเรา...เพราะมันอาจจะสายไปคะ...

[บ่าวจอบบ้อน]

เป็นบันทึกที่ดีมากเลยครับ......

คนแก่นั้นลูกหลานต้องดูแลเป็นพิเศษ อย่าได้ปล่อยให้ท่านเดียวดายเด็ดขาด
อย่าคิดว่าพรุ่งนี้ว่างแล้วจะมาดูแล เพราะคุณกำลังคิดผิดคนแก่ต้องการกำลังใจที่ดี
ท่านเหล่านั้นแหล่ะครับที่ให้เราได้ทุกอย่าง ทรัพย์สินเงินทอง และปัญญา

มีหลายครั้งที่บางเที่ยพ่อแม่ทางบ้านป่วย บางคนมาเยี่ยมแค่มื่อ-สองมื่อแล้วกะกลับไปทำงานเพียงแค่เหตุผลว่า
ลางานดนบ่ได่ย่านเขาไล่ออกได่ฟังแล่วกะสะเทือนใจ บัดลูกบ่ได่ดูแลพ่อแม่ดนคือไปทำงานอยู่กรุงเทพ
พ่อแม่คือบ่ไล่ลูกออกจากมูลมังเลยแม้แต่หน่อยเดียวมีแต่ย่านลูกบ่ได่กิน บ่าวจอบบ้อนเองบ่เคยคิดว่าโรงงาน
หรือนายจ้างสิให้เฮาได่ส่ำคุณพ่อคุณแม่ของเฮา เบิ่งเพิ่นให้ดีๆเด้อครับคนสูงอายุเพิ่นต้องการกำลังใจอย่าปล่อย
ให้เลาอยู่เหงากินข้าวเพียงสองตายายอยู่บ้าน......พระคุณของพ่อแม่ยกใว่เหนือหัว

[แจ่มใสยิ้มสวย]

ขอบคุณเสมอ ค่ะ

อยากให้หลายคนมาอ่านและได้คิดตรึกตรอง ว่าวันนี้ทำอะไรกันอยู่ และอย่าได้มีคำว่าสายเกินไป หรือต้องเอาอาหารอร่อยๆ ไปวางหน้าศพ แทนการป้อนข้าวน้ำแม่พ่อตอนมีชีวิตอยู่

[พล พระยาแล]

อ่านแล้วสะท้อนใจครับ จริง ๆ แล้วก็เป็นอย่างที่คุณต่ายว่า แถว ๆ อีสานบ้านผม เห็นคนแก่นั่งใต้ถุนบ้านเลี้ยงหลาน บางคนก็นั่งคนเดียว กิน นอน คนเดียว ลูกหลานไปทำงานกรุงเทพฯ หมด เวลาเจ็บป่วยใครจะดูแล คิดมาแล้วต้องมามองตัวเอง ผมจึงไม่อยากแก่ครับ

[วัฒนชัย หาริโร]

สำหรับคนที่เฮาฮักบ่ต้องใช้เวลาว่างไปเยียมเผิ่นดอก
อยากให้ตั้งใจไปหเผิ่นเลยครับ

[ต่าย]

การทำบุญแก่ดวงวิญญานที่ล่วงลับไปแล้ว...บ่ได้เกิดประโยชน์ที่แท้จริงต่อชีวิตที่ยังต้องดิ้นรน....
แต่เป็นการชดเชยหรือทดแทนสิ่งที่เฮาบ่ได้ทำตอนเพิ้นมีชีวิต...
หรือมองอีกแง่นึง...กะคือทำเพื่อให้เจ้าของสบายใจเท่านั้นเอง...เจ้าของคือผู้ได้ประโยชน์
.....แต่การทำบุญที่ประเสริฐที่สุด..คือการได้ทดแทนพระคุณบุพการีตอนมีชีวิต..การได้ช่วยเหลือผู้ด้อยโอกาสกว่าเรา..บ่เว้นแม้แต่สิงสาราสัตว์...
นี่ต่างหาก..คือบุญอันแท้จริง.

[กะทิสด]

...ผมเป็นคนหนึ่งที่เห็นด้วยมากๆ กับเรื่องที่คุณต่ายได้ถ่ายทอดเรื่องจริงออกมาเป็นคำพูดดีๆให้สติ....
...ผมเสียท่านไปแล้วทั้ง 2 ท่านโดยที่ยังไม่ได้ทำอะไรตอบแทนท่านนอกจากบวชเรียนให้ท่าน...ผมมาทำงานที่ กทม. ท่านทั้ง 2 อยู่ ที่พนมไพรกับพี่สาว..และครอบครัวของพี่สาว..ขณะนั้นเรายังเป็นเป็นวัยรุ่นอยู่..ทำงานกะเที่ยวกับเพื่อนมั่ง...เงินก็ส่งให้ท่านมั่ง -ไม่ส่งมั่ง...ถ้าย้อนเวลาได้ ขณะที่ผมเรียนจบ-ได้ทำงาน (ก็เพราะท่านได้ส่งเสีย ) ผมอยากจะพาท่านทั้ง 2 ไปท่องเที่ยวสถานที่ต่างๆ ที่ท่านอยากจะไป .ไปทำบุญวัดต่างๆ ที่ท่านยังไม่เคยไป...ไปทะเลนอนริมทะเล ปิ้ง-ย่างอาหารทะเลให้ท่านกิน ...ไปนอนเต้นท์ ที่ทางภาคเหนืออากาศหนาวๆ ..ไปตลาดริมชายแดนต่างๆ...เอาเป็นว่าเที่ยวเมืองไทยเรานี่แหละครับ...ซึ่งเราสามารถทำได้...แต่ก็ไม่ได้ทำ......
....ทำเถิดครับพี่น้อง....ทำตอนที่ท่านยังมีชิวิตอยู่.....ทำบุญ-ทดแทนคุณให้ท่านตอนมีชิวิตอยู่...สำหรับผม...ตอนนี้อยากทำที่สุดครับ....

[ตรี ศรีเมืองใหม่]

เรื่อง ที่น้องต่ายเล่ามา ตรงกับเรื่องจริงของยายกา ซึ่งเป็นแม่พี่ ทุกวันนี้ท่านต้องเทียวเข้าโรงพยาบาลทุกวัน ตัวคนเดียว อายุ 83 ปี ยังแข็นแรง มีหลงลืมบ้าง
......ไปโรงพยาบาลเองไปคนเดียวซะด้วยนะ ส่วนตัวพี่เองก็กลับไปหาท่านบ่อยอยู่หรอกแต่ไม่มีใครอยู่กับท่านประจํา อีกอย่างท่านก็ไม่อยากรบกวนลูกหลาน ทุกวันนี้พี่ก็แก้ปัญหาเฉพาะหน้าโดยการโทรหาท่านทุกต้นชั่วโมง ถึงอาจจะไม่เหมือนกับอยู่กับท่าน แต่ก็เป็นวิธีเดียวที่ทําให้ท่านรู้สึกว่า มีลูกคุยอยู่กับท่านตลอดเวลา ซึ่งวันไหนท่านไปโรงพยาบาล(ไปคนเดียว) พี่ก็จะโทร ประสานกับเจ้าหน้าที่พยาบาล และหมอผู้รักษา
......แม่พี่เป็นคนใจแข็ง เป็นคนกล้า พูดเก่ง คล้ายๆกับ ยายไฮ ขันจันทา เหตุนี้เองเจ้าหน้าที่ทุกส่วนราชการของอําเภอจะรู้จักท่านแทบทุกคน ยายกาซึ่งเป้นแม่พี่มีคุณสมบัตพิเศษคือ ไม่ใส่รองเท้า (หนามต่างๆไม่ได้กิน) เอาใว้มีเวลาว่างๆ จะนําเรื่องราวของท่านมาลงไดอารี่ เอาใว้ให้ศึกษากัน

[ต่าย]

ชีวิตยายกาของพี่ตรี บ่ได้ถูกทอดทิ้งดอกจ้า เพราะพี่ตรีเป็นธุระดูแลทุกอย่างแม้สิตัวห่าง
การโทรศัพท์ไปหาตลอดทำให้ผู้เฒ่าบ่รู้สึกว่าถูกลืมดอกจ้า...

เป็นการใช้เทคโนโลยี่ให้เป็นตัวช่วยกะดีจ้า...เหมาะสำหรับคนที่อยากดูแลผู้เฒ่าแต่เพิ้นบ่อยากหนีจากบ้านเก่าเพิ้น..
หาหนทางบ่ได้แท้ๆกะต้องหาคนดูแลแทนเด้อจ้า..อย่างน้อยกะคอยไปรับไปส่งยามเจ็บไข้ได้ป่วยจ้า......

[บ่าวจ้ำ]

สัตว์โลกมีกรรมเปนของตนเอง

มีกรรมให้ต้องชดใช้และชี้นำชีวิตให้เปนไป

...ต่างกรรมต่างวาระ...

ใครที่ไม่ได้เลี้ยงดูพ่อแม่.....
............ก้ออย่าหวังให้ลูกมาเลี้ยงดูตัวเรา

.........อมิตาพุทธ........