เมื่อครั้งหนึ่งตอนที่ทำงานสอนอยู่ที่สมุทรปราการ ฉันได้รับโทรศัพท์จากครูท่านหนึ่งที่เคยได้สอนฉันอยู่ที่โรงเรียนประถมประจำตำบล บอกว่าที่โรงเรียนจะทำบุญให้กับบุคลากรที่เสียชีวิตไปแล้ว..ครูคนนั้นบอกว่าอยากให้ฉันมาร่วมงานด้วยเพราะหนึ่งในนั้นคือพ่อของฉันเอง... แต่เนื่องด้วยช่วงนั้นตรงกับช่วงเข้าค่ายลูกเสือที่จ.ชลบุรีอีกทั้งลางานไม่ได้ฉันก็เลยไม่ได้ไปจึง โทรไปขอโทษและขอให้ยายไปแทน ครูท่านนั้นก็เพียงบอกว่าอยากให้ฉันมา และที่ตรงนี้แหละที่ทำให้ฉันฉุกคิดในใจว่ามีอะไรนะที่ครูอยากให้ไปร่วมงานบุญ ฉันเองก็ได้แต่เก็บความสงสัยนั้นไว้จนกระทั่งกลับจากค่ายช่วงนั้นตรงกับวันเสาร์ ฉันจึงเดินทางไปชัยภูมิคนเดียวกะว่าจะนอนกับยายซักคืนแล้วจะรีบกลับทำงานต่อในวันอังคาร (ครูใหญ่ให้พักวันนึง)
เมื่อมาถึงที่บ้านฉันถามถึงงานบุญที่ผ่านไปแล้วกับยาย
สักพักยายถือกระเป๋าหนังดูเก่าใบหนึ่งมากบอกว่าอะไรอยู่ข้างในไม่รู้ครูอ๊อดฝากมาให้ ฉันเปิดดูข้างในทันที มีรูปเก่าๆกระดาษการ์ดงานแต่งของพ่อกับแม่และไดอารี่เล่มหนึ่งที่ฉันอ่านทีไรก็ร้องไห้ทุกที
''วันนี้...พ่อมีซ้อมตระกร้อให้นักเรียน...เหนื่อยจังลูกหนูนอนรึยังลูกอย่าดื้อกับแม่นะ''
''พ่อรู้วันนี้วันเกิดหนู แต่พ่อคงไม่ได้ไปอวยพรหนู พ่ออวยพรตรงนี้แล้วกันนะลูก''
'ครูวัลย์บอกว่าหนูจะได้ไปแข่งอ่านกลอนที่อำเภอพ่อคงไม่ได้ไปดูหนูเพราะพ่อต้องพาเด็กไปแข่งขอให้หนูชนะนะลูก'' มีอีกหลายหน้าที่พ่อบันทึกเกี่ยวกับฉัน พ่อคือความรักที่หายไปในวัยเด็ก วัยเด็กฉันต้องมองพ่อกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่สามารถพูดคำว่าพ่อได้ทุกที่ ทุกเวลา แต่ฉันกับน้องชายต้องเรียกพ่อว่า"อาจารย์"แทนฉันในตอนเป็นเด็กรู้สึกโกรธพ่อที่ไม่เคยมองมาที่ฉันเลย พ่อที่ทิ้งแม่ ฉัน และน้องไป ยายบอกว่าอย่าไปโกรธเขาเลยมันเป็นเวรกรรมที่มีต่อกันมา ฉันได้แต่เสียใจอยู่ลึกๆ มีครั้งหนึ่งมีเด็กผู้ชายในชั้นมาล้อว่าเป็นลูกครูเสียปล่าวแต่พ่อไม่สนใจ ฉันโกรธมากก็เลยต่อยเด็กคนนั้นทั้งที่เขาตัวโตกว่า แต่พ่อก็ไม่เคยเข้าข้างฉันกลับตีฉันมากกว่าคู่กรณีซะอีก แต่ยายก็บอกว่าถ้าเข้าข้างลูกตัวเองชาวบ้านคนอื่นจะก็ว่าได้ ในวัยเด็กพ่อห่างไกลความเป็นจริงทุกทีจนบางครั้งฉันพยามคิดว่า ''พ่อคงไม่รักฉันเเล้ว''
รูปใบหนึ่งที่มีฉันในวัยเด็กมีหญิงชายคู่หนึ่งอยู่ข้างๆฉันรอยยิ้มตอนนั้นดูฉันมีความสุขจริงๆข้างหลังภาพใบนั้นเขียนว่า
''ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นพ่อรักลูกกับแม่เสมอ...พ่อของลูก'
ฉันไม่รู้ว่าเหตุผลของพ่อกับคือแม่อะไร แต่สิ่งฉันรู้ในไดอารี่ที่ไม่เคยกลับบ้านเล่มนี้พ่อ บอกรักฉัน ขอโทษฉัน อวยพรฉันในไดอารี่เล่มนี้เขาคือพ่อของฉันคนเดียว
''หนูอยากขอโทษพ่อที่เคยโกรธพ่อทั้งที่พ่อรักฉันและน้องชายตลอดเวลา''
ในไดอารีหน้าหนึ่งเขียนไว้ลงวันที่ 21 พ.ย. 2533
''บี...พ่อรู้ว่าหนูโกรธพ่อที่ลงโทษหนูและแม่กับยายก็คงโกรธพ่อด้วย..แต่หนูรู้ไหมลูกพ่อไม่เคยไม่รักหนู''
Bookmarks