ไดอารี่ที่หายไป......

[สาวชัยภูมิ ลูกพ่อขุน]

เมื่อครั้งหนึ่งตอนที่ทำงานสอนอยู่ที่สมุทรปราการ ฉันได้รับโทรศัพท์จากครูท่านหนึ่งที่เคยได้สอนฉันอยู่ที่โรงเรียนประถมประจำตำบล บอกว่าที่โรงเรียนจะทำบุญให้กับบุคลากรที่เสียชีวิตไปแล้ว..ครูคนนั้นบอกว่าอยากให้ฉันมาร่วมงานด้วยเพราะหนึ่งในนั้นคือพ่อของฉันเอง... แต่เนื่องด้วยช่วงนั้นตรงกับช่วงเข้าค่ายลูกเสือที่จ.ชลบุรีอีกทั้งลางานไม่ได้ฉันก็เลยไม่ได้ไปจึง โทรไปขอโทษและขอให้ยายไปแทน ครูท่านนั้นก็เพียงบอกว่าอยากให้ฉันมา และที่ตรงนี้แหละที่ทำให้ฉันฉุกคิดในใจว่ามีอะไรนะที่ครูอยากให้ไปร่วมงานบุญ ฉันเองก็ได้แต่เก็บความสงสัยนั้นไว้จนกระทั่งกลับจากค่ายช่วงนั้นตรงกับวันเสาร์ ฉันจึงเดินทางไปชัยภูมิคนเดียวกะว่าจะนอนกับยายซักคืนแล้วจะรีบกลับทำงานต่อในวันอังคาร (ครูใหญ่ให้พักวันนึง)
เมื่อมาถึงที่บ้านฉันถามถึงงานบุญที่ผ่านไปแล้วกับยาย
สักพักยายถือกระเป๋าหนังดูเก่าใบหนึ่งมากบอกว่าอะไรอยู่ข้างในไม่รู้ครูอ๊อดฝากมาให้ ฉันเปิดดูข้างในทันที มีรูปเก่าๆกระดาษการ์ดงานแต่งของพ่อกับแม่และไดอารี่เล่มหนึ่งที่ฉันอ่านทีไรก็ร้องไห้ทุกที
''วันนี้...พ่อมีซ้อมตระกร้อให้นักเรียน...เหนื่อยจังลูกหนูนอนรึยังลูกอย่าดื้อกับแม่นะ''
''พ่อรู้วันนี้วันเกิดหนู แต่พ่อคงไม่ได้ไปอวยพรหนู พ่ออวยพรตรงนี้แล้วกันนะลูก''
'ครูวัลย์บอกว่าหนูจะได้ไปแข่งอ่านกลอนที่อำเภอพ่อคงไม่ได้ไปดูหนูเพราะพ่อต้องพาเด็กไปแข่งขอให้หนูชนะนะลูก'' มีอีกหลายหน้าที่พ่อบันทึกเกี่ยวกับฉัน พ่อคือความรักที่หายไปในวัยเด็ก วัยเด็กฉันต้องมองพ่อกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่สามารถพูดคำว่าพ่อได้ทุกที่ ทุกเวลา แต่ฉันกับน้องชายต้องเรียกพ่อว่า"อาจารย์"แทนฉันในตอนเป็นเด็กรู้สึกโกรธพ่อที่ไม่เคยมองมาที่ฉันเลย พ่อที่ทิ้งแม่ ฉัน และน้องไป ยายบอกว่าอย่าไปโกรธเขาเลยมันเป็นเวรกรรมที่มีต่อกันมา ฉันได้แต่เสียใจอยู่ลึกๆ มีครั้งหนึ่งมีเด็กผู้ชายในชั้นมาล้อว่าเป็นลูกครูเสียปล่าวแต่พ่อไม่สนใจ ฉันโกรธมากก็เลยต่อยเด็กคนนั้นทั้งที่เขาตัวโตกว่า แต่พ่อก็ไม่เคยเข้าข้างฉันกลับตีฉันมากกว่าคู่กรณีซะอีก แต่ยายก็บอกว่าถ้าเข้าข้างลูกตัวเองชาวบ้านคนอื่นจะก็ว่าได้ ในวัยเด็กพ่อห่างไกลความเป็นจริงทุกทีจนบางครั้งฉันพยามคิดว่า ''พ่อคงไม่รักฉันเเล้ว''
รูปใบหนึ่งที่มีฉันในวัยเด็กมีหญิงชายคู่หนึ่งอยู่ข้างๆฉันรอยยิ้มตอนนั้นดูฉันมีความสุขจริงๆข้างหลังภาพใบนั้นเขียนว่า
''ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นพ่อรักลูกกับแม่เสมอ...พ่อของลูก'
ฉันไม่รู้ว่าเหตุผลของพ่อกับคือแม่อะไร แต่สิ่งฉันรู้ในไดอารี่ที่ไม่เคยกลับบ้านเล่มนี้พ่อ บอกรักฉัน ขอโทษฉัน อวยพรฉันในไดอารี่เล่มนี้เขาคือพ่อของฉันคนเดียว
''หนูอยากขอโทษพ่อที่เคยโกรธพ่อทั้งที่พ่อรักฉันและน้องชายตลอดเวลา''
ในไดอารีหน้าหนึ่งเขียนไว้ลงวันที่ 21 พ.ย. 2533
''บี...พ่อรู้ว่าหนูโกรธพ่อที่ลงโทษหนูและแม่กับยายก็คงโกรธพ่อด้วย..แต่หนูรู้ไหมลูกพ่อไม่เคยไม่รักหนู''

[สุพรรณณี]

ซาบซึ้งจริงๆค่ะ คงจะมีความกดดันมากในตอนนั้น
น่าเห็นใจค่ะแต่ก็ผ่านพ้นมาได้แล้วนะค่ะ

[เเมงสะดิ้ง]

อ่านแล้วน้ำตาพาลจะไหล ดีใจด้วยจริงๆ ค่ะที่สาวชัยภูมิ ได้อ่านไดอารี่เล่มนี้
ยังไม่สายที่จะบอกรักท่านหรอกค่ะ เพียงแค่หลับตา เราก็ก็จะเจอหน้าพ่อ
อย่าลืมขอบคุณและบอกรักพ่อนะคะ

โดยไม่ต้องรอให้หมอดูมาฟันธง ทุกคนในที่นี้ก็มั่นใจว่าคุณพ่อของสาวชัยภูมิต้องรับรู้
แน่นอนท่านต้องดีใจมากๆและมีความสุขที่สุด.... โชคดีมีความสุขในทุกๆวันค่ะสาวชัยภูมิ

[rapipat]

อ่านแล้วน้ำตาไหลเลยครับ ซึ่งมากๆครับ

[บ่าวข้าวจี่]

หลายร้อยเหตุผลที่พ่อต้องทำแบบนั้น...สุดท้ายหนึ่งเดียวของพ่อ...ก็คือตัวเราเองนี้แหละ...ยินดีด้วยครับ ที่ได้ไดอารี่เล่มนั้นกลับมา.....

[พล พระยาแล]

ซาบซึ้งและประทับใจมากครับ นี่คือไดอารี่ที่มีคุณค่าที่ผมอยากให้ทุกคนร่วมถ่ายทอดความเป็นตัวตนของตัวเองออกมาในสิ่งที่สามารถจะเปิดเผยได้ เพื่อเป็นแรงจูงใจ แรงบันดาลใจให้กับอีกหลาย ๆ คน ขอบคุณมากครับ รักใดไม่เท่ารักของพ่อแม่ สิ่งอื่นนั้นทุกอย่างมีเหตุมีผลครับ

[สาวชัยภูมิ ลูกพ่อขุน]

ขอขอบคุณทุกข้อความที่ให้กำลังใจนะคะ ไดอารี่ของพ่อเล่มนี้ทำให้สาวชัยทำให้สาวชัยมีความสุขทุกครั้งที่อ่าน อย่างน้อยก็ทำให้สาวชัยรู้ว่าพ่อรักสาวชัยเสมอ แม้ในเวลาที่พ่อมีชีวิตอยู่สาวชัยไม่เคยแม้แต่เอ่ยปากบอกว่ารักหรือแม้กระทั่งกอดสักครั้ง แต่ทุกถ้อยคำที่เขียนในบันทึกพ่อกำลังโอบกอดและปลอบประโลมสาวชัยตลอดเวลา ขอบคุณมิตรภาพของพี่น้องบ้านมหา
ด้วยไมตรีจิตรค่ะ

[เซียงเหมี่ยงเมืองสุรินทร์]

ซึ้งครับ ความรักที่พ่อแม่มีให้ลูกยิ่งใหญ่เสมอครับ...