วันนี้บ่าวข้าวจี่..ขออนุญาต ชาวบ้านมหา นำเสนอเรื่องราว ซีรี่ ฉบับเขียนเองจากเรื่องจริงไว้นานแล้ว อยากนำมาเสนอให้เพื่อนพี่น้องชาวบ้านมหาของเรา ได้อ่านกันเล่นๆนะครับ ขอแบ่งเป็นตอนๆ นะะครับ...:l-
หมู่บ้านเล็กๆ ในอำเภอที่กันดารห่างไกล ในจังหวัดขอนแก่น ภาพเด็กๆชาย2คนกำลังง่วน ขุดเกลี่ยเอาใส้เดือนใส่กระบอกไม้ไผ่ ที่ใส่ดินพอประมานพอให้ตัวเหยื่อใด้ดิ้นชอนไช อีกคนขุดและเกลี่ย อีกคนก็ง่วนอยู่กับการเก็บ ให้ได้เหลือพอที่จะใส่เบ็ดและเปลี่ยนเหยื่อในแต่ละรอบ เวลาเลาะยามเบ็ด ในการใส่เบ็ดตามท้องนา แบบนอนค้างคืนคือทั้งสองต้องปักเบ็ดพร้อมเหยื่อไว้ ให้ครบ และ คอยเฝ้าเลาะยามเบ็ดทุกๆชั่วโมง หรือระยะเวลาที่สมควรเช่นถ้าปลาติดเบ็ดดี หรือปลากินดีแต่เหยื่อไม่มีในตัวเบ็ด จะโดยไอ้แปดขา(ปู) หรือปลาตัวเล็กที่เห็นเหยื่อก่อนแล้วคอยตอดเหยื่อ จนใส้เดือนไม่มีติดตัวเบ็ดไว้เผื่อปลารุ่นพี่ที่ตีตั๋วมาไม่ถึง ก็ต้องคอยเปลี่ยนเทียวเดินเสียบเหยื่อกันทั้งคืนแหละ “เอ้ย...พอแล้วหละ หลอด มื้อนี่คือสิพอแล้วเหลือไว้มื้อลุ้นแน...ไปถ่อมันสิค่ำ...ซัวสิฮอดท่ง” เสียงบักหำบอกเพื่อนรักที่ชื่อ หลอด ทั้งสองคนจะว่าไปแล้วก็ไปไหนมาไหน จะต้องไปเป็นคู่ ขยันทำมาหากิน เย็นหลังเลิกเรียนวันไหนไม่ไปอ่อยหนูยิงหนู ก็ไปใส่เบ็ดนี่แหละ ถ้าเป็นวันเสาร์อาทิตย์กลางวันก็ชวนกันไป คล้องกะปอม ยิงกะปอม ว่ากันว่ามันก็เหมือนเด็กสมัยนี้ที่เล่นเกมส์ติดเกมส์คอมพิวเตอร์ การไปใส่เบ็ดตกปลายิงกะปอม มันก็คือเกมส์แอ็คชั่น มันส์ๆที่สัมผัสได้จริง มีผิดหวังสมหวัง ตื่นเต้นอยู่ตลอดเวลา วันไหนเกมส์โอเวอร์อาจจะไม่ได้อะไรเลย แถมมีงูปลามาติดเบ็ดให้ปวดกะหมองอีก ฮ่า
....ทั้งสองคนเก็บจอบเสียมไว้โคนต้นขนุนเหมือนที่เคย แล้วรีบเดินทาง จากสวนกล้วยของ หลอด ที่อยู่ท้ายหมู่บ้าน เดินเท้าลงทุ่ง เป้าหมายคือที่นาของบักหำนั่นเอง ข้าวกำลังเขียว หญ้าตามคันนาขึ้นรกเป็นช่วง เสียงคุยกันของเด็กสองคนที่เฝ้าพูดถึงการปักเบ็ดที่ผ่านมาของเมื่อคืน “..มื้อคืนดึกๆกินดีแท้วะ..กูว่าย้อนมึงนั่นหละที่เอาขี้ไก่เดือนไปน้อย มื้อนี้จังได๋กะบ่พลาดดอก...” หำน้อยพูดพร้อมเอาไม้เขี่ยหญ้าตามคันนา หาตั๊กแตนจับใส่ข้องเอาไว้จี่กินฆ่าเวลาระหว่างพักยามเบ็ด หำน้อยสะพายค่อง กับ ย่ามห่อข้าวกับแจ่ว ปากผิวเพลงโปรด มือซ้ายจับมัดเบ็ดประมาณ 50 คันแบกอยู่บนบ่า ตะวันพบค่ำคล้อยต่ำไกล้สิ้นแสงตะวัน แต่เป็นเวลาที่เด็กน้อย 2 คน กำลังเริ่มต้นเล่นเกมส์ที่หาไม่ได้ในคอมพิวเตอร์ในยุคนี้ แถมมีรางวัลติดไม้ติดมือกลับบ้านด้วยหัวใจพองโต ชีวิตที่วนเวียน เปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลาถ้าย้อนเวลาได้ อยากกลับไปในอดีต..วันวาน เหมือนความสุขของเด็กน้อย 2 คน ในเวลานั้น...........................................
โปรดติดตามตอนต่อไป
Bookmarks