.....แสงโคมไฟฉาย...สาดผ่านตามแนวทุ่งไกลๆพอมองเห็นคนเดินกำลังหาส่องกบเขียดตามคันนา ทั่วทุ่งยามค่ำคืน บางคนอาจจะมาดูน้ำที่แปลงนา ยามลอบยามไซตามประสาชาวบ้าน “หมานอยู่บ่ละท้าว ได้ปลาอิหยังแนละบักหลอด “ เสียงพ่อใหญ่มีที่เดินส่งกบผ่านมาตะโกนถาม หลอด ที่กำลังง่วนอยู่กับการเปลี่ยนเหยื่อใส่ตัวเบ็ดแบบทุลักทุเล “ยามหลังได๋กะหล่อน..มีแต่อีปูแหมใหญ่” บักหลอดตอบเสียงแห้ง “ใส่หม่องน้ำตื้นโพดด๊อก..พุ้นหม่องน้ำลึกๆทางพุ้นคือบ่ไปใส่...พ่อใหญ่มีพูดพลางชี้นิ้วไปทาง นาแม่ใหญ่ลา “หวั่งหั่นผ่านมาแมนเบ็ดสูบ่..ปลามันติดเบ็ดเกี้ยวกอข้าวสิขาดแล้วพุ้น..”พ่อใหญ่มีพูดพร้อมเดินจากไป บักหลอดได้ยินพร้อมกับหันมองไปทางนาแม่ใหญ่ลา ครุ่นคิดอยู่พักใหญ่ ..... “เหอ..ๆ มันไปลักยามเบ็ดผู้ได๋ละ..มาซางได้หลายแท้มื้อนี่”.....พ่อบอกหลายเทือแล้วบ่ให้ไปเฮ็ดจังซั่นมันสิหากินบ่หมานเด้ฮู้บ่.....หลอดเฮาว่ามื้อนี้ได้ปลาหลายแล้วกะย้อนฝีมือโตปักคันเสียบเหยื่อ..เนาะ.. เสียงหลายๆเสียงประดังเข้ามาในความคิดหลอดที่นั่งอยู่คันนาเสื้อผ้าเปียกชุ่มเพราะน้ำค้างเขอะตามตัว “บักหลอด..ยืนหยังอยู่หั่นมาซอยเอาปลาไหลใหญ่..แนเว้ย.” บักหลอดตื่นจากภวังค์หันไปหาเจ้าของเสียง ภาพบักหำกำลังสาละวนอยู่กับการปลดปลาไหลตัวเขื่องที่มากินเบ็ดอีกฟากแปลงนา “เอ้อๆ...เดี๋ยวกูฮ้องเอิ้นอ้ายเซียงก่อน ปลากินเบ็ดเลา...อ้ายเซียง.....อ้ายเซียง....ปลากินเบ็ดเจ้าเด้อพ่อใหญ่มีเลาบอกวางหั่น..”บักหลอดร้องตะโกนบอกเซียงหนูที่นั่งเอนตัวอยู่ที่เสาเถียง พร้อมเสียงบ่นพึมพำของเจ้าตัวที่อาการกึ่งหลับกึ่งตื่น ภาพบักหลอดกุลีกุจอสะพายค้องใส่ปลาทั้งเดินทั้งวิ่ง ลื่นไถลตามคันนาเล็กๆ ด้วยความตื่นเต้นไปช่วยหำน้อยจัดการปลาไหลตัวเขื่อง ....”โอ้ย.....
ที่เถียงนาแม่ใหญ่ลา เซียงหนูกำลังจัดการเอาตัวเบ็ดที่แหลมคม ออกจากขา บักหลอด แบบทุลักทุเลโดยมีหำน้อย ยืนลุ้นอยู่ไกล้ๆ “..หำ ไปหาใบสาบเสือมาแน อยู่ข้างเถียงเลือดมันออกหลาย .จักไปเฮ็ดแนวได๋ บักนี้กะดาย ดีที่มันบ่เกี่ยวหม่องอื่น...” น้ำตาลูกผู้ชายของบักหลอดไหลออกมาเต็มแก้มด้วยความปวดแผลจากเบ็ดที่ปักอยู่ที่น่องขาตัวเอง ตอนนี้ถูกนำเอาออกมาโดยผู้เชี่ยวชาญที่บักหลอดเองแทบจะไม่เชื่อสายตาด้วยความที่เป็นไม้เบื่อไม้เมากับเซียงหนู “อ้ายซียงบ่เคียดให้ข่อยบ่ที่ไปลักยามเบ็ดเจ้ามื้อก่อน”บักหลอดถามเสียงอ่อน “บ่เป็นหยังดอกคืนนี้มึงบ่ลักยาม แถมยังฮ้องเอิ้นกู มาเบิ่งเบ็ด เห็นบ่พุ้นปลาข่อใหญ่ ..กูให้บักหำยัดใส่ข้องพวกสูแล้ว..เอาไปโลด...ที่เหลือให้หำน้อยมันยามอามาตื่มกัน..ทีหลังกะระมัดระวังมื้ออื่นเช้ามันสิปวดแฮง... คืนนี้สูกะเก็บเบ็ดเข้าเมือบ้านกันโลด...หำน้อยที่กำลังไล่เก็บเบ็ดในใจนึกเสียดายเบ็ดหลายคันที่เพิ่งเปลี่ยนเหยื่อใหม่ๆแต่ด้วยความที่ห่วงเพื่อนรักจึงต้องเก็บเบ็ดที่เหลือให้หมด เพราะถ้าพรุ่งนี้เป็นวันเสาร์ก็คงปักทิ้งไว้ตอนเช้าค่อยมาเก็บก็ได้ ส่วนเหยื่อที่เหลือก็คงทิ้งไว้ให้เซียงหนู ตอบแทนที่แกให้ปลาดุก ปลาช่อนมาหลายตัว เด็กน้อยสองคนเดินเท้าประคองกัน กลับเข้าหมู่บ้าน พร้อมปลาที่คงพอแล้วสำหรับค่ำคืนนี้ และ ไม่ลืมเหตุการณ์ที่น่าประทับใจของมิตรภาพอันดีที่ได้พบในคืนวันหนึ่งของชีวิต ที่หาได้ยากในปัจจุบัน......
......เช้าวันใหม่ ภาพหลังคาบ้านที่เป็นสังกะสีสนิมเขอะตามลอน ตัวบ้านยกสูงจากพื้นดินเมตรกว่าซึ่งพอดีกับบันไดไม้ตีคาด 3ขั้น ฝาบ้านเป็นใบตองกุงถักเรียงด้วยไม้ไผ่ ที่พ่อหำน้อยทำทิ้งเอาไว้ก่อนที่จะจากไปมีเมียใหม่ต่างหมู่บ้านอื่น ทิ้งหำน้อยกับแม่เพ็ญอยู่กันตามลำพัง สองแม่ลูก กลิ่นหอมควันไฟข้าวนึ่งในห้องครัวที่ต่อเติมออกมาจากตัวบ้านทำต่างระดับให้ต่ำกว่าตัวบ้านเท่าบันไดหนึ่งขึ้น มุงด้วยหญ้าคา ครึ่งหนึ่งปล่อยโล่งต่อเป็นชานปูด้วยกระดานปีกไม้ มีโอ่งดินใบใหญ่สองใบ เพื่อใส่น้ำไว้อาบ และซักล้าง ด้านล่างฝูงเป็ดหาเล็มเลาะกินใส้เดือน เศษอาหารตามร่องระบายน้ำเป็นทาง ด้านซ้ายรั้วไม้ลำปอปลูกกะถินตามแนว ด้านในมีเล้าไก่ที่ต่อเพิงจากยุ้งข้าวของบ้านหำน้อย....”หำเอ้ย....ตื่นถ่าแหมะ...เดี๋ยวสิบ่ทันโรงเรียนเด้.....เสียงแม่เพ็ญที่กำลังนั่งพัดเตานึ่งข้าวอยู่ในครัว มือหนึ่งพัดอีกมือปาดเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก..คราบฝุ่นถ่านจับเกรอะกรังตามใบหน้าแม่เพ็ญ.......................
โปรดติดตามตอนต่อไป...ขอบคุณที่ติดตามด้วยใจครับ....บ่าวข้าวจี่
Bookmarks