เขียนตอนนี้ที่ของขึ้น
เรื่องมันผ่านมาแล้วล่ะ เมื่อวานนี้เพราะความอยากรู้อยากเห็นกะเลยดอดไปซอมห้องแชท
กะ4ไปม่วนไปโม่มโดยเฉพาะ ดนๆ ดอกจั่งเจิ่ดไปห้องแชทเถื่อนึง เพราะส่วนมากมักกวนหน้าดาง
ชอบจกดีเจข้างตู้ลำโพง มักหลอยต้อยผุบ่าวขี้เมาแถวหน้าฮ่าน แถมยังมักแกว่งปากหาของแข็งยุเรื่อยแถวฮ่านเพลงนั่นล่ะ
ตัดตอนไปฮอดห้องแชท....ฉับ
ดั่งสวรรค์แกล้งให่ได่เจอะกับเสี่ยคนนั่นแหม่ะ มะคือจั่งเตะตา กินตับยายดิ้งแฮงแท่ะบาดหิเนี่ย
สมใจพออยากแลนตำ ไปฮูบสวบเสี่ยคนนั่นให่ดับแนวเอาโลดพี่น้องเอ๊ย....ตั้งแต่เกิดเป็นคนสะดิ้งแลนฮ่อนไปตำมาแล่วเบิ่ดซุแจซุมุม
บ่เคยพานพบประสบเหตุการณ์แบบนี้จั๊กเถื่อ แค่สามประโยคในห้องแชทกับการได้พูดคุยสั้นๆกับเสี่ยคนนั้น
ที่ดิ้งพยายยามถ้อยทีถ้อยอาศัยถาม-ตอบเป็นภาษาคน แต่เสี่ยหาได้มีจรรยาบรรณในการแชทไม่
ทุกถ้อยคำและความหมายที่เสี่ยได้พ่นออกมามันทำให้ชาวโลกได้รับรู้ถึงควมถ่อยและสันดอนอันหยาบคาย
"เคียดให่เสี่ยติ่?...." กะบ่น๊า "หาได้แคร์สิ่งมีชีวิตที่ไร้รอยหยักในสมองไม่" บอกจ่ะของ
"คั่นบ่เคียดล่ะมาสะดิ้งจ่มหาสะแตกหยังยุนี่?" ยายหนูซิงตาสวดดอดมาถาม
"มันเสียความรู้สึก มันนึกไม่ถึง ว่าจะมีคนแบบนี้ที่บ้านมหา" ไร้ซึ่งสำนึกของมนุษย์อันพึงมี
หากเสี่ยไม่มีเกียรติพอที่จะรักษา ก็ขอให้เคารพกฎและกติกาของบ้านมหาเท่านั้นเป็นพอนะคะ
ที่เสี่ยแนะนำให้อิฉันเก็บปากไว้ดูดไอ้ที่มีน้ำไหล อ่ะปิ๊ดๆ นั้น อิฉันขอสละสิทธิ์นั้นเด่วนี้
เพื่อจะขออาสาดูดหมาออกจากปากเสี่ยแทนก็แล้วกันนะคะเสี่ยขา....มีโอกาสเจอกันหลังเวที นัดกิ๊กไว้รอพ้อมแล้ว
จึงตั้งใจเข้ามาขอแฮงพี่น้องไทบ้านมหาของเฮา โห่....ลา3 รอบ
ให้กับบุคคลประเภทนี้ที่ไร้ซึ่งจิตใต้สำนึกในการแสดงออกในที่สาธารณะชน
ถึงแม้นว่าจะเป็นแค่การแชทผ่านตัวหนังสือก็ตาม เราควรมีจิตสำนึกที่จะรับผิดชอบมากกว่านี้
กรุณาอย่าทำตัวเป็นมะเร็งในสังคมที่บ้านมหานะเอย......
ยายดิ้งขอร้อง...ขอนำหลายๆ
เรื่องราวกะคือวา เข้าไปพ่อเพิ่นกำลังเต็กกันยุ เพิ่นกำลังด่ากันในนั่นสั่นเด๊ะ
เลยอยากฟังนำเพิ่นหย่อนควมอยากรู้อยากเห็นเนาะ กะเลยเปลี่ยนซื่อเป็น
"อยากรู้อยากเห็น" บ่ได้ซื่อดิ้งเด๊ะ ไปนั่งอ่านซื่อๆ ตอนแรก
เห็นเสี่ยเพิ่นวาให่อีกคนนึง วาให่แฮงยุได๋ หลายประโยค หลายคำ
นั่งอ่านยุ ทนบ่ไหวแฮงวาสั่นเถาะ ถึงบ่แมนเรื่องของจ่ะของกะซ่าง
แต่มันบ่ถืกต้องดิ้งรับบ่ได้ เกิดมาบ่เคยพ่อ
ตอนที่เสี่ยว่าให่อีกคนนึงวา "ถ้าไม่มีข้าวสารกรอกหม้อกะให่ไปกราบตีนแมงดาที่บ้านซะ"
อะไรประมาณนี้แหล่ะ
กะประโยคนี่ล่ะ ที่ตัดสินใจดอดไปต้อยนำเพิ่นกะคือ
บ่ไหวแล้ว ถึงสะดิ้งกะรับควมจริงบ่ได้เด้อ 5555
"แรงไปไหมคะเสี่ย....?" ส่ำนี่ล่ะประโยคแรกที่ต้อยไป คะเถื่อเพิ่นเกิดฉุกคิดสั่นเด๊
"อยากได้ข้าวสารไปกรอกหม้ออีกคนเหรอ".............. พ่ะนะเสี่ยตอบมา
"ไม่ค่ะขอบคุณ" .....ใจดีตอบม่วนข่มเสี่ยไปคะเถื่อเลาคึดกลับใจเป็นมิตรนำสั่นเด๊ะ
"ถ้าจั่งสั่นกะเก็บปากไว่ถ่าดูดไอ้ที่มีน้ำไหล อ่ะปิ๊ดๆ นะ"
พ่ะนะ.....เสี่ยพ่นควมถ่อยออกมาอีก กะเลยเงียบด้วยควมสมเพชและทำใจ
...เพราะเสี่ยคนนั้นเลวเกินกว่าดิ้งจะเยียวยา...เลยได้แต่แผ่เมตตาให้ไปตายตามยถากรรม
หลังจากนั้นไม่นานก็มีข้อความจากแอดมินที่รักที่ดูแลห้องแชทส่งข้อความมา
ให้ดิ้งกดตกลงเพื่อการแบนเสี่ยสมองปลาทองคนนั้น
....และแล้วเรื่องราวของเสี่ยไร้รอยหยักก็เลยจบลง ด้วยประการแล เช่นนี้.....
:1-
อ่ะ....โห่
หิ โห่
หิ โห่
หิ โห่ หิ โห่ หิ โห่ โห๊ยยยยย......
ชิ๊วววววววววววววววววววววววว
ชิ๊วววววววววววววววววววววววว
ไป๊.............................
Bookmarks