เรื่องนี้เป็นเหตุสุดวิสัย ฮ่า ๆ

[พล พระยาแล]

มื่อนี่ข่อยเดินทางกลับจากไปราชการ จ.กาญจนบุรี ด้วยรถปรับอากาศของที่ทำงาน แต่บ่มีห้องน้ำเทิงรถ ฝนกะตกมาตลอดทางพี่น้องเอ้ย ตั้งแต่บ้านโป่ง จนฮอดกรุงเทพฯ

อากาศภายนอกเย็น ๆ จั่งซี่ ปะทะกับแอร์ภายในรถพี่น้องเอ้ย ข่อยบ่อยากพากษ์ ข่อยฮู้สึกปวดเยี่ยวจนสุดสิทน เฮ็ดจั่งใด๋น้อบาดเนี่ย ข่อยนึกในใจ สงสัยสิเอาขวดน้ำเปล่านี่ล่ะเป็นคอมฟอร์ท 100 ฉุกเฉิน แต่กะสงวนท่าทีไว้ก่อน เพราะเจ้านายหลาย

ทุกคนเหลียวเบิ่งหน้ากัน รถกะ โค-ตะ-ระ ติดวินาศสันตะโร ข่อยอดบ่ไหวข่อยกะหย่างไปหลังรถ หยิบขวดเปล่ามาจัดการเรียบร้อย หัวหน้าคนหนึ่งท่าทางกระวนกระวายใจ และจ่มออกมา โอ้ย..ปวดฉี่จะทำอย่างไงวะเนี่ย

"อ่า ๆ คือผมเรียบร้อยแล้วครับหัวหน้า" ข่อยบอกอย่างไม่อาย "ทำไงวะ" หัวหน้าถามข่อย

"ก็ขวดน้ำเปล่าหลังรถไงครับ" ข่อยตอบแบบทันควัน "เออวะ สงสัยหัวหน้าจะต้องทำเหมือนเรานั่นแหละ" ว่าแล้วหัวหน้ากะเดินไปเฮ็ดคือข่อย ฮ่า ๆ

หัวหน้าอีกคนก็ทนไม่ไหวเหมือนกัน "โอ้ยยยย ทนไม่ไหวแล้ว หาขวดเปล่าให้ผมที" ข่อยหย่างไปด้านหน้ารถได้ขวดเปล่าเล็ก ๆ มา 1 ใบ

"มันจะพอหรือเปล่าไม่ทราบครับ" ข่อยเว่าพร้อมกับยื่นขวดให้ "พอ ๆ ๆ" แกตอบอย่างมั่นใจ

เนื่องจากตัวแกอ้วน จึงทุลักทุเล "เอ้ย พลเว้ย ตะคริวกินขาหัวหน้า" ข่อยแล่นไปช่วยถอดกางเกงให้หัวหน้า และกะนั่งบังเบาะ ให้หัวหน้าเพิ่นเฮ็ดธุระของเพิ่นให้แล่ว พอดีขณะนั้นรถเบรคกะทันหัน

การควบคุมทิศทางคือสิค่อนข้างเป็นไปอย่างทุลักทุเลอยู่ดอก สักพักของเหลว ๆ สีเหลือง ๆ ที่เรียกว่า เยี่ยว ก็ไหลนองเต็มพื้นรถ "เฮ้ย ๆ ๆ ไม่พอว่ะ ขวดมันเล็ก" หัวหน้าบอกข่อย

"ไปหากระดาษทิชชู่หน้ารถมาซับหน่อยซิ" สักพักรถก็เบรคอีก เนื่องจากมีรถเก๋งวิ่งเบียดเข้ามาในเลน น้ำเยี่ยวกะไหลตามทางเดินเกือบไปหดหัวคนขับ เพราะคนขับนั่งอยู่ต่ำ ฮ่า ๆ ๆ ๆ

หัวหน้าใหญ่ซึ่งเป็นหัวหน้าคณะที่นั่งอยู่ด้านหลังคนขับถามข่อย "เฮ้ย มันน้ำอะไรวะ" ข่อยเหลียวเบิ่งหัวหน้าอยู่ทางหลัง และตอบไปทันควันว่า

"น้ำดื่มครับ พอดีผมว่าจะยกดื่ม มันเลยหลุดมือผม พอรถเบรคน้ำก็เลยไหลครับ" ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ

การเดินทางไกล ๆ ส่วนมากข่อยมักจะไปรถทัวร์ ป.1 เพราะมีห้องน้ำในตัว แม้จะสกปรกแต่ก็แก้ขัดได้ในยามฉุกเฉิน แต่ก็มีหลายครั้งที่ข่อยเดินทางด้วยรถ ป.2 เนื่องจากว่าประหยัดดี แต่ลำบากเรื่องสองเรื่องคือไม่ปวดหนัก ก็ปวดเบา ทรมานคักเด้อพี่น้องเอ้ย

โดยเฉพาะปวดหนัก บางเทือได้เอาน้ำลายทาสายบือ (สะดือ) กะยังบ่ไหวอยู่ เห็นหม่องแปน ๆ นำข้างหนทาง โอ้ย เป็นตานั่งปล่อยจักบาดเด้ มันกะซงสิหยอดออกมาเรื่อย ๆ นี่ล่ะ