กำลังเซ็งเรื่องการเรื่องงาน เครียดหนักเพราะกำลังปรับตัว
ซึ่งกำลังมองหาทิศทางการทำงานกับฝาหรั่ง
ปัญหาที่เกิดและกำลังคิดหนักในตอนนี้คือ
ทำอย่างไรฉันถึงจะได้รับการยอมรับจากเพื่อนร่วมงาน
ที่ไม่ใช่เพราะตำแหน่งงานจากหัวหน้าที่มอบให้
แต่เป็นการยอมรับในตัวตนของฉัน
ยอมรับในสิ่งที่ฉันทำ ฉันเป็นและผลของงานจากน้ำมือของฉัน
ฉันรักที่จะทำงาน ภูมิใจทุกอาชีพที่ได้ทำไม่ว่าจะเป็นอาชีพอะไร
เพราะเป้าหมายในการทำงานของฉันคือ
"ทำให้ลูกค้าพอใจ เจ้านายแฮปปี้ส่วนฉันได้ตังค์"
... จบ...
ฉันบอกเพื่อนร่วมงานเสมอว่าฉันไม่ได้มาทำงานเพื่อเอาหน้า แต่ฉันมาทำเอาตังค์
เพราะแค่มีหน้าเดียวก็จะจนเพราะครีมบำรุงอยู่แล้ว ฉะนั้นฉันจึงพอใจที่มีแค่หน้าเดียว
และมีสิ่งหนึ่งที่ฉันจำขึ้นใจจากประสบการณ์การทำงานไม่ว่าจะที่ไทยหรือเทศ
เราต้องระวังตัวเพื่อความเท่าทันในการทำงานร่วมกับคน
เพราะสังคมของคนทำงานไม่ว่าจะที่ไหน สายงานอะไร
"การเอาดีเข้าตัว" มีให้เห็นอยู่ร่ำไป การแสดงออกถึงการถ่อมตัว ทั้งคำพูดและการกระทำนั้น
มันใช้ไม่ได้กับบุคคลที่นี่หรืออย่างไร เขาถึงได้ถือโอกาสนี้เหยียบเราลงให้ต่ำต้อยด้อยกว่าเขาลงไป
เพียงเพราะพวกเขาเป็นเจ้าของประเทศเจ้าของภาษาแต่หน้าที่รับผิดชอบในการทำงาน ที่ทำแบบ
อ่ะหึ๋ย...มันทำเป็นแกล้งโง่เพราะจะได้ไม่ต้องทำ หรือเป็นเพราะมันโง่จริง ๆ ก็ยากแท้ที่จะเดา
.
.
.
ก็เพราะพวกเขาทำงานกันแบบนี้ไง คนไทยอย่างฉันถึงได้รับผิดชอบหน้าที่ตรงนี้
สรุปว่าความเป็นฉันในที่ทำงานต้องจัดจ้านขึ้นกว่านี้ใช่ไหม เพื่อที่ฉันจะได้ยืนอยู่อย่างมั่นคง
เพราะถ้าฉันไม่ยืนหยัดเพื่อตัวเอง แล้วใครหน้าไหนมันจะมาทำเพื่อฉันได้ล่ะ ... จริงไหม?
ถึงฉันจะเป็นคนอ่อนไหว แต่ฉันก็ไม่ได้อ่อนแอ ถึงฉันจะตัวเล็กแต่ฉันก็แข็งแรง
ถึงสีผมฉันจะดำ แต่ก็ไม่ได้หมายถึงว่าฉันโง่เง่าเป็นเต่าพันปี และสุดท้ายถึงแม้ฉันจะยิ้มหวาน
แต่ฉันก็ไม่ใช่นางเอกนะเอย...จะบอกให้ร้ายได้ ร้ายเป็นเนียนด้วย ฮ่ะฮ่า...ระวังได้เจอสวยสังหารแบบนิ่มๆสักวัน
อืมม์...แล้วฉันจะหาคาถาทิพย์มนต์บทไหนหนอ...เพื่อจะนำมาเป่าเสกรดหัวของคนจำพวกนี้ดีเนี่ย.....คิด คิด คิด
**ขอบคุณภาพประกอบจากอินเตอร์เนต**
ก่อนอื่นใดที่จะเสกเป่าพวกเขา ฉันคงต้องท่องให้เข้าจำทำให้มันได้ก่อนเนาะกับคาถาบทนี้
สัปปุริสธรรม 7 ประการ หรือคุณสมบัติในตัวของผู้นำมี 7 ประการ คือ
1. รู้หลักการ
เมื่อดำรงตำแหน่ง มีฐานะ หรือจะทำอะไรก็ตาม ต้องรู้หลักการ รู้งาน รู้หน้าที่ รู้กฎเกณฑ์กติกาที่เกี่ยวข้อง
เช่น อย่างผู้ปกครองประเทศชาติก็ต้องรู้หลักรัฐศาสตร์ และรู้กฎกติกาของรัฐ คือกฎหมาย ตั้งแต่รัฐธรรมนูญลงมา
แล้วก็ยืนอยู่ในหลักการ ตั้งตนอยู่ในหลักการให้ได้ชุมชน สังคม องค์กร หรือกิจการอะไรก็ตาม
ก็ต้องมีหลักการ มีกฎ มีกติกา ที่ผู้นำจะต้องรู้ต้องชัด แล้วก็ตั้งมั่นอยู่ในหลักการนั้น
2. รู้จุดหมาย
ผู้นำถ้าไม่รู้จุดหมายก็ไม่รู้ว่าจะนำคนและกิจการไปไหน นอกจากรู้จุดหมาย มีความชัดเจนในจุดหมายแล้ว
จะต้องมีความแน่วแน่มุ่งมั่นที่จะไปให้ถึงจุดหมายด้วย ข้อนี้เป็นคุณสมบัติที่สำคัญมาก เมื่อใจมุ่งจุดหมาย แม้มีอะไรมากระทบกระทั่ง
ก็จะไม่หวั่นไหว อะไรไม่เกี่ยวข้อง ไม่เข้าเป้า ไม่เข้าแนวทางก็ไม่มั่ววุ่นวาย ใครจะพูดวาว่าด่าเหน็บแนม เมื่อไม่ตรงเรื่อง
ก็ไม่มัวถือสา ไม่เก็บเป็นอารมณ์ ไม่ยุ่งกับเรื่องจุกจิกไม่เป็นเรื่อง เอาแต่เรื่องที่เข้าแนวทางสู่จุดหมาย ใจมุ่งสู่เป้าหมาย อย่างชัดเจนและมุ่งมั่นแน่วแน่
3. รู้ตน
คือ ต้องรู้ว่าตนเองคือใครมีภาวะเป็นอะไร อยู่ในสถานะใด มีคุณสมบัติ มีความพร้อม มีความถนัด สติปัญญา
ความสามารถอย่างไร มีกำลังแค่ไหน มีข้อยิ่งข้อหย่อน จุดอ่อนจุดแข็งอย่างไร ซึ่งจะต้องสำรวจตนเอง และเตือนตนเองอยู่เสมอ
ทั้งนี้เพื่อประโยชน์ในการพัฒนาปรับปรุงตัวเอง ให้มีคุณสมบัติความสามารถยิ่งๆ ขึ้นไป ไม่ใช่ว่าเป็นผู้นำแล้วจะเป็นคนสมบูรณ์ไม่ต้องพัฒนาตนเอง
ยิ่งเป็นผู้นำก็ยิ่งต้องพัฒนาตนเองตลอดเวลาให้นำได้ดียิ่งขึ้นไป
4. รู้ประมาณ
คือ รู้จักความพอดี หมายความว่าต้องรู้จักขอบเขตขีดขั้นความพอเหมาะที่จะจัดทำในเรื่องต่างๆ ท่านยกตัวอย่าง
เช่น ผู้ปกครองบ้านเมืองรู้จักประมาณในการลงทัณฑ์อาชญา และการเก็บภาษี เป็นต้น ไม่ใช่เอาแต่จะให้ได้อย่างใจ และต้องรู้จักว่าในการกระทำนั้นๆ
หรือในเรื่องราวนั้นๆ มีองค์ประกอบหรือมีปัจจัยอะไรเกี่ยวข้องบ้าง ทำแค่ไหนองค์ประกอบของมันจะพอดี ได้สัดส่วนพอเหมาะ
การทำการต่างๆ ทุกอย่างต้องพอดี ถ้าไม่พอดีก็พลาดความดีจึงจะทำให้เกิดความสำเร็จที่แท้จริง
ฉะนั้นจะต้องรู้องค์ประกอบและปัจจัยที่เกี่ยวข้องและจัดให้ลงตัวพอเหมาะพอดี
5. รู้กาล
คือ รู้จักเวลา เช่น รู้ลำดับ ระยะ จังหวะ ปริมาณ ความเหมาะของเวลาว่า เรื่องนี้จะลงมือตอนไหน เวลาไหน
จะทำอะไรอย่างไร จึงจะเหมาะ ดังจะเห็นว่าแม้แต่การพูดจาก็ต้องรู้จักกาลเวลา ตลอดจนรู้จักวางแผนงานในการใช้เวลา
ซึ่งเป็นเรื่องใหญ่ เช่น วางแผนว่า สังคมมีแนวโน้มจะเป็นอย่างนี้ในเวลาข้างหน้าเท่านั้น และเหตุการณ์ทำนองนี้จะเกิดขึ้น
เราจะวางแผนรับมือกับสถานการณ์นั้นอย่างไร
6. รู้ชุมชน
คือ รู้สังคม ตั้งแต่ในขอบเขตที่กว้างขวาง คือ รู้สังคมโลก รู้สังคมของประเทศชาติ ว่าอยู่ในสถานการณ์อย่างไร
มีปัญหาอะไรมีความต้องการอย่างไร โดยเฉพาะถ้าจะช่วยเหลือเขา ก็ต้องรู้ปัญหารู้ความต้องการของเขา แม้แต่ชุมชนย่อยๆ
ถ้าเราจะช่วยเหลือเขา เราต้องรู้ความต้องการของเขา เพื่อสนองความต้องการได้ถูกต้อง หรือแก้ไขปัญหาได้ตรงจุด
7. รู้บุคคล
คือ รู้จักบุคคลที่เกี่ยวข้อง โดยเฉพาะคนที่มาร่วมงานร่วมการร่วมไปด้วยกัน และคนที่เราไปให้บริการตามความแตกต่างเฉพาะตัว
เพื่อปฏิบัติต่อเขาได้ถูกต้องเหมาะสมและได้ผล ตลอดจนสามารถทำบริการให้ความช่วยเหลือได้ตรงตามความต้องการ
รู้ว่าจะใช้วิธีสัมพันธ์พูดจาแนะนำติชมหรือจะให้เขายอมรับได้อย่างไร โดยเฉพาะในการใช้คน ซึ่งต้องรู้ว่าคนไหนเป็นอย่างไร
มีความถนัดอัธยาศัย ความสามารถอย่างไร เพื่อใช้คนให้เหมาะกับงาน นอกจากนั้นก็รู้ประโยชน์ที่เขาพึงได้ เพราะว่าในการทำงานนั้น
ไม่ใช่ว่าจะเอาเขามาเป็นเพียงเครื่องมือทำงานได้ แต่จะต้องให้คนที่ทำงานทุกคนได้ประโยชน์ ได้พัฒนาตัวเอง ผู้นำควรรู้ว่า
เขาควรจะได้ประโยชน์อะไรเพื่อความเจริญงอกงามแห่งชีวิตที่แท้จริงของเขาด้วย
ขอบคุณที่มา: http://www.dhammajak.net/board/viewtopic.php?t=1497
อ้างข้อความนี้
Bookmarks