ลืมอิหยังบ่ล่ะเจ้า?

[prayoon]

มื้อนี้พาพื่น้องไปพบพ้อกับนิทานก้อม อีกจั๊กเรื่องนึง มอบให้แฟนประจำผุมักนิทานได้
อ่านกัน อ่านไปเพื่อความบันเทิง บ่ต้องคิดหลายเนาะ คิดมากเสียมันสมอง ร้องให้มาก
ก็จะเสียน้ำตา เว้าหลายเสียดายเวลา ....เชิญรับฟังครับ

มีชายสูงวัย อายุกะสิหลายเติบ หกสิบขึ้นพุ้นหล่ะพี่น้อง ทั้งเหมิด 4 คนเป็นเพื่อนสนิท
หมู่ฮักหมู่แพงกัน มื้อหนึ่งเพิ่นกะนัดกันไปเลี้ยงสังสรรค์กันจนดึกดื่น จนหาทางกลับบ้าน
บ่พ้อ กะเลยตกลงซวนกันไปนอนที่ห้องพักของชายคนที่ 4 ซึ่งอยู่อพาร์ทเมนท์ชั้นที่
60 ตามประสาคนมักบรรยากาศ


บังเอิญอีกแล้วพี่น้อง มื้อนั้นลิฟท์ที่อพาร์ทเมนท์เสียซั่นแล้ว ผุสูงวัย (บ่อยากให้เอิ้นว่า
ผุเฒ่า เพิ่นว่า) ทั้ง 4 คนกะตัดสินใจย่างขึ้นทางบันได ซั่วสิฮอดชั้นที่ 60 คึดเบิ่งเอา
เพื่อบ่ให้เหงาทั้ง 4 กะเลยตกลงกันว่าสิผลัดเปลี่ยนกันเล่าเรื่องต่างๆ สู่กันฟัง


ชายผุสูงวัยคนที่ 1 เพิ่นกะอาสาเว้าขึ้นก่อนหมู่ งัดเอาเรื่อง “ตลก” มาเว้าสู่หมู่
ฟัง หัวอิอักอิแอ่น น้ำหูน้ำตาไหล ม่วนไป เว้าไปย่างไปนำพร้อม จนว่าฮอดซั้นที่ 20
เรื่องตลกของเพิ่นกะจบพอดี


ชายผุสูงวัยคนที่ 2 เพิ่นกะงัดเรื่อง “ประสบการณ์การทำงาน” ของเพิ่นมาเว้าสู่
หมู่เพิ่นฟัง ตั้งแต่เริ่มทำงานทำการ ทั้งตื่นเต้น เผชิญกับปัญหาในอดีต ย่างไปนำเล่าไป
นำ จนว่ามาฮอดชั้นที่ 40 เรื่องราวของเพิ่นกะจบพอดี


ชายผุสูงวัยคนที่ 3 เถิ่งจังหวะเพิ่นเล่า เพิ่นกะยกเอาเรื่อง “เศร้า” มาเว้าสู่หมู่
ฟัง เรื่องเศร้ากะเศร้าคักเศร้าแน เล่าไปนำน้ำตาตกหยอยปกๆ พุนหล่ะ ต่างกะฟังเงียบ
มิดอิ่มสิ่ม จนว่าย่างขึ้นไปฮอดซั้นที่ 60 พอดี จบล่ะเรื่องเพิ่น ซายทั้ง 3 คน กะงวก
มาเบิ่งซายคนที่ 4 รอถ่าฟังผุสูงวัยคนที่ 4 เพิ่นเล่า พากันยืนเรียงแถวอยู่หน้าห้องพัก
ซ่ายล่าย ถ่าฟังอยู่เนาะ


ชายผุสูงวัยคนที่ 4 เพิ่นกะเลยเริ่มขึ้นด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล ออกซ้าๆจักหน่อยว่า
“ หมู่เอ้ย! เฮามีเรื่องเศร้าคัก เศร้าหลายที่ซู๊ด มาเล่าให้ฟังอีกจักเรื่องหนึ่งกะแล้วกัน”
เพิ่นว่า


เรื่องมีอยู่ว่า.....”เฮาลืมถือเอากุญแจห้องขึ้นมานำ”


จั่งใด๋ต่อ พี่น้องกะพิจารณาเบิ่งเอา จบ


บัดนี้มาฟังเบิ่งบทสรุป คั่นถ้ามื้อนี้บ่แม่นการขึ้นบันไดไปสู่อพาร์ทเมนท์ 60 ชั้น
แล้วลืมอิหยังบางอย่าง.....

...แต่หากเป็นเวลา 60 เดือน หรือเป็นเวลา 60 ปีล่ะ แล้วลืมอิหยังบางอย่างล่ะ


กาลเวลาเดินทางผ่านไปปีแล้ว ...ปีเล่า... บางคนอาจสิไปฮอด 60 ปี แล้วจั่ง
ค่อยคิดออกได้ ว่าลืมอิหยังบางอย่าง หรือว่าลืมเฮ็ดอิหยังบางอย่าง ฮอดมื้อนั้นเฮาบ่
สามารถย้อนเวลาหาอดีตได้อีกแล้ว มันกะสิเป็นเรื่องที่น่าเศร้า แค่ว่าลงบันไดไปเอา
กุญแจ 60 ชั้น กะถือว่าเศร้าพอแฮงแล้ว แต่หากเป็นเวลา 60 ปีจั่งคิดได้ 60 ปีที่บ่มี
วันย้อนกลับ มันกะคงเป็นเรื่องที่เศร้าหลายยิ่ง กว่าหลายเท่าพันเท่าพุ้นหล่ะ พิ่น้อง
บ้านมหา ว่านำบ้อ


เอาหล่ะเนาะมื้อนี้ ซำนี้สาก่อน มื้อหน้าถ่าฟังใหม่ จากใจบ่าว Prayoon


ขอได้รับความขอบคุณ ในข้อมูลจากหนังสือ ถอดรหัสแนวคิด เพื่อชีวิตที่มีคุณค่า
รศ.ดร. ชัยณรงค์ วงศ์ธีรทรัพย์

[บ่าวธนา]

คันลืมกุญแจไว้ป่านนั่นสิลงไปเอาให้มันเสียเวลายางขึ้นมาอีกเฮ็ดหยัง คือบ่เข้าไปเอากระเป๋าเสื้อผ้าในห้องลงมานำให้มันแล้วโลด มานอนตะลางหม่องลืมกุญแจไว้พี่หละ ตืนตามาเซ้ากะเช็คอินกลับบ้านเลย อิ อิ อิ แมนบ่ 55555

[ลุนนี ศรีเกษ]

อั่นบ่าวธนาจ๋า เจ้าลืมกุญแจแล้วเจ้าสิเข้าห้องได่้จังได๋ละท้าวววววว

[หนึ่ง]

กร๊ากๆๆๆ ...ขอหัวก่อนเถาะจ้า ผุเฒ่าเน๊าะหลงหน้าหลงหลัง...ถ้าเรามีสติอยู่ตลอดเราก็คงไม่ลืม....สติตั้งมั่นเฮ็ดมื่อนี้ให้ดี เพื่อมื้อข้างหน้า...

[อาวอ้วนเมืองยศ]

ครับตกลงแล้วนี่แม่นเรื่องตลกแม่นเด้เนาะครับ หรือเป็นแนวคิดคำตมละหือ
แต่กะอย่างว่าละ อย่าคิดหลาย
คนเฮาเกิดมาแล้วชาติหนึ่ง อาจจะอยู่ดูโลกได้ไม่นานนัก
ทุกสิ่งที่ผ่านมาในอดีต ก้อขอให้มันผ่านไป
จงมาเริ่มความหวังในชิวิตกันใหม่ดีกว่า
จงอยู่กับวันนี้ให้มีความสุข ดีกว่าครับ มีชีวิตวันนี้เพื่อพรุ่งนี้ บ่แม่นมื่อวานนี้
จงอย่าอยู่กับเมื่อวานนี้ ที่หวนคืนกับไปไม่ได้แล้ว

บุ๋ยๆ คือมาคมแท้ละบาดนิหือๆ