คนเราเกิดมาจากสภาพแวดล้อมที่ต่างกัน
ได้รับ ได้สัมผัส ความรักที่แตกต่างกัน
ดังนั้นความรัก ของเราย่อมไม่อาจเทียบกับ ความรักของคนอื่นได้
และความรักของคนอื่นก็ไม่อาจเทียบเท่าความรักของเราได้เช่นกัน
ความรักที่เราคิดว่า มีคุณค่ามหาศาล ทุ่มเทหมดชีวิตจิตใจ
อาจจะเป็นแค่เศษเสี้ยวของความรัก ที่อีกคนสัมผัสและรับรู้ได้มาตั้งแต่เกิด
หรือกลับกัน เศษเสี้ยวความรักของเราที่อาจเผลอทำหล่นให้ใครบางคน
อาจเป็นความรักอันแสนยิ่งใหญ่สำหรับใครบางคน ที่ชีวิตนี้ไม่เคยได้รับหรือสัมผัสมาก่อนก็ได้
ดังนั้น โปรดอย่าได้เอามาตราฐานความรักของตนเอง ไปตัดสินความรักของคนอื่นเลย
ตราบใดที่เราพอใจกับการให้ และได้รับความรัก นั่นก็น่าจะเพียงพอแล้วมิใช่หรือ
เราเกิดมาเราก็ไม่ได้มีอะไรติดตัวมาด้วย
เราตายไปเราก็เอาอะไรไปกับเราด้วยไม่ได้
แต่ขอให้เข้าใจเถิด ว่าความรักคือความรัก ไม่ใช่ความใคร่
เพราะความใคร่มาจาก สัญชาตญาณ ของการสืบเผ่าพันธุ์
ความใคร่เกิดได้โดยไม่มีความรักได้
ถ้าเราไม่เข้าใจ ในธรรมชาติ อันนี้
แล้วนำไปผูกกับ การให้และรับความรักแล้วละก็ ความทุกข์ในใจย่อมเกิด
เราให้และรับ ความใคร่ได้แค่ตามวัยตามสังขาร
แต่เราให้และรับ ความรักได้ตราบใดที่เรายังหายใจอยู่
อาจพอช่วยได้สำหรับใคร ที่กำลังสับสนในรัก
Bookmarks