กระต่ายกับขี้ไก่กือ

[prayoon]

กระต่ายกับขี้ไก่กือ
มื้อนี้สิพาพี่น้องบ้านมหา ไปเบิ่งไปพ้อกับชีวิตอันสุนทรีมีรสนิยมของเจ้ากระต่าย โตน้อย
พระเอกของเฮาในนิทานเบาสมอง หรือว่าหนักสมองกะแล้วแต่พี่น้อง สิคิดสิอ่าน สิว่าไป
พร้อมแล้วกะมาฟังเบิ่งเรื่องราวของเพิ่นได้เลยครับ.....

เข้าสู่ยุคโลกาภิวัฒน์พะนะ เพิ่นว่า เจ้ากระต่ายเพิ่นกำลังนั่งฉลองดื่มน้ำชาเขียว ตราอิหยังกะ
บ่ได้สังเกตุ กับเจ้าเต่า ในโอกาสที่เพิ่นสองโตได้มีโอกาสสร้างประวัติศาสตร์ฮ่วมกันให้พี่น้อง
ได้อ่านได้เห็นกันนั่นหล่ะ โดยมีเจ้าขี้ไก่กือ(กิ้งกือ นั่นหล่ะย่านบ่ฮู้) นั่งตาเหลี่ยมแม็บๆ เป็น
พยาน นั่งคุยกันไป ซดกันไปชาเขียว หัวเราะกันไปนำ ม่วนบักขนาด จนว่าน้ำชาเพิ่นเห
มิดเหยือกพอดี เพิ่นกะพากันม่านตาไปเบิ่งทางเจ้าขี้ไก่กือ......”น้องกือ ไปซื้อซาเขียวมา
ให้พวกอ้ายแหน่” เพิ่นกระต่ายสั่ง

กระต่ายกับเต่าเพิ่นกะคุยกันต่อ ถึงเรื่องราวในอดีตสมัยเพิ่นแล่นแข่งกันพุ้นหล่ะ คุยไปคุยมา
จนวกมาฮอดเรื่องปัจจุบัน หลายต่อหลายเรื่อง ถ้าเทียบแล้วกะสิคือพี่น้องบ้านมหาเฮาคุยกัน
นี่หล่ะ เว้าเรื่องแชทกันแหน่ เรื่องกลอน ผญา ..จนว่าฮอดเรื่องพาแลง พางายพุ่นหล่ะ จน
เวลาล่วงเลยไปหลายชั่วโมง เจ้ากระต่ายกับเต่ากะเริ่มนึกถึงเจ้าขี้ไก่กือขึ้นมาทันที

“ฮ่วย! เอ่...เจ้าขี้ไก่กือ ไปซื้อซาเขียวแต่โดนแล้วคือยังบ่ทันเห็นมาน้อ มันไปสร้างอิหยัง
อยู่วะ! ปะคุณเต่าเฮานำเบิ่งเจ้าขี้ไก่กือกันเถาะ..” เจ้ากระต่ายซวนเต่า

พอแต่เปิดประตูบ้านทอนั้น.... ทั้งคู่กะพ้อกับเจ้าขี้ไก่กือ ยังยืนงกๆเงิ่นๆอยู่หน้าบ้านนั้น
หล่ะ เจ้ากระต่ายกะเอิ้นตะโกนถามเจ้าขี้ไก่กือด้วยความสงสัยและประหลาดใจ

“กืออออ...น้องงงง....มัวเฮ็ดอิหยังอยู่น้อ....คำ คือบ่ไปซื้อซาเขียวให้พวกอ้าย..ฮือ”

เจ้าขี้ไก่กือน้อยกะเลยงวกหน้าขึ้นตอบว่า “ฮ่วย! พวกอ้ายยยย... ตาบ่มืนเบิ่งบ้อ น้องยังบ่
พร้อมสิเดินทางนี่ เห็นบ่อ ใส่เกิบ(ร้องเท้า)ยังบ่ทันแล้วอยู่นี่ สิไปได้จั่งใด๋ ห่าหนามปักตีน
ไผสิรับผิดชอบ.....”


หลายครั้งหลายเทื่อ เฮามักสิได้ยินเสียงจากบุคคลรอบข้างมักสิจ่มเสมอว่า.....ยามใด๋สิ
รวย อยากมีขีวิตที่ดีขึ้น อยากได้บ้านหลังใหญ่ๆ อยากได้รถคันโก้ๆ หรูๆมาขับ อยาก
เป็นหั่นเป็นนี่ แต่กะมักปฏิเสธโอกาสที่ดีๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตด้วยคำเว้าว่า....ยังบ่ทันมี
เวลา...เอาไว้สาก่อน...ยังบ่ทันได้พร้อมสิไปเฮ็ดแนวใหม่ ยังบ่พร้อมที่สิรับโอกาสใหม่ๆให้
กับชีวิต ทั้งๆที่รู้ว่า ถ้าเฮาเฮ็ดหรือกระทำบางสิ่งบางอย่าง มันอาจสิมีอิหยังดีขึ้นกว่าเก่ากะ
ได้ และหากฮู้ว่า ถ้าเฮาทำอิหยังเพิ่มเติมหรือเปลี่ยนแปลง แล้วมันดีขึ้นกว่าเก่าหน่อยนึง กะ
ให้ลงมือเฮ็ดลงมือทำเลย บ่ต้องรอให้มันพร้อมสาก่อนค่อยสิเฮ็ด เดี๋ยว! กะสิบ่มีโอกาสได้
เฮ็ดพอดี เพราะเฮาสิเป็นได้เพียง “ผู้รอ” เฮาสิบ่ได้เป็น “ผู้สร้าง”

จงทำให้เกิด อย่ารอให้เกิด.... หากพวกเจ้ารอให้เกิด สิ่งที่สิเกิดขึ้นอิหลี นั้นกะคือ เวลา
ทีเหมิดไปซื่อๆ.....บ่ต้องย่านเสียเวลาดอก เพราะถ้าบ่เฮ็ดบ่ทำอิหยังมากกว่าที่เป็นอยู่ มื้อ
อื่นเซ้า!.....จั่งใด๋ๆกะสิต้องมาเถิง


เฮ็ดอิหยังกะได้ที่มันสิดีขึ้นกว่าเก่า....บ่ต้องรอให้พร้อม เดี๋ยวสิคือกับเจ้า “ขี้ไก่กือ” ที่มัว
แต่ใส่เกิบให้ครบตีน เวลากะผ่านไปๆ กะยังบ่ได้ไปไสอยู่แค่แต่หน้าบ้าน พี่น้องเอ๊ย! เวลา
ที่พร้อมที่สุดสำหรับชีวิตมนุษย์เฮา ที่บ่ต้องเฮ็ดต้องทำอิหยังแล้ว กะคือวันที่มนุษย์เฮาอยู่
ในหลุมฝังศพนั่นเอง......

ขอได้รับความขอบคุณพี่น้องบ้านมหาโดยเฉพาะแฟนนิทานที่ติดตามประจำ ขอบคุณครับ Prayoon

ขอกราบขอบพระคุณในข้อมูลดีๆ จากหนังสือ ถอดรหัสแนวคิด เพื่อชีวิตที่มีคุณค่า รศ. ดร. ชัยณรงค์ วงศ์ธีรทรัพย์

[หนึ่ง]

บทสรุปกับนิทานเพิ่น แม่นมันไปทางเดียวกันบ่อน๊อนิ แหะๆๆ...

ปกติกะเป็นคนมักฉกอยู่แล้วละจ๊ะ ..ฉกฉวยโอกาสเวลา บ่อปล่อยโอกาสทองผ่านไปซื่อๆดอกจ้า

ขอบคุณเด้อจ้าสำหรับนิทานที่ให่ข้อคิดดีๆ:*-:l-

[prayoon]

ขอบคุณแฟนรายการนิทานหรือว่าเรื่องขบขันกะได้แล้วแต่สิว่าเอา ม่วนแหน่บ่ม่วนแหน่ หรือสิเคยอ่านผ่านหูผ่านตาไปแล้ว กะขออภัยถ้าหากมันซ้ำกับเคยที่ได้ยินได้ฟังมา