และแล้วความเหงา...ก็เป็นเพื่อนกัน
กับเจ้าความเหงา ทำเอาเราหงุดหงิด
เพราะเจ้ากระชั้นชิด ติดอยู่ที่ขอบใจ
เจ้ากระเซ้าย่องเข้า ไปอยู่ใน
แทรกซึมในหัวใจ เจ้าหัวเราะยามเราตรม
นั่งจับเจ่าว้าง ว่างเปล่าแสนเปลี่ยวใจ
ความเหงาหัวเราะได้ แต่ใจเราจำทน
ความเหงาเย็นเยียบ สำเนียกเพราะระบม
หัวใจเหงาจนล้น ดูไปไร้เส้นทาง
ตวาดวาดไล่ความเหงา แต่เจ้าหัวเราะร่า
ไล่ไปก็ไม่ลา อยู่ค้ำฟ้าในวันร้าง
จะเข้าไปนั่ง ที่ประจำไม่จืดจาง
จะขับไล่ก็ไม่ห่าง จะเติมเหงาให้ยิ่งยง
เหม่...เหม่ ออกไป เจ้าความเหงา
ออกไปจากเรา เร็วเร็วอย่าได้คง
จะเหวี่ยงให้ไกล สุดปลายโค้ง
ให้ลอยโด่ง ลอยไกลจากใจข้า
อ้าวยังกลับมาได้ ทำไมเป็นเช่นนี้
จะมัดเจ้าตัวดี มัดติดที่ปลายฟ้า
ไม่ต้องหันมา ล้อหลอกหัวใจข้า
จะหัวร่อร่า เมื่อเจ้าเหงาอยู่ห่างไกล
หันมามองอีกที เจ้าเหงานี้น่าสงสาร
ปลดเชือกที่มัดร่าง ปล่อยวางลงไว้
จากนั้นผ่านมา เจ้าเหงาพามาอยู่ใกล้
เกาะกุมในหัวใจ จับมือไว้เป็นเพื่อนกัน
[wma]http://www.file2go.com/mrun.php?me=876s2[/wma]
อ้างข้อความนี้
Bookmarks