ชาติที่แล้วอยู่บนสวรรค์
ชาตินี้เกิดเป็นมนุษย์
ชาติหน้าตกนรก
ลูกทรพีทุบตีแม่
ตอนที่ 1
กรรมเกิดจากมนุษย์เราๆนี่เองที่ก่อสร้างมันขึ้นมาผูกพันกับเรา กรรมที่เกิดทางรางกายและใจมันเกิดขึ้นได้ เพราะเราเป็นผู้กำหนดมันเราจึงต้องทนทุกข์อยู่กับผลกรรมที่ได้รับ
ผู้ที่หลุดพ้นเท่านั้นที่จะพ้นจากผลของกรรมได้
ความเชื่อต่างๆนานา ที่คนโบราณเล่าขานกันปากต่อปาก ชึ่งมันเป็นเหมือนอุทาหรณ์ หรือต้องการจะสอนบอกให้คนรุ่นหลังๆได้รู้ว่ากรรมนั้นมีจริง หากใครไม่เชื่ออย่าได้ลบหลู่ในเรื่องของปาบของกรรม หลายคนต้องทนทุกข์ ต้องเสียใจ ต้องล้มตาย เพราะผลของกรรมที่ตนเองได้กระทำเอาไว้ อย่างเช่นเรื่องราวที่จะเล่าต่อไปนี้
คิดว่าเรื่องราวเหล่านี้ใครที่ได้รับรู้อาจจะยังไม่สายที่จะหันกลับมาดูว่าเราได้กระทำอะไรลงไป เราได้สร้างกรรมดีกรรมชั่วมากน้อยเพียงใด ถึงเวลาแล้วหรือยังที่เราจะหยุดยั้งความชั่ว หยุดยั้งความเลวที่ได้ก่อกรรมเอาไว้เสียที แล้วหันหน้ามาทำแต่ความดีลดละความชั่วและหันมาทำบุญทำกุศลดีกว่า
เสียงเอ็ดตะโรโวยวายดังขึ้นแต่เช้าตรู่ ฉันควรจะชินกับเสียงเหล่านี้เสียทีเหมือนกัน เพราะนี่มันไม่ใช่เช้าแรกของการส่งเสียงดังจนเป็นที่น่ารำคาญของเพื่อนบ้านรวมถึงคนในบ้านเดียวกัน ฉันรู้สึกอึดอัดทุกครั้งกับบรรยากาศยามเช้าที่ต้องรับรู้เรื่องราวแบบนี้ มันทำให้สุขถาพจิตรเสื่อมลงไปบ้างก็ว่าได้ก็ฉันจะทำอย่างไรได้ในเทื่อเจ้าของเสียงนั้นเป็นพี่ชายแท้ๆของฉัน
แม่....อย่ามายุ่งนะ...ไปๆ แม่ไปไหนก็ไป...อย่ามากวนใจ ฉันจะนอน
เสียงตะโกนต่อว่าต่อขาน ที่ฉันได้ยินจนแทบจะชาชินแม่ผู้ให้กำเนิดหวังดี และเป็นห่วงในตัวลูกชายอยากให้ได้ดีมีการศึกษา แต่ลูกชายจอมเกเรของแม่คนนี้กลับหาได้สนใจกับอนาคตของตัวคัวเอง หรือหาได้สนใจต่อสิ่งใดไม่
พี่เก่ง พี่ชายคนเดียวที่ฉันแทบไม่อยากนับญาติก็ว่าได้ ตั้งแต่ฉันเติบโตมาเป็นผู้เป็นคนมาก็เห็นแต่ความเลวความชั่วของพี่ชายของฉัน ที่ไม่รู้ว่าไปเอาเยี่ยงอย่างความเลวทรามแบบนี้มาจากไหน แต่ละวันสร้างแต่เรื่องเดือดร้อนใจให้พ่อและแม่มาตลอด ฉันดห็นแม่และพ่อที่ต้องทุกข์ใจกับความเลวความชั่วที่เขาก่อไว้ตั้งแต่เริ่มโตเป็นหนุ่ม ก็นำแต่เรื่องกลุ่มใจมาให้ที่บ้านตลอด ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเกเรที่ไม่ยอมไปเรียน รวมถึงเรื่องการประพฤติตัวนับวันดูแย่ลงทุกที มีเเต่ความหน้าอับอายขายหน้าสร้างแต่ปัญหาไม่เว้นแต่ละวันให้พ่อกับแม่อยู่ตลอดเวลา มันเป็นความซวยหรือเป็นเวรกรรมของพ่อกับแม่ ที่มีลูกชายคนเดียวเป็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนอันเป็นที่รัก แต่กลับสร้างความเดือดเนื้อร้อนใจให้ตลอดเวลา
พอวัยย่างเข้า17ปีพี่ชายของฉันก็ออกจากโรงเรียน เพราะก่อคดีมากมายในโรงเรียน ไม่ว่าจะลักเล็กขโมยน้อย ชกต่อยกับเพื่อนๆในโรงเรียน จนทางครูฝ่ายปกครองไม่อาจจะทนให้พี่ชายเรียนต่อได้ ด้วยความเกเรที่มีติดตัวเป็นนิสัยของพี่ชาย หลังจากออกจากโรงเรียนเก่า พ่อกับแม่ก็พยายามหาที่เรียนใหม่ให้พี่ชายหลายต่อหลายโรงเรียนแต่ก็เรียนได้ไม่ถึงเดือนก็ต้องออกเพราะไปมีเรื่องมีราวจนถูกเชิญออกอีกตามระเบียบ การที่พี่ชายเป็นคนแบบนี้ ทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันเป็นลูกสาวคนเดียวในบ้านหลังนี้ ที่รู้ว่าอะไรผิดอะไรถูก ถึงพ่อกับแม่จะไม่ค่อยได้ดูแลใส่ใจในตัวลูกสาวคนนี้มากเท่าพี่ชายนัก แต่ฉันก็พอมีสมองที่จะบอกกับตัวเองว่าอะไรคือสิ่งที่ดีอะไรคือสิ่งที่เลว ตัวอย่างนี้มีให้เห็นอยู่ในบ้าน แล้วฉันจะทำไปทำไมในสิ่งเลวๆเพราะพี่ชายทำเสียแทบจะหมดทุกเรียงแล้ว
ฉันกลายเป็นคนเงียบๆ ที่ไม่ค่อยพูดจากับใคร เพราะรู้สึกว่าพี่ชายสร้างเรื่องจนเดือดร้อนไปทั่ว ทำให้ไม่อยากพูดจากับใครมากนัก ด้วยความที่ไม่ค่อยพูดนี้เองทำให้ฉันกับพี่ชายเหมือนจะไม่ค่อยลงรอยกัน ไม่ใช้ไม่รักพี่ชายแต่ไม่ชอบการกระทำที่พี่ชาทำกับพ่อแม่ บางครั้งถึงกับลงไม้ลงมือกับแม่เข้าห้ามก็โดนตบตีทุกที
"มึงอย่ามาเสือกเรื่องของกู..อี..ไปไหนก็ไป..อย่ามายุ่งเรื่องของกู
ต้องขอโทษด้วยค่ะอาจจะมีคำที่ไปสุภาพบ้าง
Bookmarks