วันที่รอคอย...ที่เด็กน้อยอยากให้ฮอดไวๆ
นั่งฟังเพลงอยู่คิดอีหยังไปเรื่อยเปื่อย...นึกถึงการรอคอยว่า การที่เฮามีเรื่องไว้ให้รอคอยมันเฮ็ดให้เฮามีความสุข...นับมื้อนับวันว่ายามใด๋สิฮอด...แต่ปีหน้ามีวันที่รอคอยมีอยู่ 4 มื้อ ที่อยากให้ฮอดไวๆ
มื้อ 1 คือวันปีใหม่เพราะสิได้ของขวัญมากมาย
มื้อ 2 คือ เป็นมื้อสิได้ไปเที่ยวทะเลกับที่ทำงานสิได้พ้อหัวหน้าเก่า สิได้พ้อพี่แดงที่เกษียณไป พ้อน้องหญิงที่กลับบ้านที่สุราษฎร์ธานี
มื้อ 3 คือเป็นมื้อสิพ้ออ้ายฮักแฟนธรรมะรับอรุณและครอบครัวสิกลับจากต่างประเทศมาเยี่ยมประเทศไทย
และมื้อสุดท้ายคือ งานพาแลงของบ้านมหา เป็นอีกมื้อหนึ่งที่รอคอยอย่างจดจ่อทุกปี แต่ปีนี้บ่มีให้รอแล้ว.. คิดแล้วน้ำตาไหลทุกครั้ง คนอื่นเด็กน้อยบ่ฮู่ดอกว่าเพิ่นกันคิดจังใด๋แต่สำหรับเด็กน้อยแล้วเป็นมื้อที่รอคอย และกะรอคอยมานาน ตั้งแต่สิ้นสุดงานพาแลงของทุกปี ก็สิเริ่มรอปีต่อไป...เหตุที่รอคือสิได้พบได้พ้อกับอ้ายบ่าว และพี่น้อง เห็นภาพบรรยากาศที่ประจำใจ แล้วก็เก็บภาพไว้เติมสุขให้กับตัวเองตลอดปี
บ้านหลังที่เป็นที่พักพิงทางใจของเด็กน้อยในยามที่เศร้า เหงา หงอย ทุกข์ สุข ตลอดเวลาที่เป็นสมาชิกสิครบ 3 ปี แล้ววันที่ 22 ธันวาคม 2553 นี้ ที่นี้ได้พ้อมิตรภาพมากมาย...ซึ่งหาซื้อด้วยเงินทองบ่มีขาย
Home - ธีร์ ไชยเดช
[4SHARED]http://www.google.co.th/embed/82222883/d7423803[/4SHARED]
Bookmarks