เส้นทางเถ้าแก่ตอนที่ 1
เราเกิดมาไม่เท่าเทียมกัน
บางคนมีต้นทุนสูงส่ง
แต่บางคนต้นทุนคงลืมหลง
เกิดในดงอยากไร้ไม่เทียมทัน
บางคนได้ศึกษาเล่าเรียน
ได้อ่านเขียนตามใจที่หวัง
บางคนไร้ทั้งเศษสตางค์
ไร้ความหวังด้วยยากไร้เกินไป
บางคนไม่ต้องดิ้นรน
ไม่ต้องอดทนขวนขวายให้
แต่บางคนเหน็ดเหนื่อยเพราะยากไร้
โอกาสใดก็คงไม่เท่ากัน
กวีบ้านป่า...khosurin
21 ธันวาคม 2553
จากบทประพันธ์นี้ ชี้ให้เห็นว่า
เมื่อลืมตาเกิดขึ้นบนโลกใบนี้ เรามีต้นทุนในการดำเนินชีวิตไม่เท่ากัน
บางคนเกิดมาจนมากพ่อแม่หาเช้ากินค่ำ
บางคนก็มีฐานะปานกลาง
บางคนเกิดมาร่ำรวยเนื่องจากพ่อแม่มีฐานะเป็นเศรษฐีหรือมหาเศรษฐี
ดังนั้นต้นทุนในการดำเนินชีวิตของเราจึงไม่เท่ากัน
ใครฐานะดีกว่าก็ดูเหมือนว่าจะได้เปรียบกว่าคนอื่น ได้รับการศึกษาเล่าเรียนดี มีคนรับใช้และเงินทอยเหลือเฟือ ตรงกันข้ามกับคนที่เกิดมาแล้วบังเอิญยากจน
ที่ในชีวิตต้องดิ้นรนะช่วยเหลือตนเอง หาเช้ากินค่ำ ยิ่งเด็กกำพร้ายิ่งแล้ว ไม่มีพ่อแม่คอยอบรมเลี้ยงดู หรือคอยช่วยเหลือค้ำจุน
จนกระทั่งบางคนได้บอกว่ามันคือเวรกรรมที่ติดตัวมาแต่ชาติปางก่อน
ดังนั้นความเท่าเทียมกันของคนเราจึงไม่อาจเท่ากันได้เลย ไม่อาจเปลี่ยนแปลงคนจนเป็นคนรวยได้ในพริบตา ไม่อาจทำให้ทุกคนเกิดมาแล้วร่ำรวย
แต่ถ้า... เราไปสอบถามคนรอบข้างที่เขาร่ำรวยกัน เราก็พบว่าบนเส้นทางของชีวิตนี้คนที่ได้ชื่อว่าเศรษฐี ก็ไม่ได้มาจากคนที่รวยแต่เกิด เขาได้สร้างทางชีวิตของเขาขึ้นมาเอง
แน่นอนว่าความยากลำบากที่ปูทางโรยอยู่ข้างหน้า เศรษฐีคนแล้วคนเล่าต้องดิ้นรนต่อสู้กับความยากลำบาก อดทนกับปัญหาและอุปสรรคนานานับพันประการ บางครั้งท้อแต่ก็ไม่อาจท้อได้ เพราะชีวิตไม่ใช่นวนิยาย
แต่เขาเหล่านั้นก้าวผ่านพ้นจากคำว่ายากจน สู่ ความร่ำรวยได้อย่างใดกันหรือ ?
เขาเหล่านั้นได้เริ่มต้นได้อย่างไร บนเส้นทางที่ยากลำบาก บนเส้นทางคนสู้ชีวิต?
และใครเป็นผู้สอนเขาหรือ?
เศรษฐีบางคนเริ่มต้นจากการเก็บหอมรอมริบ ด้วยหยาดเหงื่อแรงกาย เหงื่อทุกหยดที่ถูกแลกเป็นเงิน อย่างคนที่เห็นคุณค่าของเงิน จากค่าจ้างเป็นรายวัน เขาถือโอกาสนั้นเก็บออมเงินบางส่วนไว้จนกระทั่งมีมากพอจึงเปลี่ยนมาค้าขาย เล็กๆ น้อยๆ
ความขยันหมั่นเพียรและประสบการณ์ที่ได้รับจากการค้าขายช่วยให้มีรายได้เพิ่ม ขึ้น (ตรงนี้สำคัญมาก เขาเริ่มเห็นช่องทางในการทำมาหากินแล้ว และสามารถพบว่าการใช้แรงงานอย่างเดียวสู้รายได้จากการค้า ขายไม่ได้
ซึ่งแตกต่างจากคนที่เบื่อหน่ายและไม่อดทนต่อการทำงานเป็นลูกจ้าง มีรายได้ประจำดีกว่า แต่ดันลาออกมาค้าขายเล็กๆ น้อยๆ หรือไม่มีช่องทางใดๆ เลย ปากก็พูดแต่ว่าฉันจะรวย พวกนี้มีหวังลำบากและอดตายแน่นอน)
ความอดทน กล้าหาญ ต่อสู้ชีวิต
ไม่มีใคร ลิขิต นอกจากท่าน
บนเส้นทาง ที่บากบั่น ที่นับวัน
มองไม่เห็น เส้นทาง ก้าวผ่านไป
บนเส้นทาง ชีวิต คือหน้าที่
บนเส้นทาง ชีวี ท้อไม่ได้
ครอบครัวที่ อยู่หลัง คือกำลังใจ
ทุกข์หมองไหม้ อย่างไร ต้องมีหวัง
ผ่านร้อยเรื่อง พันราว ความทุกข์ยาก
ให้เป็นเพื่อน ไม่ขาด ร้อยรินหลั่ง
บนเส้นทาง ของชีวิต คือพลัง
ก้าวไม่ยั้ง เส้นทาง คนทำกิน
กวีบ้านป่า...khosurin
21 ธันวาคม 2553
จบตอนที่ 1 ....
คอยพบกับ เส้นทางของคุณธนินท์ เจียรวนนท์ (ตอนที่ 2)
Bookmarks