อะไรนะ...ที่ผูกฉันไว้กับความว่างเปล่า
ขังฉันไว้...กับความเหงาที่ไร้กาลเวลา
เป็นเหมือนโซ่ที่มองไม่เห็น..เป็นกรงน้ำตา
ที่จองจำหัวใจนี้ชั่วนิรันดร
คงมีเพียงกุญแจแห่งกาลเวลาเท่านั้น
สามารถปลดพันธนาการฉันจากกรงน้ำตา
อะไรกันนะตลอดชีวิตที่เราพยายามตามหา
อดีตที่เคยแสนหวาน หรืออนาคตที่ไม่แน่นอน
น้ำตาอุ่นๆ ที่เอ่อล้น
ราดรดหัวใจที่อดทน
พาคนๆนี้ ก้าวข้ามวันเวลา
สำหรับหัวใจที่ตายด้านกับคนที่ด้านชา
มีเพียงน้ำตาอุ่นๆเท่านั้น
ปลอบประโลมใจ
เมื่อไหร่นะ เราจะหลุดจากโซ่ที่มองไม่เห็น
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย โชติ; 25-12-2010 at 16:54.
การให้อภัย....
เป็นสิ่งที่ปลดโซ่แห่งการผูกพัน ผูกมัดกับอดีตที่แสนขมขื่น
ให้อภัย ยกโทษให้เขา คนที่ได้รับความสุขคนแรกคือตัวเรา
ฉันให้อภัยแล้วทุกๆอย่าง
โซ่นี้ ร้อยรัดผุกพันธนาการ
ผูกเวลา ผูกชีวิต ไม่ให้ไปไหน
เวลาที่เหงา เวลาที่ร้องไห้
ไม่มีใคร จะปลอบใจได้เลย
ต้องกระซิบ ปลอบใจตัวเอง
กระซิบยามเหงา ยามเศร้ายามท้อถอย
กับการที่ถูกโซ่นี้ รัดตรึงใจไว้กับที่
ดิ้นหนี ไปจากนี้ก็ไม่ได้
ปล่อยให้คล้องรัดใจ มันทรมานมาก
ทรมานจนสุดจะทน สลัดไม่พ้น
ในความเหงา ร้าว เศร้าฤดี
ยามที่ร้าวราน ไม่มีใครเลยที่เหลือบสายตามอง
อยากร้องไห้ดังดัง แต่ทำไม่ได้
หัวใจที่โดนทำร้าย ต้องช้ำขนาดนี้เลยเชียว
อยากหลีกหนีไกล แต่ใจทำไม่ได้
มีเพียงอ้อมกอดฟ้า และดวงดาวยามค่ำคืน
ฟ้าที่ปราณีคนเหงา แต่ฟ้าไม่เคยส่งคนที่เข้าใจ
รู้ไหมว่าความเหงา มันทรมานมาก แทบขาดใจตายลงไปเลย
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย khonsurin; 25-12-2010 at 05:44.
*********************************
อิสระ เสรี เสมอภาค
*********************************
กับคำว่าอดทน...
กับช่วงเวลาที่ยากลำบาก
กับอดีต กับใครสักคน
กับโซ่..ที่มองไม่เห็น
โซ่ที่ตรึงฉันไว้กับความว่างเปล่า
โซ่ที่ตรวนฉันไว้กับความเหงา
โซ่ที่รัดฉันไว้กับเรื่องราวในวันวาน
ทุกวินาทีที่เลยผ่าน ฉันยังว่างเปล่าเสมอ
... เห็นเจ้าของกระทู้ และหลายท่านคอมเม้นท์
อุปมาอุปมัยใช้คำที่ลึกซึ้ง ผมเข้าใจอะไรอยาก
ต้องแปลไทยเป็นไทยหลายตลบ จึงจะพอรู้บ้าง
ในหน้าที่จริงส่วนหนึ่งก็คลุกคลีกับที่จองจำอยู่
เสมอ ...
จวีท่านเหนือชั้นและลึกซึ้ง
เหตุนี้จึงมีหลายคำปริศนา
อยากจะรู้ขอเข้าใจได้เมตตา
โซ่ตรวนที่ว่าคืออันใด ...
.........................................
เพราะว่าเรามีเขาเท่านั้นนี่
คำไม่มีหรือว่างเปล่ามีที่ไหน
เพราะสี่ห้องมีแต่เจ้าเต็มหัวใจ
คำว่าไร้หรือว่างเปล่าจึงไม่มี
หากไม่สิ้นดินไม่กลบ
ขอได้พบในรักไม่หน่ายหนี
หากเจ็บปวดรวดร้าวสักหมื่นปี
ไม่หลีกลี้หนีห่างจากนางนวล
ที่พูดไปด้วยใจภักดิ์รักหน้ามน
คือเหตุและผลที่พี่ขอสงวน
โปรดได้รู้ว่ารักแต่เจ้าไม่เรรวน
อย่ากำสรวลโศกเศร้าเคล้าน้ำตา ...
............................................
ขออภัยด้วยใจยังไหลหลง
หาจุดลงเกือบไม่ได้
ดังเรือบินลงสนามที่ตัดไฟ
จึงลงได้ไม่สวยงาม ...
เสรีภาพ เสมอภาค ยุติธรรม
attn: ท่าน wondee2513
ความจริงก็ไม่มีอะไรหรอกคับ ตอนนี้ผมกำลังติดละครเรื่อง "เธอกับเขาและรักของเรา" ทางช่อง7
อยู่นะคับ ก็เลยปิ๊งไอเดีย เขียนเรื่องนี้ขึ้น ผมเองบางครั้งก็ไม่เข้าใจที่ตัวเองเขียนไปเหมือนกัน
ขอบคุณ Khonsurin สาวบ้านแต้ ด้วยนะคับที่ร่วมแจมในกระทู้
ตอนแรกก็แค่ชอบนางเอก แต่ดูไปดูมาพลอตเรื่องเข้าท่าดีตอนนี้ก็เลยตามดูตลอดเลยคับ
ยิ่งดิ้นยิ่งแน่นนะคะ
สักวันคงจะได้รับการปลดปล่อย....ได้แต่รอ
ลึกลงไป...ในความว่างเปล่า
ในความเงียบงัน แสนอึดอัดนั้น
ฉันมองเห็นฝั้นเชือกเส้นเล็กๆ ยื่นออกมาจากความมืดมิด
เชือกเส้นเล็กๆ ธรรมดา สามารถทำให้ใจฉันเต้นไม่เป็นส่ำ
เชือกเส้นเล็กๆ ค่อยๆ ขับไล่ความว่างเปล่าเลือนหายไป
เชือกเส้นเล็กๆ ค่อยๆ รัดตัวของฉันเอาไว้ แต่ฉันไม่รู้สึกอึดอัด
ฉันยินดี....ให้เชือกมันรัด โปรดรัดฉันเอาไว้เถิด เชือกเอย
รัดฉันเอาไว้ให้แน่นๆ...อย่างน้อยฉันก็ไม่รู้สึกว่างเปล่า
รัดฉันเอาไว้ให้แน่นๆ...รัดจนฉันไม่รู้สึกว่าตัวเองเหงา
รัดฉันเอาไว้อย่างนี้ตลอดไปเถิด เชือกเอย
เชือก...ที่มองไม่เห็น
อย่างน้อยก็เป็น เชือก..ที่คุณมองไม่เห็น
ไม่ว่าโซ่ หรือ เชือก เธอก็ไม่เคยมองมันเห็นอยู่ดี
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย โชติ; 11-01-2011 at 16:32.
กฎการส่งข้อความ
อ้างข้อความนี้
Bookmarks