ปลาบปลื้มจนทนบ่ได้ น้ำตาชายต้องไหลหลั่ง
นบมือนั่งไหว้แทบเท้า ฟังแม่เว้ากล่าวอวยพร
ฝ้ายสีขาวมาสอดซ้อน พันมัดกรแล้วเอื้อนเอ่ย
ว่า..มาเยอขวัญเอ้ย.. ขอให้ลูกล่วงล้ำ ความช้ำแต่เก่าหลัง
โภยภัยสังทางสิ่งฮ้าย ให้หยับย้ายพ่ายหนี
ขอให้มีแต่ความสุข ทุกข์อย่าพาลมารอย่าพ้อ
ขอคุณพระจงมาอุ้ม คลุมเกล้าเกศเกษา
ภยันตรายนานา อย่าได้มาผ่านแผ้ว ลูกแก้วของแม่เด้อ...
น้ำกะเอ่อดวงตาน้อย ย้อยหย่างลงทางดิน
แค่ได้ยินคำอวยพร ด้วยอาทรจากใจแม่
ผู้ที่แคร์และฮักหมั่น บ่มีวันสิโรยหล่า
แนมเบิ่งดวงนัยนา น้ำตาคลอเคลียเคล้า สองเบ้าด้วยห่วงใย
แม่นบ่ไขปากเว้า แต่กะพอเข้าใจอยู่
ความอิดูที่แม่ให้ ซึ้งใจลูกบ่เคยลืม
แม่มาตื่มใจที่ล้า ให้มีพลานามัยแกร่ง
แม่เติมฮักเติมแฮง ยามได๋แงงเบิ่งฝ้าย พอปานได้ซบเพลา....
Bookmarks