ครั้งแรกที่พบเจอ

[พล พระยาแล]

ครั้งแรกที่ได้พบได้เจอมีความรู้สึกหวาดหวั่น ตื่นเต้นบอกไม่ถูกครับ และไม่รู้จะพูดอะไร ยิ่งเข้าใกล้ชิดกันก็ยิ่งไม่กล้า อย่าว่าแต่กอดกันเลยครับ แค่สบตาก็ยังไม่กล้า ผมหมายถึงการพบกันครั้งแรกของคนที่เราไม่เคยรู้จักครับ :l-

แต่สำหรับพวกเราชาวเว็บบ้านมหาดอทคอมแล้ว การพบกันครั้งแรกมีความรู้สึกว่า เหมือนกับว่าเราเคยรู้จักกันมานาน ครั้งแรกที่พบไม่มีความเคอะเขิน วิ่งเข้าสวมกอดกันอย่างอบอุ่น พูดคุยกันแสนประทับใจ ตราตรึงอยู่ในหัวใจของผมทุกครั้งที่ผมไปในที่ต่าง ๆ

บรรยากาศความประทับใจเหล่านี้ หลายคนเคยถามว่า เกิดขึ้นได้อย่างไร ไม่น่าเป็นไปได้ แต่มันเป็นไปแล้ว คนที่รู้จักกันครั้งแรกทำกิจกรรมร่วมกันเหมือนญาติสนิท นอนห้องเดียวกัน (ชายอีกห้องหญิงอีกห้อง อิอิ) กินข้าวด้วยกัน พูดคุยกัน และไหว้กล่าวลาด้วยใจที่ผูกพัน นี่คือสิ่งที่ทำให้ผมอยู่ในบ้านมหาแห่งนี้ได้นานกว่าเว็บอื่น

เหนือสิ่งอื่นใดคุณสมบัติของเว็บมาสเตอร์ในการวางตัวเป็นกลาง ไม่เอนเอียงข้างใดข้างหนึ่ง คือจุดยืนที่เป็นตัวของตัวเอง นอกเหนือจากอุดมการณ์ของเว็บบ้านมหาดอทคอม

ไม่ว่าอีกกี่ปีก็ตาม เว็บบ้านมหาดอทคอมแห่งนี้ก็คงจะยังรักษาจุดยืนนี้ไว้เหมือนเดิม คือการอนุรักษ์ไว้ซึ่งขนบธรรมเนียมประเพณีอันดีงาม อนุรักษ์ความเป็นวิถีของของคนอีสาน อนุรักษ์ไว้ซึ่งสังคมแห่งคนดีไว้ตลอดไป

นี่คือเว็บสาธารณะเปรียบเสมือนรถโดยสารประจำทางที่มีผู้คนขึ้นลง ๆ สลับสับเปลี่ยนกันไป เป็นไปตามวัฏจักรและความเป็นไปของธรรมชาติ ผมเองก็เปรียบเสมือนผู้โดยสารคนหนึ่ง เมื่อผมขึ้นแล้วผมก็จะลงเมื่อถึงป้าย หรืออาจจะลงกลางทางเมื่อมีเหตุฉุกเฉิน ท้องเสีย หรือท้องร่วง ก็แล้วแต่ แต่รถโดยสารประจำทางคันนี้ก็ยังทำหน้าที่ของมันคือการให้บริการผู้คนต่อไป