ข้อความคำกลอนดังจักกล่าวตามลำดับในกระทู้ต่อไปนี้ บ่ได้เกิดจากการรจนาแต่งแต้มโดยผู้ข้า ศรีสะท้าน เพียงแต่ผู้ข้าได้ถอดความ ปริวรรตมาจากภาษาลาวเดิม/อีสาน ที่ปราชญ์โบราณเพิ่นได้แต่งไว้ มาเป็นภาษาไทย(อ่านแบบสำเนียงลาว/อีสาน) เพื่อเป็นการเผยแพร่และฮักษาฮากเหง้าของบรรพบุรุษของเฮาในด้านวรรณกรรม เด้อข้าน้อย
บัดนี้ ย่าจักสอนสั่งเจ้า คำขาดศักดิ์สิทธิ์
ขอให้ ฝูงลูกหลาน จื่อจำเอาไว้
อย่าได้ พากันเหล้น การพนัน เบี้ยโบก
ลางเทื่อ โซคบ่ให้ ถงเป้งสิขาดกลาง
อย่าได้ เว้าอวดอ้าง ตัวะล่ายมายา
ย่าย้าน เป็นภัยเวร เวทนาบ่มีแล้ว
อย่าได้ ทำตัวเผี้ยง หัวเพียงเพศอึ่ง
มันหาก เหลือแต่ฮ้อง ความเว้าสิฆ่าโต
ไผผู้ เว้าแหกบ้าน บ่ห่อนฮู่งเฮืองศรี
ไผผู้ เว้าแหกเมือง บ่ห่อนดี โดยแท้
คันว่า กูดีแล้ว บ่มีครู อย่าฟ้าวว่า
หินบ่ ฮองฮะให้ แนวพร้า บ่ห่อนคม
ซื่อว่า หมากบ่เคี้ยว ปากเปล่า บ่มีแดง
แม่นมี สีทาเต็ง บ่ห่อนแดงเองได้
อย่าได้ วาจาเผี้ยง เขาฮอ ขมขื่น
อย่าได้ คึดม่อตื้น เสมอหม้อปากแบน
อย่าได้ แสนแพนหน้า วาจาเว้าอ่ง
ย้านว่า ฝูงพี่น้อง พงศ์เซื้อ สิหน่ายซัง
คันได้ นั่งตั่งอี้ อย่าฟ้าวเปิบใจหลาย
บาดว่า เพพังตก สั่งกันบ่ทันแล้ว
ย้านว่า มรณังเมี้ยน ตกตายคอบตั่ง
ลำหาก สูงลื่นไม้ ลมฮ้ายสิโค่นลง ฯ (อ่านต่อตอนหน้า)
Bookmarks