หวัดดีจ้าพี่น้องบ้านมหาที่คิดฮอดทุกๆคน สบายดีกันบ่น้อจ้า
หลังจากห่างหายไปนาน มื่อนี่ "สาวเมืองกะสิน" กลับมาพร้อมกับความคิดถึง
และเรื่องราวที่อยากจะเล่า อยากจะเขียนสู่ฟัง ที่จริงมีเรื่องราวต่างๆที่อยู่ในห้วงของความคิด ความคำนึงมากมายก่ายกองเลยจ้า แต่ว่า บ่เคยคิดว่าสิหยิบยกขึ้นมาเขียนจักเทีอ ย้อนว่าความขี้เกียจจ้า(ยอมรับตรงๆ อิอิ ว่าขี้คร้านเขียนนั่นหล่ะจ้า) ร้างรา จากการเขียนมานานมากๆ แต่ก็ได้อ่านไดอารี่ของพี่น้องบ้านมหาอยู่บ่อยๆจ้า ทุกคนเขียนได้ดีมากๆเลยจ้า ชอบอ่านๆมากว่าจะเป็นผู้เขียนจ้า แต่มามื่อนี่ สงสัยอากาศจะดีหลาย กะเลยมีอารมณ์อยากเขียนไดอารี่นำเพิ่น ลองมาอ่าน มาแลกเปลี่ยนกันเบิ่งเด้อจ้า เผื่อจะได้ประโยชน์ร่วมกันจ้า เรื่องที่เขียนกะบ่ใกล้บ่ไกล มันเริ่มจากชีวิต และตัวตนที่แท้จริงอีกด้านหนึ่งของคะน้อยเองนี่หล่ะจ้า คือไผ๋บ่น้อ ชีวิตคะน้อย:l-
ที่นี่มีเรื่องอยากเล่า ตอน "ชีวิตหลังการทำงาน กลับบ้านเรา รักรออยู่ "
หยุดปีใหม่หลายวันได้กลับบ้าน บ้านจริงๆ บ้านเกิด บ้านที่ต่างหวัด บ้านที่อบอุ่น ให้ความสุขมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย ไม่ใช่บ้านที่ฉันอยู่อาศัยเมื่อเติบใหญ่และทำงานหาเลี้ยงตัวเองเหมือนทุกวันนี้ เมื่อนึกถึงบ้านเกิดทีไร ฉันก็เกิดความสุขทุกที หัวใจโบยบิน อยากให้ถึงวันหยุดยาวเร็วๆ จะได้กลับไปบ้านของฉัน ฉันมีความสุขมากมายเมื่อได้อยู่บ้าน วันๆฉันไม่ไปเที่ยวไหนเลย เพราะว่าเป็นความตั้งใจว่า เมื่อกลับบ้าน ฉันก็จะกลับจริงๆ นั่นคือ การไปกิน นอน พักผ่อน ดูแลบ้าน ดูแลพ่อแม่ อยู่กับเขา เพราะฉันคิดว่าฉันอยากใช้เวลาที่มีอยู่ให้คุ้มค่า มีความสุขที่สุด กับครอบครัว โดยเฉพาะกับพ่อแม่ของฉัน ซึ่งท่านแก่มากแล้ว
พ่อผูกเปลยวน ไว้หลายตัว ทั้งในบ้าน และก็ที่สวนใต้ต้นมะม่วงอีก 3 ตัว บางช่วงในแต่ละวัน ฉันก็นอนเปลยวนที่แขวนไว้ในบ้าน และบางช่วงฉันก็ย้ายก้น ไปนอนเปลยวนใต้ต้นมะม่วง นอนมองดูปลาในสระ ใต้ถุนบ้าน ที่โผล่หัวขึ้นมาหายใจบางครั้งบางเวลา ปลาบางตัวก็ตัวโตบางตัวก็ตัวเล็ก บางทีก็หอบหนังlสือพิมพ์ หรือหนังสืออื่นๆไปอ่านเล่น ไม่นานฉันก็หลับปุ๋ย พอตื่นขึ้นมา หิวก็หาอะไรทาน ทานเสร็จก็ทำงานบ้าน ปัด กวาด เช็ดถู ล้างห้องน้ำ จัดบ้าน ทำอาหาร ก็แล้วแต่ว่า ช่วงจังหวะนั้น อยากจะทำอะไร แต่ฉันก็มีความสุข ที่ได้ทำอะไรๆเหล่านี้ในบ้านของฉัน
ฉันรู้สึกเป็นตัวของตัวเอง อยู่กับความเป็นจริงในชีวิตมากที่สุด ไม่ต้องมีชีวิตผูกติดอยู่กับงาน กับชีวิตประจำวันที่รีบเร่งในเมืองหลวง กับเครื่องมื่อสื่อสาร มือถือ คอมพิวเตอร์ ทีวี ซึ่งสิ่งเหล่านี้ ฉันแทบจะไม่แตะต้องมันเลย เมื่อฉันได้กลับบ้านของฉัน เมื่อฉันกลับบ้าน ทุกคนจะรู้ว่าฉันกลับบ้าน น้อยนักที่ฉันจะได้รับโทรศัพท์ติดต่อเรื่องต่างๆ ถ้าไม่ใช่เรื่องจำเป็นจริงๆ ฉันรู้สึกเป็นอิสระที่สุด เหมือนกับไปสู่ความสุขแท้จริงในวัยเด็ก ที่ไม่ต้องมีภาระรับผิดชอบอะไรมากมาย ไม่ต้องคิดมากมายเกี่ยวกับเรื่องต่างๆ มีเพียงความสุขจริงๆอยู่กับบ้าน อยู่กับครอบครัว สวน ที่ฉันรัก ซึ่งน้อยนักในชีวิตที่หลายคนจะได้สัมผัส ฉันจะเก็บชีวิตในมุมนี้ให้คุ้มค่าที่สุด เท่าที่วันเวลาในชีวิตให้โอกาสฉันได้ทำ
ในบางวันฉันทำงานบ้านจนลืมเวลา คือเหนื่อยก็พัก แล้วก็มาทำต่อ เวลากลับบ้านฉันเหมือนแม่บ้าน เป็นนางแจ๋วประจำบ้านดีๆนี่เอง แต่ฉันมีความสุขที่ได้ทำ ไม่มีใคร บังคับ หรือพ่อกับแม่ก็ไม่ได้บอกให้ทำหรอก แต่ฉันชอบทำ ชอบจัดบ้าน ชอบทำอาหาร มันเป็นความสุข ตอนเช้า เที่ยง เย็น จะเป็นช่วงที่ฉันรับหน้าที่ทำอาหาร ให้พ่อกับแม่ทาน พี่ชาย จะทำหน้าที่ไปจ่ายตลาด ซื้อข้าวของทุกอย่างเข้าบ้านและพาพ่อกับแม่เที่ยว พ่อกับแม่อยากไปเที่ยวไหน ไปวัดอะไร พี่ชายจะรับหน้าที่ขับรถให้หมด ส่วนน้องสาว ทำหน้าที่เป็นลูกมือ ช่วยทำโน่นนี่ ถ้าทุกคนต้องการ เขาจะทิ้งมาดคุณครูจอมโหด( เคร่งครัดมากกับการให้คะแนนนักเรียน รักความถูกต้องเที่ยงตรงเป็นทีสุด)กลับมาเป็นน้องสาวคนเล็กที่น่ารัก ตามใจพี่ๆ แต่เขาก็เป็นคุณแม่ที่น่ารักของลูกสาว หรือหลานสาววัยกำลังซนของฉันได้เช่นกัน ฉันรักน้องสาวคนนี้มากมาย
ทุกช่วงเทศกาลหยุดยาว พวกเราลูกๆ สะใภ้ และน้องเขย หลาน ๆ จะนัดการกลับบ้าน พร้อมหน้าพร้อมตา เหมือนเป็นธรรมเนียมของบ้านไปแล้ว ไม่ต้องบอก แต่สมาชิกทุกคนก็รู้หน้าของตัวเองดี พวกเราอยากทำให้พ่อแม่มีความสุขที่สุด ให้สมกับที่ท่านเลี้ยงเรามาอย่างอบอุ่น และเอาใจใส่ เอาใจใส่มากมาย จนเราไม่คิดว่า วันหนึ่ง พ่อกับแม่ จะยอมปล่อยให้พวกเราจากมาเรียนไกลๆและทำงานห่างบ้านแบบนี้ แต่เมื่อเป็นความต้องการของลูก และวิถีชีวิตที่ต้องเปลี่ยนไป พ่อแม่ก็ยอมได้ นี่คือความรักของพ่อแม่ที่ยอมเสียสละความสุขที่อยากอยู่กับลูกๆ เพื่อให้ลูกๆได้เลือกทางเดินของชีวิต ของตนเอง
ช่วงเวลาที่ดีที่สุด ของครอบครัวเราได้ผ่านมา ผ่านไป หมุนเวียนไปตามรอบปีของกาลเวลา ปีแล้วปีเล่า พวกเราลูกๆ จะทำช่วงเวลานี้ให้ดีที่สุด เท่าโอกาสมีให้เรา ฉันบอกให้พ่อแม่ฉัน รักษาสุขภาพดูแลสุขภาพกาย ใจให้ดีอยู่เสมอ (โดยเฉพาะสุขภาพใจ ที่ห่วง และคิดถึงลูกๆ อย่าได้ห่วงมาก กังวลมาก เพราะมันจะเป็นที่มาของโรคภัยไข้เจ็บ) พวกเราลูกๆก็จะดูแลตัวเองให้ดี ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด เพื่อไม่ให้พ่อแม่เป็นห่วงเป็นกังวล คำสอนที่แม่บอกลูกๆเสมอ คือขอให้เป็นคนดี อย่าทำความชั่ว ฉันจำได้เสมอ ฉันยิ้มทุกครั้งที่แม่บอก เพราะฉันคิดอยู่ในใจแล้วว่า แม่ต้องพูดคำนี้
เราไม่สามารถหยุดเวลาได้ แต่เราสามารถทำอะไรดีดี ที่ให้ความรู้สึกดีดี กับตัวเรา ครอบครัว สังคม ควบคู่ไปกับเวลาได้ เมื่อเราย้อนกลับมานึกถึงสิ่งนั้น แล้วเราจะพบความสุข และมีรอยยิ้มเสมอ เหมือนฉันได้คิดถึงบ้านเกิดและครอบครัว
ครอบครัวเล็กๆของฉัน ไม่ใช่ครอบครัวที่ร่ำรวยทรัพย์สินเงินทองมากมาย แต่ครอบครัวของฉันร่ำรวย ความสุข ความอบอุ่น ที่พร้อมจะแบ่งปัน ความร่ำรวยนี้ให้กับทุกคน ทุกครอบครัว ทำช่วงเวลานี้ให้ดีที่สุด แล้วคุณจะพบว่า ไม่ว่าคุณจะร่ำรวยหรือยากจนเงินทอง แต่ถ้าครอบครัวคุณอบอุ่น เข้าใจกัน มันมีค่ามากมายมหาศาลกว่าที่คุณจะแสวงความสุขนอกบ้าน หรือจากคนอื่น ขอเพียงคุณมีช่วงเวลาที่ดีที่สุดในบ้านของคุณ ช่วงใดช่วงหนึ่ง แล้วคุณจะพบกับความสุขใจที่แท้จริงของชีวิต ขอให้โชคดีทุกคนจ้า
อ้างข้อความนี้
Bookmarks