สุขอุราลมตีต้อง สุคนธาฮ้อยกลิ่น
สะเลเตเกิดจากดิน ส่งกลิ่นหอมยวนยั้ว ตั๊วะภมรเจ้าเข้าแวเวียน นั้นแหล่ว
กกกอก้านกลีบก่องดอกดวง ออกเป็นยวงสีขาวดูดีขาวดั๊ว
ตัวนางหล่าแซมเกสายิ่งน่าเบิ่ง กลิ่นเทิงหอมอูดเอ๋า อบอวลอ้ายเฝ้าบ่ลืม
อ้ายยืนทืมหอมยวนยั้ว หัวใจหลายโตอ้ายว่า
กลิ่นบุพผามาลา คือดังกลิ่นทะนาทน้อง ตอนลมต้องต่อยตี
ลมพัดวี่ไปหาอ้าย หอบกลิ่นไอไปหาพี่
แสนสดชื่นดวงฤดี สุนทรีคิดฮอดน้อง พออยากฮ้องว่าฮักหลาย
อ้ายบอกชายขอสาหล่า ดอกนี้หนามอบให้พี่
ยามคิดถึงคนดี สกุณีนาทน้อง สิเก็บไว้ดมผุเดียว พุ้นเด้เพิ่นว่า
เหลียวมอบมาลาให้ ชายผุไคหลงนำกลิ่น
ดั่งประทินปรุงแต้ม แนมหาน้องตอนบ่มา แน่เด้ออ้ายเอ้ย
[4SHARED]http://www.google.co.th/embed/94457388/b018f4f1[/4SHARED]
Bookmarks