"เลวจนหมาไม่กิน"

**จำปา** · 10-03-2011, 23:15

ในนิทานชาดกมีเรื่องเล่าว่า มีแม่หมากับลูกหมา ๒ ตัว พากันออกไปหากินในป่าช้าผีดิบแห่งหนึ่ง ลูกหมาได้แยกกับแม่หมา แล้วไปพบศพคนหนึ่ง กำลังขึ้นอืด มันจึงเรียกแม่หมาให้มาดู ว่าเป็นศพอะไร?
จึงมีคำสนทนาระหว่างแม่หมากับลูกหมา ดั่งนี้

ลูกหมา "แม่ลูกจะกินตีนศพนี้นะ?"
แม่หมา "อย่านะลูก ตีนของมันนี้ชอบเดินไปทำชั่ว"
ลูกหมา "ถ้างั้นลูกจะกินมือมันนะ?
แม่หมา "มือมันก็ไม่ได้ เพราะมือมันชอบลักขโมย"
ลูกหมา "งั้นลูกจะกินหูของมันได้ไหม?"
แม่หมา "หูของมันก็กินไม่ได้ มันชอบฟังแต่สิ่งลามก"
ลูกหมา "งั้นลูกจะกินตาของมันนะแม่?"
แม่หมา "ตาของมันก็กินไม่ได้ เพราะมันชอบมองแต่สิ่งที่ไม่ดี"
ลูกหมา "ถ้างั้นลูกจะกินปากและลิ้นของมัน"
แม่หมา "ปากและลิ้นของมันก็กินไม่ได้ปากมันชอบพูดสิ่งที่เป็นอัปมงคลทั้งนั้น"
ลูกหมา "แหม!...แม่ก็ อะไร ๆ ก็กินไม่ได้ งั้นลูกขอกินหัวใจมันก็แล้วกันนะแม่นะ?"
แม่หมาได้ยินลูกว่าดังนั้น ก็ทำตาเขียวตวาดลูกว่า
"โอ๊ย! ไม่ได้ ๆ อย่าเชียวนะ ใจของมันน่ะยิ่งร้ายกาจกว่าอะไรทั้งหมด เพราะใจของมันคิดชั่ว จึงพาให้ตัวของมันทำชั่วไปสารพัด"
ลูกหมาได้ถามแม่หมาว่า
"แม่จ๋า ศพนี้เขาเรียกว่าศพอะไรจ๊ะแม่?"
แม่หมาตอบลูกว่า
"เขาเรียกว่าศพ'คน'จ้ะลูก"
แม่หมากล่าวจบก็รีบชวนลูกกลับ แต่ก่อนลูกหมาจะกลับ มันเดินไปใกล้ศพคน มันถุยน้ำลายใส่ แล้วพูดว่า
"โธ่เอ๋ย,นี่น่ะหรือ 'ไอ้ชาติคน?' เกิดมาเป็นคนทั้งทีไม่มีอะไรดีเลย!"
ว่าแล้วลูกหมาก็เดินตามแม่หมาไป

อนุสิต จากเรื่อง 'เลวจนหมาไม่กิน' หมายถึง เลวหมดทั้ง กาย วาจา ใจ หรือทั้งเนื้อทั้งตัวชื่อเดิมของชาดกเรื่องนี่ 'ไอ้ชาติคน' ซึงตรงกันข้ามกับเรื่อง 'ไอ้ชาติหมา' ที่คนกำลังโกรธกันมักจะเอามาเป็นคำด่าคนตรงข้ามว่าไอ้ชาติหมา
แต่ในเรื่องนี่หมามันด่าคน ใครที่ทำชั่วทำเลวต่าง ๆ ถ้าไม่อายคนด้วยกัน ก็ขอให้อายหมามันบ้างก็ยังดี

ขอขอบคุณ.. ธรรมรักษา(จากทายเรื่องความรัก)

ปล.บ่ฮู้ว่าจะเอาลงหม่องได๋กะเลยขอเอามาลงนำหมวด วรรณกรรม-นวนิยาย-เรื่องสั้น