คนตัวดำ 9 ถนนชีวิต

[บ่าวกระสัง]

ผ่านไปอย่างราบเรียบสำหรับอายุ26ไม่มีอะไรดีขึ้น และก็ไม่ถึงกับแย่ลงชีวิตยังคงดำเนินต่อไป หมุนวนซ้ำๆอยู่อย่างนั้นเหมือนชีวิตไม่มีเป้าหมาย ไม่ได้เตรียมการอะไรไว้เลย ค่ำวานนี้เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นต้นสายมาจากทางบ้าน แม่โทรศัพท์มาบอกว่าน้องกำลังเดินทางมา ปิดเทอมใหญ่ปีนี้คงจะมาทำงานอีกแต่มันคงไม่ใช่เรื่องใหญ่ถ้าการคุยกับแม่ครั้งนี้ไม่มีเรื่องอาการของพ่อเข้ามาเกี่ยว แม่บอกว่าพ่อเริ่มมองไม่เห็นข้างนึงแล้ว ผมถามย้ำอีกครั้ง ไม่เห็น พ่อมองไม่เห็นเลยเหรอ แม่บอกว่าข้างนึงไม่เห็นแล้ว ผมทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้จะพูดอะไรต่อได้แต่อึ้ง แล้วก็มาทบทวนกับตัวเอง นี่เรากำลังทำอะไรอยู่ที่กรุงเทพ เรามีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันแล้วหรือยังกับการจากมา พ่อเราอาการหนักขนาดนี้แล้วเหรอ เสียงแม่สั่นเครือขึ้นกว่าเดิมเมื่อพูดถึงน้องทั้งสองคน น้องคนเล็กเข้าสู่วัยรุ่นอย่างช้าๆ แต่ก็ทำให้แม้ถึงกับน้ำตาตก แม่เล่าให้ฟังว่ามีการไปทัศนศึกษาที่เกาะเสม็ด ผมคิดในใจไปทำไมหว่า เด็กจะได้อะไรจากการไป ไปเที่ยว เห็นทะเล หรือยังไงแต่ก็คงเป็นผลดี(มั้ง) แม่บอกว่าจ่ายค่ารถไปให้แล้วส่วนค่ากินไม่ต้องเสีย น้องชายต้องการเงินสี่ร้อยแม่มีให้แค่สามร้อย เขาทำท่าไม่พอใจโยนกระเป๋าขึ้นรถ แม่พูดถึงตอนนี้แม่ก็ร้องไห้ ผมได้ยินแบบนี้อีกแล้ว ไม่อยากได้ยินถึงเรื่องน้องทำตัวแบบนี้เลย รู้สึกตอนนั้นงงไปหมด แต่เรื่องของพ่อทำให้ผมคิดหนักว่าจะทำยังไง สำหรับเรื่องน้องชายทั้งสองคน อาจจะมีการเทศนาเมื่อเขามาพร้อมหน้ากัน ถ้ายิ่งโตขึ้นเป็นแบบนี้แล้วหละก็ ผมคงจะเป็นพี่ชายที่ดีสำหรับเขาไม่ได้ ถ้าทำให้แม่ต้องร้องไห้ด้วยเรื่องไร้สาระ ตอนนี้รู้สึกอยากกลับบ้านไปหาพ่อแม่ ไปอยู่ดูแลท่าน สิ่งที่พูดได้กับแม่ตอนนั้นเพียงแต่ว่าอย่าคิดมากเลย เขายังเด็กเดี๋ยวจันทร์พูดกับเขาเองเรื่องน้องทำนิสัยแบบนี้ ผมถามคำถามเดิมพ่อไปหาหมอหรือยัง รักษาหรือยัง แม่บอกแค่ว่าไปโรงบาลที่อำเภอได้แค่ยามาหยอด ก็ไม่ดีขึ้นอาการเบาหวานของพ่อคงจะรุนแรงขึ้นทุกที แม่ก็บอกว่าดึกแล้วกินข้าวแล้วนอนซะไม่เป็นไรหรอก สายตัดไปผมนั่งนิ่งอยู่นานมาก คิดไปต่างๆนานา รู้สึกงงๆว่าเหตุการณ์นี้มันกำลังเกิดขึ้นกับเราเหรอ นั่งคิดไปจะทำไงดี ถ้าพ่อมองไม่เห็นเราจะช่วยยังไงถ้าเอาตาเราไปใส่แทนจะทำได้ไหม นอนคิดไปน้ำตาก็ไหลออกมา ทำไมเรายังไม่มีอนาคตที่แน่นอน ทำไมน้องๆถึงทำตัวแบบนี้ คำถามทำไมๆๆ หมุนเต็มไปหมด สิ่งที่ทำได้ตอนนี้คงจะทำได้แค่ส่งเงินกลับไปให้แม่ เพื่อจะให้พ่อไปหาหมอ ถึงเวลาน้องสองคนมาครบ คงจะจัดชุดใหญ่ให้สบายเกินไปหละ ผมเข้าใจเลยพอมาถึงตรงนี้อกแม่คงจะสลายถ้าเห็นลูกชาย ทำท่าทางไม่พอใจใส่ กระทืบเท้าตึงตัง โยนข้าวของใส่ต่อหน้า ผมก็พอเข้าใจนิสัยของวัยรุ่นคิดอะไรก็ทำออกไปอย่างนั้นเลย แต่นี้มันไม่สำนึกอะไรเลยหรือ ตอนนี้รู้สึกอยากจะด่าเขาทั้งสองคนมาก แต่ผมคงทำไม่ได้ขนาดนั้น เต็มที่ก็นั่งอธิบายเหตุผลให้เขาฟัง ผมเคยพูดไปกับน้องคนกลางแล้วครั้งนึง เขาก็ดีขึ้นมาบ้าง แต่ตอนนี้ก็มาน้องคนเล็กเพิ่มขึ้นอีก เอาหละวันเวลาผ่านไปเราโตขึ้นทุกวัน ปีกกล้าขาแข็งกันแล้ว แต่เขาคงจะยังคิดไม่ถึงว่าที่เราโตขึ้นทุกวันพ่อแม่เราก็แก่ตัวลงไป ซ้ำยังมีโรคต่างๆเข้ามารุมเร้า ผมคงไม่สามารถไปเปลี่ยนชีวิตใครได้แม้จะเป็นน้องตัวเอง คงทำได้แค่บอกให้เขารู้ว่าสิ่งที่ทำอยู่นะมันไม่ดี พี่ชายเขาก็เป็นแบบนี้แล้ว ความหวังที่อยากเห็นน้องๆทำให้ดีกว่าพี่คงจะไปมากเกินไป เรื่องงานก็กำลังชั่งใจจะเอายังไงดีจะออกไปเสี่ยงตอนนี้ดีไหม คิดแล้วก็ปวดหัวอยู่เพราะหนี้ที่แม่ยืมเขามาก็ยังเหลืออีกพอสมควร ต้องอดทนมากขึ้น และเก็บเงินแบบให้ได้มากที่สุด วินาทีที่วางสายแม่เมื่อคืนทำให้ผมรู้ว่าต่อจากนี้ จะทำแบบเดิมไม่ได้อีกแล้ว เอาหละน้องกับหลานสาวมาถึงแล้ว คงจะส่งให้ไปทำงานกับยายหล่าที่ 7 ตอนเย็นก็คงได้คุยกัน นั่งเขียนไดอะรี่คนตัวดำครั้งนี้รู้สึกชีวิตมีบททดสอบมากขึ้นอีก ยังไงก็ขอบคุณยายหล่าคำแพงด้วย ถ้าได้อ่านไดอะรี่นี้ อยากขอบใจจริงๆสำหรับความรักความห่วงใยที่มอบให้ ถ้าไม่มากไปก็ฝากสอนน้องชายด้วย กับการใช้ชีวิตในการทำงาน ตอนแรกตั้งใจจะให้ไดอะรี่นี้เป็นไดอะรี่อายุ 26 ที่มีแต่เรื่องดีดี เกิดขึ้นเห็นเขาว่าดวงปีนี้จะดี แต่ก็อย่างว่าแหละบุญกรรมทำมาไม่เท่ากัน เจ้ากรรมนายเวรท่านยังไม่ลดหละ เราคงทำได้ดีที่สุดเท่าที่ชีวิตนี้จะสามารถทำได้ อ่อฝากถึงยายหล่าคำแพงเพิ่มอีกนิดนึงนะ ว่าผมนี้ไม่ได้เปลี่ยนไปหรือหายไปไหน ยังนั่งคิดเรื่องงาน เรื่องครอบครัวนี่แหละฝากบอกพ่อลุงด้วย กลับบ้านหลังสงกรานต์นู่นแหละ ถึงจะว่ากันอีกที

16/02/2554 13:38

[กะเม็งสะเร็น]

ได้อ่านเรื่องราวบ่าวกระสังแล้ว...ได้กำลังใจขึ้นมาอีกมากมายเลย แต่เรายังโชคดีกว่าคนที่เขาสูญเสียมากกว่าเราเช่น คนญี่ปุ่นในตอนนี้น่ะครับ...คงไม่มีอะไรแนะนำมากมาย หากว่าชีวิตไม่สิ้นก็คงต้องดิ้นกันไป....

[อาวอ้วนเมืองยศ]

มันก็คงไม่แตกต่างไปจากชีวิตของผมเองหรอกครับ บ่าวกระสังเองยังดีกว่าที่ได้คิดและคิดได้ตั้งแต่ 26
555 ข้าน้อยเอง มาคิดได้ตอน 37 นี่เอง แต่ว่าคิดได้นี่ก้อยังเปลี่ยนแปลงตัวเองไม่ได้เท่าไหร่เลย
ก็คงจะแนะนำอะไรใครไม่ได้ ได้แต่เป็นกำลังใจและเอาใจช่วยก็แล้วกันนะครับ
ชีวิตยังไม่สิ้นก็ดิ้นกันต่อไปเนาะครับเนาะ เอาใจช่วยและเป็นกำลังใจให้กันและกัน

[pcalibration]

เป็นผู้ใหญ่ขึ้นแล้วเนาะบ่าวน้องจันทร์
ภาระหน้าที่ความรับผิดชอบต่อตัวเองและสังคมก็มากขึ้น
สู้ต่อไปนะน้อง

[เพ็นนี]

มีหยังสิบอกเอื้อยบ่จันทร์ ...บอกได้เด้อ หลังไมค์คือเก่า

[สาวบ้านแต้]

มีคนๆหนึ่งเขาอยากตอบกระทู้นี้มาก แต่เขาก็ตอบไม่ได้
คงเป็นเพราะระบบคอมเค้า (windows 2000) ใครยังใช้อยู่เน๊าะ
พี่อ่านแล้วก็ซึ้งเลย(ไม่ผิดกับคำบอกเล่า)
และพี่อยากเป็นกำลังใจให้น้องนะคะ พี่ผ่าน 26 มานานแล้ว
ยังขอตังค์พ่อกับแม่อยู่เลย ขอตังค์คนโน้น คนนี่ อยู่
น้องเก่งแล้วล่ะ สู้ๆนะคะ พี่เป็นกำลังใจให้นะคะ
:l-:l-:l-

[chudhancock]

อ่านแล้วน่าสงสาร และก็เห็นใจ ป้าขอเอาใจช่วยนะจ๊ะ ขอให้พ้นจากสิ่งเรวร้ายไปให้ได้
ขอจงประสบสมหวัง ให้ทุกอย่างที่ว่าแย่ จงกลับกลายมาเป็นดีแท้นะจ๊ะ