ไม่ว่าจะกี่ครั้ง ..กี่หน ที่ตัวฉันได้พบเจอเรื่องราวต่างๆมากมาย ทั้งสุขและเศร้า...ตลอดช่วงครึ่งชีวิตที่ผ่านมา ล้มบ้าง ลุกบ้าง ต้องร้องไห้ ..หัวเราะ มาจนนับไม่ถ้วนกับเหตุการณ์ที่ต้องเผชิญ มีท้อบ้างแต่ไม่เคยถอย เพราะฉันมีพลังจากเจ้าตัวน้อย คนหนึ่งที่เป็นกำลังใจให้ฉันต้องยืนหยัดสู้ต่อไปให้ได้ ..เขาเป็นชายคนเดียวที่ฉันยอมทำทุกอย่าง..เพื่อเขา แม้บางครั้งแม่คนนี้ต้องทนฝืนบ้าง ..ก็ไม่เป็นไร

ครั้งนี้ก็เช่นกัน หากฉันไม่ได้เจ้าตัวน้อยคนนี้ คอยดึงรั้งจิตใจเอาไว้ ฉันคงจะทำอะไรโดยไม่ยั้งคิด แล้วต้องมาเสียใจทีหลังแน่ๆ ตอนนี้ทุกวันหลังกลับจากทำงาน..ฉันจะไม่ทำตัวให้ว่างเด็ดขาด..จิตใจจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน เพราะจิตฝ่ายต่ำมันคอยจะปรุงแต่งเรื่องราวที่ทำให้ต้องคิดอยู่เสมอ ฉันจะพยายามหาอะไรทำ.. เล่นกับลูกให้มากที่สุดจนถึงเวลานอน...แต่ก็มีบ้างที่บางครั้งนั่งฟังเพลงในขณะที่เล่นกับลูก แล้วน้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัว อย่างเช่นเมื่อวานนี้ ในขณะที่กำลังเล่นกับเขาพร้อมกับฟังเพลงเศร้าไปด้วย ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าตัวฉัน ..มันจะจิตใจอ่อนไหวอะไรกันนักหนา แค่ฟังเพลงเศร้าเท่านั้น น้ำตาก็ไหลอาบแก้มแล้ว ทั้งๆที่กลั้นไว้แล้วเชียว บอกตัวเองว่าอย่าให้ลูกเห็นน้ำตาเด็ดขาดนะ แต่น้ำตาเจ้ากรรมดันทรยศผู้เป็นเจ้าของ ยิ่งกลั้นยิ่งฝืน กลับยิ่งไหลไม่หยุด...เจ้าลูกชายตัวน้อย เห็นแม่ร้องไห้ เขาเลยถามขึ้นมาว่า... แม่ครับ แม่เป็นอะไรหรือครับ แม่ร้องไห้ทำไม ...ใครทำแม่ร้องไห้หรือครับ ....ฉันตอบเขากลับไปว่า แม่ไม่ได้เป็นอะไรหรอกลูก แม่แค่คิดถึงยายน่ะ ไม่มีอะไรหรอกครับ.....พอเขาได้ฟังดังนั้น เขาก็หยุดเล่นทันทีแล้วเดินมาหาแม่ เข้ามากอด ..มาหอมแก้มซ้ายและแก้มขวาของแม่ พร้อมกับพูดว่า แม่ครับหนูรักแม่นะครับ..รักเท่าแผ่นดินเท่าแผ่นฟ้าเลย.. แม่อย่าร้องไห้นะ แม่กอดหนูแน่นๆสิ แม่จะได้ไม่คิดถึงยายไงครับ..... (ไม่ต้องบรรยายนะคะ ว่าคนบ่อน้ำตาตื้นอย่างฉันจะยิ่งร้องไปกันใหญ่แค่ไหน)

และเมื่อบรรยากาศความอ่อนแอของฉันผ่านไปแล้ว ฉันก็ได้พบความจริงว่า ชายคนเดียวที่ฉันควรจะรักมากที่สุด เขาคือเจ้าตัวน้อยคนนี้ต่างหาก ... ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย...ทำไมฉันอ่อนแอแบบนี้ ไปเฝ้าเพ้อถึงเขาคนนั้นทำไม คนที่เราไม่รู้เลยว่า ขณะที่เราร้องไห้และคิดถึงเขา เขาจะยังคงคิดถึงเราและรักเราอยู่หรือเปล่า เนื่องจากเรื่องราวต่างๆมันไม่มีทางจะเป็นไปได้อยู่แล้วเพราะเรื่องของศีลธรรมความถูกต้องมันได้กั้นเราเอาไว้แล้วอย่างแน่นหนา

ที่ออกมาเขียนเรื่องราว เกี่ยวกับตัวเองในวันนี้ ไม่ได้ต้องการเรียกร้องให้ใครมาเห็นใจสงสารหรือจะสมเพชก็ตาม แต่ที่เขียนเพื่ออยากจะเล่าให้ใครต่อใครอีกหลายๆคนฟังว่า...ไม่ว่าคุณจะเจอมรสุมชีวิตมากมายแค่ไหนกับทุกๆเรื่องราวที่คุณต้องพบเจอ แต่อย่างน้อยก็ยังมีสิ่งหนึ่งที่จะเป็นพลังอันยิ่งใหญ่ให้คุณหรือใครๆ ยืนหยัดสู้ต่อไปได้.... นั่นคือ พลังจากคนที่เรารัก .. พลังจากลูก ..พลังจากคนในครอบครัวของเราเอง...ที่จะทำให้เราก้าวต่อไปได้อย่างเข้มแข็ง และสำหรับฉัน ..พลังอันยิ่งใหญ่ จากชายผู้เป็นที่รักของฉัน ก็คือ...ลูกของฉันเอง

ขอบคุณพื้นที่บ้านมหา ที่ได้ช่วยให้ผู้หญิงคนหนึ่งเขาได้เขียนเรื่องราวต่างๆที่พบเจอกับตัวเอง แล้วนำมาเล่าสู่กันฟัง..

สาวมุก / 15-03-2011