.... ฟายน้ำตา ....

[โม้จัง]

ควันไฟใหลเข้าในตาหาน้ำล้าง
ควันรักร้างตำเข้าตาหาแก้ได้
รักร้ายนักทำอกหักต้องลาไกล
แอบร้องไห้คร่ำควรกำสรวญตรม

ตอนรักกันรักคงมั่นนั้นเปิดเผย
พอเจ็บเลยต้องถอยหลังนั่งขื่นขม
แอบเจ็บช้ำน้ำตาไหลใจระทม
รักเรือล่มจมลงกลางอ่างน้ำตา

[ใบไม้สีชมพู]

น้ำตาฟ้าน้ำตาคนไหลปนกัน
โลกเรานั้นเลยท่วมมีน้ำหลาย
หากร้องแล้วคนชุ่มใจไม่เสียดาย
ร้องจนตายให้ชาวไร่ได้ทำกิน

[cherchalong]

น้ำตาฟ้าน้ำตาฝนปนใจข้า
ปนเปลื้อนหน้าเป็นทางไม่สร่างร่อง
เป็นเพราะใจวิโยคโศกปลุกปอง
ใจร่ำร้องสั่งมาน้ำตาริน
น้ำตาฟ้าน้ำตาฝนปนใจเปลื้อน
ไหลหลากเกลื่อนเป็นทางมิห่างสิ้น
แก้มใสบางทางน้ำตาแทบอาจิณ
เป็นฐานถิ่นน้ำตา...ของข้าเอง

[cherchalong]

หนาวน้ำค้างเช้าจางคงสร่างหาย
หนาวน้ำฝนมากมายก็หายสร่าง
หนาวน้ำตาพาใจหม่นตรมใจจาง
หนาวอำพรางพ่ายน้ำตา...หาแป้งปน

[cherchalong]

จากใบหน้าเปลือยเปล่า.....ไร้เงาแป้ง
ปรางนวลแดงพึ่งจะไร้รอยไหม้หมอง
คราบน้ำตา....แทรกเร้นเห็นเจิ่งนอง
ยามใดส่อง...กระจกเงาเอาแป้งทา

ปิดซ่อนเร้นแก้มนวลในลอยร่อง
แล้วคอยจ้องฉีกฝืนยิ้ม.....เกลื่อนใบหน้า
ทั้งที่ใจหลั่งรินโศกอุรา
สั่งน้ำตาอกตรมข่มขืนใจ

อยากแยกร่างใจจากตาเป็นสองส่วน
ยามโศกครวญตาจ๋าอย่าร้องไห้
ยามรู้สึกควรซ่อนลึกสิงภายใน
แต่ทำไมตาจึงหลั่งหยดโรยริน

จากเปลือกตาเปลือยเปล่าเงาสดชื่น
วิโยคยื่นรอยน้ำตาสั่งตัดสิน
หรือเพราะว่าตาสดชื่นคงชาชิน
มิรู้สิ้น...รินรด......หยดน้ำตา

จากหัวใจ...เปลื่อยเปล่าไร้เงารัก
ไร้เงาปักสลักตรึง...ถึงร่ำหา
คงเพราะนี้สาเหตุใหญ่หรือใดนา
แหล่งที่มา..น้ำตาหยด....?หลั่งรดพรม?

[บ่าวพรรณานิคม]

น้ำตาที่หลั่งรด
ที่หยาดหยดรดเปียกหมอน
นอนคิดจิตสะท้อน
ให้หวนตอนย้อนความหลัง
เมามายในความรัก
ทุ่มเทหนักรักมุ่งหวัง
คำตอบมอบพลัง
ที่เธอยังไม่ให้มา
ต้องคอยแล้วคอยเล่า
กว่าตัวเจ้าจะเอ่ยว่า
รักพี่ที่ให้มา
น้องคงจะรับไม่ลง
เหมือนฟ้าที่ผ่าฟาด
ลงไปตัดบาดใจส่ง
ปวดร้าวเข่าทรุดลง
ต่อไปคงปลงชีพวาย
คิดย้อนตอนที่คิด
หากเราปลิดชีวิตหาย
พ่อแม่แท้เสียใจ
เป็นผู้ให้ในรักจริง

[ใบไม้สีชมพู]

ฝากอักษรกลอนไว้ให้ใครคิด
คล้ายคนคุ้นสนิทจิตเสน่หา
เจ็บปวดใจใครจากกระชากลา
ไห้โหยหาโศกเศร้าได้เท่านี้

คืนฝนคลั่งถั่งถ้อยน้อยใจนัก
ฝากต้นรักจนปลื้มแล้วลืม...หนี
กำลังใจให้คราวก่อนย้อนไม่มี
สิ้นฤดีสายใยงามความห่วงใย

หลงถลำลมใครได้เอ่ยพร่ำ
ยิ่งดื่มด่ำคำปลอบขวัญคนหวั่นไหว
รักแล้วจะผิดหวังลืมชั่งใจ
ตรมทรวงในรักพบ.......จุดจบแล้ว

บทกลอนนี้พลีไว้ด้วยใจห่วง
ใจทั้งดวงหม่นหมองมิผ่องแผ้ว
เพียงเริ่มต้นก็พลาดสวาทแคล้ว
สิ้นวี่แววคำใคร..ให้คะนึง

เพียงลมผ่านพัดนานกลีบ...ดอกลีบช้ำ
พร่างพรมคำฝากไว้ให้คิดถึง
เพลินคำแผ่วแล้วลามิตราตรึง
เจ็บให้ซึ้งเพียงเผลอใจคิดไปเอง


จบและจากพรากไปไร้สิ้นข่าว
อกปวดร้าวสะบั้นฉันคนเก่ง
คนอ่อนไหวผิดหวังสุดวังเวง
ยามคว้างเคว้งตอนนี้...มีน้ำตา

[cherchalong]

ฝากเรียงร้อยถ้อยกลอนย้อนระบับ
ให้หวนนับกับคำคมอารมหวาน
กลกลอนเกริ่นหยอกเอินเกินจะปาน
โปรยหวังหว่าน...ซ่านให้ทรมาน

ฝากเรียงถ้อยร้อยกลอนมาอ้อนแก้
ก็แล้วแต่คารมสมผสาน
บทเรียงร้อยถ้อยคำย้ำใจการณ์
มิเพียงผ่านอ่านกลอนสะท้อนใจ

บทกลอนนี้พลีให้ด้วยใจห่วง
กลั่นจากทรวงห่วงน้ำตาหยดใสๆ
ไม่หวังอิงสิ่งเกินกว่าของใด
เพียงห่วงใยให้กลอนอ้อนฝากมา

ฝากคำกลอนกำลังใจมีให้ล้น
ที่เอ่อท้นจากใจส่งมอบหา
มอบให้เธอเสมอด้วยศรัทธา
ใจแรงกล้า..กล้าอ้อน....บทกลอนใจ