ย้อนกาลเวลา..ไปสัก.. เอ้อ.. ไม่อ้างเวลาดีกว่า..เดี๋ยวว่าเรา แกร่
แค่เล่าความหลัง ก็ถูกกำหนด เป็นหนุ่มเหลือน้อย..แล้วล่ะ
มีอยู่ครานึง.. เพื่อนที่รักกันมาก (ชาย) เคยนอนร่วมห้องกันหลายครา
..เขียนบ่ผิด นะอ้าย เขานอนค้างที่ห้องพักผมจริงๆ..
ทำให้เราสองมีบางสิ่งบางอย่าง ซึมซาบถึงกัน แนบแน่น..ผูกพันธ์
.. คำว่า เพื่อน แม้จะเลื่อนเวลามาปัจจุบัน ก็ยังไม่แปรเปลี่ยนเลย..
เมื่อยามต้องห่างกัน เพราะต่างเรียนจบ ต้องออกเผชิญโลกภายนอกรั้ว มหาลัย
และเพราะความผูกพันธ์ ที่เยื่อใยนี้ ไม่มีวันสลาย เขาห่วงผมมาก
ด้วยรู้ว่าผม มักจะเชื่อคนง่าย เผลอใจบ่อย แน่นอน..(จริง?)
เพื่อนคนนี้ เขาจึงซื้อหนังสือ ส่งมาให้ผม 1 เล่ม
" กำลังใจ "
คือชื่อของหนังสือนั้น
เขียนโดย หลวงวิจิตรวาทการ
สิ่งที่เพื่อนให้ คือ หนังสือชื่อ " กำลังใจ "
แต่หนังสือ กลับสอน วิธีสร้างกำลังใจ ด้วยตัวของเราเอง ให้เรา
สอนให้เรารู้จักตัวเอง.. สอนให้คิดเป็นตัวของตัวเอง
การสร้างความดีให้แก่กัน ผมมองว่าเป็นประตูให้เปิดสู่ ทัศนคติที่ดี
ที่ไม่อาจ ตีความเป็น กำลังใจ ไปได้
..เพราะ ให้ไปเท่าไรก็ไม่มีวันพอ ตราบใดที่ผู้รับไม่อาจสร้างความเชื่อมั่นได้ด้วยตัวเอง..
นี่เป็นอีกบท ที่ไม่ได้บ่น นะ เพียงว่ามาพบเข้า เลยแจมกันหน่อย
ขอบพระคุณ ท่านหลวงวิจิตรวาทการ ที่สอนให้รู้จักวิธีคิด อันเขัมแข็ง
ขอบคุณ คนสุรินทร์ ที่ช่วยสะกิดความจำส่วนนี้ขึ้นมา
* I spent my live in my way
Bookmarks