วันเวลาหมุนเปลี่ยนชีวิตคนเฮากะเปลี่ยนแปลงกันไป ช่วง 3-4เดือน ชีวิตของสาวส่าเมืองอุดรได้เปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ กับชีวิตของการเป็นคนดูแล ทำงานฟามไก่ ได้เปลี่ยนแปลงไป มาเป็นกุ๊ก ร้านอาหารไทยแห่งหนึ่ง แห่งเมือง Hattiesburg ก่อนที่จะมาเป็นกุ๊ก ต้องหอบเอาชีวิตของแก้วตา และดวงใจ ของสาวส่าเมืองอุดรมานำ บ่ว่าจะไปอยู่ที่ไหนสามแม่ลูกเฮาก็ต้องไปนำกัน หลังจากออกจากบ้านของผู้มีพระคุณที่ได้นำพาชีวิตสาวส่ากะลูกชายมาถึงเมืองนอก ก็มาอาศัยอยู่นำเพื่อนคนหนึ่งที่สาวส่าเคยเอารูปมาโพส อยู่ได้บ่นานก็ต้องออกจากบ้านของเพื่อน มีงานเป้นหลักแหล่งก็ต้องออกมาหาที่อยู่ของเจ้าของ คนเฮาจะเป้นหมู่กันขนาดไหนก็ต้องมีความเกรงใจจะให้อยู่อาศัยหมู่ไปตลอดคงจะเป็นไปบ่ได้ หลังจากหาที่พักได้แล้ว หาโรงเรียนให้ลุกได้แล้ว ก็ตั้งหน้าตั้งตาทำงาน จอยเฮ้ดงาน6มื้อ มื้อหล่ะ10ชั่วโมงแทบบ่มีเลาอยู่กับลูก ลุกจอยสองคนต้องอยู่กันเอง ส่วนจอยก็สิซื้อแนวกินใส่ตู้ให้ บ่แม่นอยากปล่อยลูกอยู่แบบนี้แต่เพราะความจำเป็น และหวังสักมื้อหนึ่งคงจะดีขึ้น
ก่อนที่จอยจะเป็นกุ๊ก จอยต้องฝึกงานอยู่10มื้อ หลังจากนั้นก็มาลงมือเฮ้ดกับข้าวให้ลุกค้า โดยมีเจ้าของร้านยืนคุมเพราะเผิ่นบ่ทันกล้าปล่อยย้านกับข้าวออกมาบ่ดี เจ้าของร้านจอยมี3คน คนเจ้าของร้านแท้ๆๆนั้นเผิ่นเติบโตอยู่อเมริกา นิสัยเลยออกทางฟารั่ง คำเว้าคำจายามเลาเคียดนี้คนฟังต้องน้อยใจ น้ำตาไหล พุ้นหล่ะจ้า แต่พอเลาอารมย์เย็นลงก็ดีเอง แต่จอย มักหยอกแต่เลาหล่ะยามเลาอารมย์ดี ยามอารมย์ฮ้ายนี้บ่กล้าฮอดสบตา ย้าน ยามเฮ้ดแนวกินบ่ดีนี้เว้าออกมาแจ้งๆๆเลยบางเทื่อก็น้ำตาไหล แต่ก็อดเอาเพราะเฮาเฮ้ดบ่ดี แต่ก็ดีแน่เจ้าของร้านผู้หญิงเลาเว้าดี ให้กำลังใจแล้วก็สอนจอยดีคัก สุมื้อนี้ เลากล้าปล่อยจอยเฮ้ดอาหารแบบบ่คุมเลย แต่ก็ต้องผ่านน้องสาวเลาคั้นบ่งามก็ส่งกลับมาหาจอย แล้วก็เฮ็ดใหม่
ครั้งแรกของการเป็นกุ๊ก เคยจับทัพพีตะหลิวกะแต่ตอนเฮ้ดแนวกิน กินกันเอง แต่มาเฮ้ดงานนี้ ต้องใส่ความตั้งใจ และความรักของการทำงาน เมนูอาหารที่จอยต้องเฮ้ดมีทั้งเบิด50รายการ อาหารไทยล้วนๆๆ จอยต้องจำรายการอาหาร อย่างเช่น Number 16 ผัดเม็ดมะม่วง จอยต้องคิดหล่ะ ใส่ยังแน่ รูปแบบของผักที่ใส่เป้นแบบใด๋ ซอยยาว หรือ ซอย สี่เหลี่ยม ยามผัดนี้กะอย่างผัดโดน ผัดโดนนี้มันสิบ่งามสีของผักมันสิบ่สด แรกๆๆจอยนั่งท่องนอนท่องพุ้นหล่ะจ้ากว่าจะจำได้เบิด สุมื้อนี้ มาเลยจำได้เบิดสิมาหมายเลขได๋กะดาย จนเฒ่าแก่ของบอกจอยว่าจอยความจำเก่ง เรียนรู้งานได้ไว แต่อยู่หมายเลขหนึ่งจอยจนจะยอมแพ้ Number 23 จ้า ข้าวผัด นี้หล่ะจ้าแต่ผัดยากคัก ข้าวผัดอยู่บ้านเฮาง่ายคักมาผัดให้ ฟารั่งกินยากๆๆ ผัดโดนข้าวกะแข็ง ผัดไวข้าวบ่หอม เดียวกะดำแน่เป็นไปทั่ว คั้นมีคนสั่งยามใด๋จอยเอิ้นแต่ เจ้าของร้านหล่ะมาผัด บ่งั้นก็น้องสาวเลา แต่บางเทื่อเผิ่นยากจอยก็ลงมือเอง มื้อนั้น เจ้าของร้าน เลาสอนจอยผัดอยู่เกือบ 10เทื่อ ค่อยได้ ขาดทุนอยู่ดอก เลาว่าหมายเลขอื่นยากกว่านี้ผัดได้ ข้าวผัด เฮ้ดบ่ได้เสยเลาว่า55555
กุ๊ก คือจอยเป็นกุ๊กหัดใหม่ จากบ่เคยเฮ้ดมาก่อน แต่ก็บ่ฝึกยากเพราะความตั้งใจของการต่อสู้ชีวิต เพื่ออนาคตของแก้วตาดวงใจ เฮาคนเป็นแม่ต้องเฮ้ดได้ กุ๊กร้านอาหารหลายคนอาจจะเคยผ่านมาก่อน มันบ่ง่ายเอาสะเลยจอยว่า สุมื้อนี้ ข้อมือ กับ นิ้วมือจอยปวดคัก ยามเช้านิ้วมือจอยว่าแม่นปอบหยิบมันจัง บางมื้อซอยไก่ ซอยผัก แกะกุ้ง ซอยอยู่ดีๆๆ มีดบาดมือ บาดนิ้วกะมี ผัดอยู่ดีๆๆน้ำมันกระเด็นใส่ นำแขนจอย มือจอย มีแต่รอยน้ำมันกระเด็น รอยมีดบาดสุมื้อนี้ คนบอกว่าคั้นบ่มีแผลพวกนี้ก็บ่แม่นเฮ้ดงานร้านอาหาร ถึงจอยจะเงียบหายไปแน่ ก็บ่แม่น ลืมพี่น้อง ลืมเอื้อย ลืมหมู่พวกเด้อจ้า กลับมาฮอดห้องกะเมื่อย อาบน้ได้ก็นอน บางมื้อก็หลอยเข้ามาฟังเพลงอยู่แต่บ่ปาก ปวดมือ ข้อมือ มันพิมยาก ยังรักและคิดฮอดบ้านมหาหลังนี้คือเก่า ขอบคุณ เจ๊ปุ้ย หลายๆๆ ที่ซ่อยเหลือจอยกับลูก
จอยเอารุปมาฝากจ้า คนด้านซ้ายนั้นเจ้าของร้านจ้า ส่วนคนเสื้อสีส้มนั้น น้องสาวเจ้าของร้าน อีกคนกะ หมู่เฮ้ดงานนำกัน ประเทศเพื่อนบ้านเฮา คนฟิลลิปินจ้า
ส่วนรูปนี้ถ่ายกับเจ้าของร้าน น้องอีกคนนั้นเป้นคนไทย แกมาเรียนแล้วก็เฮ้ดงานไปนำ
มื้อนี้เอาไว้แค่นี้ก่อนเนาะจ้า รักและคิดฮอดพี่น้องสุคนเด้อจ้า
Bookmarks