ที่ทำงานของผมจะมีร้านอาหารอยู่หลายร้านแบ่งเป็นโซน ๆ คือระดับผู้บังคับบัญชาชั้นสูง จะขายอยู่เฉพาะภายในสถาบัน และระดับทั่ว ๆ ไป แต่สำหรับผมถ้าโซนที่ใกล้กับผู้บังคับบัญชาผมจะหลบไปให้ไกล เรียกว่าปลอดภัยไว้ก่อน พ่อสอนไว้ :l-
ร้านประจำของผมต้องร้านอาหารหลังแฟลต แม้จะเป็นร้านอาหารแบบบ้าน ๆ ไม่เลือกชั้นวรรณะ ไม่แบ่งศักดินา แต่ก็ยังมีผู้บังคับบัญชาชั้นสูงเข้ามารับประทานเป็นประจำ เพราะที่แห่งนี้มีร้านอาหารอีสานอยู่เจ้าหนึ่ง ที่มีส้มตำอีสานที่หลายคนเรียกว่าส้มตำลาว และมีส้มตำที่รสชาติแปลกออกไปก็คือ ส้มตำไทย ส้มตำปูม้า ตำซั่ว หรือตำมั่วอะไรก็ตามที และมีข้าวเหนียว ไก่ย่าง ไก่ทอด ตับหวาน ลาบ น้ำตก ลาบปลาดุก ปลาช่อนเผา ฯลฯ รสชาติถึงเชลล์ไม่ชวนก็ควรชิมเชียวล่ะ
ช่วงพักเที่ยงมักจะมีคนข้างนอกเข้ามารับประทานด้วย เรียกว่าคึกคักแบบไม่เป็นทางการ และภายในร้านทั้งคนเสริฟอาหาร ทั้งคนสั่งอาหารก็แย่งกันจดใส่กระดาษแล้วนำไปเสียบไว้ที่ลวดเสียบแหลม ๆ ซึ่งใกล้กับจุดที่ผมยืนอยู่พอดี
ผมหยิบปากกาในกระเป๋ากางเกงของผม มองซ้ายมองขวาและเขียนลงในกระดาษที่เสียบอยู่นั้น เสร็จแล้วผมก็เดินอ้อมไปยืนอีกด้านหนึ่ง แม้ค้าหยิบกระดาษออกมาอ่าน
"ส้มตำปูปลาร้า 3 ที่ ส้มตำไทย 3 ที่ ลาบปลาดุก 3 ที่ ข้าวเหนียว 10 กระติ๊บ ไก่ย่าง 3 จาน....เอ่อ...อ่า"... เสียงอ่านสะดุด
"ฮ่า ๆ ๆ หัวหน้าคะ ก้อยกะปอม ลาบแย้ ปิ้งเขียด ไม่มีนะคะหัวหน้า ฮ่า ๆ ๆ "
"อ้าว...เฮ้ย ไหน ๆ ๆ ใครสั่งวะ ผมไม่ได้สั่ง" เสียงตะโกนจากโต๊ะใหญ่ ซึ่งมีระดับผู้บังคับบัญชานั่งอยู่เป็นแถวยาว
"ก็นี่ไงคะหนูเห็นเขียนไว้ในรายการอาหารนี่ไง" แม่ค้าชี้ให้ดู
"อ้าว..เฮ้ย ใครวะ ใครแกล้งวะ" เสียงนั้นกลับไปถามสมาชิกในโต๊ะ
เรียกเสียงหัวเราะจากสมาชิกในโต๊ะ แต่สำหรับมิสเตอร์บีนพระเอกของเรื่อง ไม่ได้ยืนอยู่บริเวณนั้น หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้
Bookmarks