เกือบปีที่ฉันไม่ได้เข้าบ้านมหา เพื่อนๆหลายคนอาจจะสงสัยหรืออาจจะคิดว่าฉันไปทำอะไรและเวลาที่หายไปฉันไปทำอะไรคำตอบก็คือฉันไปทำหน้าที่ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคือไปทำหน้าที่ ''แม่''ให้กับลูกสาวตัวน้อยๆหลังจากที่คลอดลูกด้วยวิธีผ่าตัดแล้วลูกสาวของฉันมีภาวะตัวเหลืองมิหน้ำซ้ำยังต้องไปเจาะเลือดเพื่อตรวจทุกเดือน ฉันทิ้งทุกอย่างไม่ว่า่จะเป็นงาน การเรียนภาษาเกาหลีเพื่อมาดูแลลูกให้แข็งแรงเหมือนเด็กปกติทั่วไป มิหน้ำซ้ำลูกยังแพ้นมวัวอีก การลาออกจากงานถือเป็นทางออกที่ดีที่สุดเพราะคงไม่มีใครดูแลลูกได้ดีเท่าแม่ของเขาเอง ฉันต้องเริ่มหัดอะไรหลายๆอย่างที่ไม่เคยทำ อดทนกับอะไรๆให้ได้ เพราะการมาอยู่ต่างบ้านต่างเมืองในบางครั้งกับแม่มือใหม่อะไรๆก็ถือว่า่ยากลำบากทั้งนั้น ไหนจะงานบ้าน เลี้ยงลูกบางทีกินข้าวสลับกับซักผ้าอ้อมพอจะนอนลูกก็ร้องหิวนม ไม่รวมเวลาที่ลูกเจ็บป่วยอีก สิ่งต่างๆเหล่านี้ทำให้ฉันคิดถึงแม่ขึ้นมาจับใจ แม่ของฉันคงลำบากกว่านี้หลายเท่า เพราะอย่างน้อยในวันที่เหงา เศร้า เหนื่อย ฉันยังมีสามีคอยให้กำลังใจอยู่ข้างๆ แต่แม่ไม่มีพ่ออยู่ข้างเลยไหนจะต้องทำมาหากินเลี้ยงปากเลี้ยงท้องอีก
การที่แม่ไม่มีพ่อทำให้ยายยื่นมือมาช่วยดูแลฉันและน้องชายอีกคน เมื่อแม่ต้องมาทำงานที่สมุทรปราการแม่ต้องทนทำงานจนบางครั้งหน้าเทศกาลแม่ก็ไม่ได้กลับบ้าน ในตอนเป็นเด็กแม่จะรู้มั้ยนะว่าฉันต้องคอยออกมายืนรอที่ถนนหน้าบ้านทุกสองสามชั่วโมง ...ฉันรอแม่ แต่แม่ก็ไม่ได้กลับมาฉันโกรธมากเขียนจดหมายไปถามแม่ว่าทำไมแม่ไม่กลับบ้านแม่คนอื่นเขากลับหมดทำไมหนูต้องเป็น คนเดียวที่ต้องคอยแม่จนวันสุดท้ายของเทศกาล แม่ตอบจดหมายสั้นๆเพียงแต่บอกว่า แม่รักลูกกับน้องเสมอ ...แม่ขอโทษ ใกล้ๆกันนั้นมีรอยหยดน้ำเป็นดวงๆ แม่ของฉันร้องไห้ ตั้งแต่นั้นมาถ้าแม่ไม่กลับบ้านฉันก็ไม่เคยเขียนจดหมายไปว่าแม่อีกเลย ฉันเคยถามแม่ว่าสิ่งที่แม่อยากทำที่สุดคืออะไร แม่บอกว่าแม่อยากย้อนเวลากลับไปเลี้ยงลูกเองแม่พลาดเวลาที่แสนดีที่สุดในชีวิต เงินทองอะไรก็ไม่สำคัญเท่าการได้เห็นลูกโตขึ้นทุกวัน แม่อยากไปทำอะไรๆหลายอย่างที่ไม่เคยทำเช่นพาฉันกับน้องไปเที่ยวงานวันเด็ก ไปเชียร์กีฬาสีที่ฉันเป็นนักกีฬา ไปงานวันแม่ที่แม่ไม่มีโอกาสได้ไปเลย แม่ไม่อยากห่างลูกแต่ถ้าแม่ไม่ดิ้นรนลูกแม่จะได้เรียนหนังสือมั้ย แม่ไม่อยากให้ลูกเป็นแบบแม่ แม่จึงต้องพยายามทำหน้าที่ของแม่ให้ดีทีสุดบางอย่างในชีวิตลูกอาจจะไม่เคยได้ไม่เคยมีเหมือนคนอื่นเขา แม่ขอโทษ....
ฉันไม่เคยเข้าใจแม่เลยจนกระทั่งวันที่ฉันได้มาเป็นแม่เอง แม่คงเหนื่อยและลำบากมาก
ในวันที่ฉันกลับบ้านแม่ดูมีความสุขเท่าที่จำได้ แม่ยิ้มสวยที่สุดวันที่ฉันและน้องชายรับปริญญาและในวันที่ฉันกลับบ้านฉันได้เห็นรอยยิ้มนั้นอีกครั้ง แต่ช่วงเวลาแห่งความสุขสั้นนักฉันลังเลที่จะไม่กลับแต่เเม่บอกว่า ถ้าฉันอยู่ที่บ้านไม่กลับเกาหลีฉันได้ทำลายชีวิตคนสองคนคือ ลูกและสามี ลูกจะมีความสุขได้ถ้าพ่อและแม่อยู่ด้วยกัน แม่รักฉันแต่แม่ไม่อยากทำลายความสุขของหลานแม้จะคิดถึงบ้าง แม่ก็จะอดทน และอย่าทำชีวิตของลูกฉันเป็นเหมือนฉันตอนเด็กๆ แม่พูดคำนั้นจบน้ำตาก็ไหลลงมาฉันเองได้แต่ขอโทษที่ไม่มีเวลาให้แม่ดั่งที่เคยสัญญากันไว้ แต่ฉันก็จะเลี้ยงลูกให้ดีที่สุดแทนการที่แม่ย้อนเวลามาเลี้ยงฉันไม่ได้ ฉันจะเลี้ยงเขาให้เป็นคนดีสมกับที่แม่อยากให้เขาเป็น
แม่คะ หนูจะเป็นแม่ที่ดีเหมือนแม่ให้ได้ ::l-:l-:l-:l-
Bookmarks