มื้อตรอมตรมระทมช้ำ จำจรเจียระจาก
ได้พลอยพรากพลัดพะนาง เพื่อหลีกทางให้กับน้อง
ความหม่นหมองจองใจอ้าย เจ็บแป๋ตายยังคิดต่อ
ยังถามส่อเสาะสืบค้น คนดีเจ้าอยู่จั่งได๋
ความคิดถึงดึงใจอ้าย ความห่วงใยไล่ถามข่าว
เมื่อความเหงาเข้ารุมทึ้ง ดึงแขนอ้ายให้พบเธอ
“ห่วงเสมออยู่เด้อหล่า อันข้าวปลากินแล้วไป่
เป็นจั่งได๋น้อสุมื้อ คือผอมน้อยและจ่อยลง แท้น้อ..
นางกะคงสุขีหมั่น หฤหรรษ์สุขสดซื่น
คงดีขึ้นกว่าแต่กี้ บ่มีเรื่องเปลืองมะโน ละหวา...
อ้ายขอโตก่อนเด้อหล่า มาเห็นหน้ากะสิอ่วย
ย่านคนสวยสิคิดยาก ใจลำบากบาดเทื่อลุน
อย่าปล่อยใจให้ว้าวุ่น เด้ออุ่นหากเขาถาม
บอกไปตามความสัตย์ เฮาขาดกันแต่นานแล้ว
ที่มาแอ่วถามอยู่นั้น บ่ฮู้จักกันดอก..บอกเพิ่น
แค่ผีบ้าพอกะเทิน มาขอเงินถามทางเจ้า อย่าไปเว้าให้เพิ่นเคือง...เด้อนางเอ้ย...”
อ้างข้อความนี้
บุ๊ยๆๆ อ้าย บี สางว่าแนาะ บ้าถามทาง พะนะ
Bookmarks