สายฝนฝู่ซู่ซัดสพัดไหว ลมตีตึ้งโตต้อยตรอมตรม
ลมพัดห่าว หน๊าวในในใจโหลดสั่น สุดสะบั้นปานฟ้าต้อยตี
พิรุณมี ฟ้าฮ้อง....เปรี๊ยง เสี๊ยงดังสะท้านท่ง
ใจอนงค์หลงป่วงเว้า นำเจ้ายุเถียงนา
แก้วคำหล่ายัง นังถ่ายุหม่องเก่า
เข้าหน้าฝน พ้นหน้าฮ้อน ออนซอนเด้สิเฮ็ดนา
บางคนเริ่มได้กล้า เตรียมไถนาสิลงท่ง
บ้างข้าวกล้าเริ่มป่ง แต่อนงค์ยังคอยท่า อ้ายของหล่าบ่ต่าวมา
เพิ่นไปค้าในเมืองกรุง ลืมผ้านุ่งแล้วติผี๋
ไปหลงสาวผุดี สายเดี่ยวตี้ใส่ซ่งน้อง ลืมเสียงฆ้องอ้ายจากมา
ลืมพิณแคนแจ่นจ้า แลนเข้าหาสู่สตริง
ไปเริงหญิงใหม่ซ่น ปล่อยให้คนท่าหล่ำล่ำ
อ้ายก้อนคำ คันได้ยินเสียงฟ้าฮ้อง
คือจั่งน้อง.....ก่องน้ำตา นั้นแหล่ว
Bookmarks