เวลาของความรัก ตอนการจากลาของความรัก1/3

[สาวชัยภูมิ ลูกพ่อขุน]

กุ้งจะกลับพรุ่งนี้เหรอจ้ะ จ้ะ บอกเตียกุ้งไม่ต้องฝากอะไรมาหรอก ของเก่ายังกินไม่หมดเลย แค่นี้นะ สราลีีวางโทรศัพท์จากเพื่อนรุ่นน้องก่อนจะไปเปิดเพลงบรรเลงกล่อมตัวเอง แหวนที่อเล็กซ์ให้ส่องกระทบแสงไฟงดงาม ถ้าเพียงเธอจะตัดสินใจไปกับคนที่เธอ เธออาจจะไม่ต้องต้้องทรมานใจ
อย่างนี้ หญิงสาวหันไปมองหน้าต่างบ้านตรงข้ามไฟมืดสนิท เจ้าของห้องคงไปหาคนรักของเขาแล้ว ฝนทำท่าจะตกกระมังเสียงลมพัดอู้ เสียงฝนนี่แหละจะกล่อมให้เธอหลับคืนนี้ สราลีมองไปข้างล่างเพียงครู่ ร่างใครคนหนึ่งนอนฟุบ อยู่ที่ม้าหินอ่อนใต้ต้นจามจุรี สราลีตะโกนแต่ไม่มีเสียงตอบจากร่างนั้น หญิงสาวเดินลงบันได มาที่ร่างนั้นทันที่ ปริญญ์นั่นเองเขามานอนอะไรกันตรงนี้ กลิ่นเหล้าโชยมาจากร่างนั้น ปกติเขาไม่กินนี่หญิงสาวคิด

ปริญญ์ นายมานอนอะไรตรงนี้ ลุกไปนอนในบ้านเหอะ ชายหนุ่มปรือตามองสราลี เขาเมามากดวงตาคู่นั้นแดงก่ำ รอยยิ้มเย็นๆเหมือนไม่เต็มใจยิ้มสักเท่าใดนัก
''กุญแจหายลิน ทั้งพวงเลย นอนมันตรงนี้แหละ''

''ฝนมันจะตก นอนตรงนี้ไม่ได้ คนอื่นหายไปไหนหมดล่ะนี่'' สราลีเอ่ยเสียงร้อนรน

พวกครูตี้ไปไหนนะหญิงสาวคิด เสียงลมพัดดังอู้เข้ามาใกล้ ปริญญ์ดูจะไม่แยแสเท่าใดนัก สราลีพยายามกดโทรศัพท์ แต่ก็ไม่มีใครรับทั้งครูตี้และครูไก่

''ลุกๆปริญญ์ เข้าไปในบ้าน ฝนตกแล้วเห็นไหม'' สราลีพูดอย่างอามรณ์ไม่ดี พลางกึ่งลากกึ่งจูงปริญญ์เข้้าไปในบ้้าน แต่เขาก็ไม่ได้้ให้้ความร่วมมือกับเธอเลย เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อลากปริญญ์มาพิงกับตู้เย็นชั้นล่างได้ ผมของชายหนุ่มเปียกเพราะโดนฝน ก่อนจะขึ้นไปเอาหมอนกับผ้้าห่มที่ชั้นบนลงมาให้ ร่างนั้นนอนหัวพิงกับตู้เย็นอย่างหมดแรง

''กินซะเมาเลย ขับรถกลับมายังไง เกิดไปชนอะไรเข้าจะทำยังไง'' สราลีพูดพลางเอาผ้าเช็ดผมที่เปียกชื้นให้ก่อนจะถอดถุงเท้าให้อีกฝ่าย ดวงหน้านั้นอ่อนล้า ดวงตาปริ่มไปด้วยหยาดหยดน้ำตา หรืออาจจะเป็นเพราะฝนก็ได้ ปริญญ์ดูแปลกๆ สราลีคิดก่อนที่เดินขึ้นบันไดไปเธอคลี่่ผ้า่มคลุมร่างนั้น
''นิด...พี่ขอโทษเพราะพี่่ใช่ไหม?''
สราลีเงียบนั่นมันเรื่องของเขาที่จะรำพึงรำพันถึงใคร มันไม่เกี่ยวกับเธอเสียหน่อย เธอคิด
''ฉันไม่น่าเจอเธอเลยลิน เราไม่น่าเจอกันเลย'' คราวนี้เป็นของเธอเต็มๆเขาพูดออกมาเหมือนไร้สติแต่แน่หละมันย่อมออกมาจากหัวใจเขา มือข้้างที่ถือพู่กันดูจะหลุดออกมานอกผ้าห่ม เขาหลับแล้วร่างนั้นขดตัวเหมือนเด็กๆ หญิงสาวดึงมือข้างนั้นกลับเข้าในผ้าห่ม น้ำตาไหลริน เธอบีบมือข้างนั้นเบาๆราวกับจะให้้กำลังใจ มือข้างนี้ที่เธอหลงรัก มือที่เหมือนมือของพ่อ
''ฉันขอโทษปริญญ์ ความรักของฉันมันคงทำให้นายลำบากใจ เราไม่ควรจะเจอกันเลย ฉันควรอยู่ในที่ของฉัน และเก็บความรักของฉันไว้ในที่มันควรจะอยู่ ขอโทษ'' สราลีเอ่ยเสียงเบาราวกับกระซิบ
ร่างนั้นยังคงไม่รับรู้อะไร หญิงสาวเดินขึ้นบันไดขึ้นห้องเธอใครจะรู้ได้บ้างว่าเสียงฝนที่ตกที่ถาโถมข้างนอกกับเสียงร้องไห้ของหัวใจอะไรจะดังกว่ากัน
ปริญญ์ตื่นขึ้นมาในตอนเช้าเพราะเสียงใครคนหนึ่งกำลังทำอะไรบางอย่างอยู่ใกล้หู ร่างนั้นคุ้นตา สราลี ปริญญ์สะดุ้งสุดตัวเขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง เขาควรจะอยู่ที่ห้องของเขามากกว่า ชายหนุ่มใจหายวาบเขาคงไม่ได้ทำอะไรผิดนะ ทันทีที่สบตาคู่นั้นหัวใจของเขากลัับเต้นแรงเหมือนมีคนมาเต้นระบำคองก้าอยู่ในอก
ตื่นแล้วเหรอ ขอโทษนะปริิญญ์เช้านี้ไม่มีกับข้าวเลย นายคงได้กินคะน้าปลาเค็มนี่แหละ ไข่ก็เหลืออยู่ฟองเดียวฉันยกให้นายละกัน
ลิน ฉันมานอนอยู่ที่นี่ได้ไง
ฝนมันตกนายทำกุญแจหาย ฉันก็ลากนายมานี่แหละ เธอพูดโดยไม่มองหน้าปริญญ์
ขอโทษด้วย ที่ให้นายนอนหน้าตู้เย็น เอาล่ะเดี่ยวครูตี้ก็จะมาแล้วนายกินข้าวนะ เดี๋ยวฉันจะไปดูแปลงผักของเด็กก่อน
เอ่อ ลิน คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นนะเมืื่อคืนแบบว่า....ระหว่างเราน่ะ ชายหนุ่มหน้าแดงเขาพูดพลางมองหน้้าอีกฝ่ายสราลียิ้มออกมา
ปริญญ์นายไม่ใช่นางเอกนะ และฉันก็ไม่ใช่ พระเอกหนัังไทยที่จะมาข่มขืนนางเอกเวลาเมา ไม่่ได้สติ นายรีบไปล้างหน้ากินข้าวเหอะ ฉันไปล่ะ สราลีหันหลังให้เขา เธอพยามเป็นคนใหม่โดยการซ่อนความรักนั้นให้เป็็นความลับ แต่สำหรับปริิญญ์็แล้วเขากลับรู้สึกตรงกันข้ามสราลีอย่างสิ้นเชิง
ขอบคุณที่แวะมาอ่านคะ
:*-:*-:*-:*-:*-