คนเกาะไม้ฟืนเล็กๆ....

[ระพินทร์]

คนเกาะไม้ฟืนเล็กๆ พึงจมลงในทะเล ฉันใด คนมั่งมีอาศัยความเกียจคร้านก็ลมจ่ม ฉันนั้น

(วิมลเถร) ขุ. เถร.๒๖/๓๐๙

การที่บุคคลผู้ที่กำลังเดินทางไกลไปท้องทะเลอันกว้างใหญ่ด้วยเรือ เมื่อถูกคลื่นลมซัดกระหน่ำเรือเข้า เรือย่อมอัปปางในกลางทะเลนั้น

บุคคลผู้อยู่บนเรือนั้นเมื่อเรือล่มแล้ว ย่อมต้องแสวงหาที่พึ่งเพื่อเอาตัวรอดจากการจมน้ำ เกาะไม้เล็กๆได้ไม่นาน ย่อมจมลงในท้องทะเล เพราะที่พึ่งคือไม้เล็กๆนั้นย่อมไม่สามารถจะต้านทานกำลังลมและคลื่นได้หรือไม่เป็นที่พึ่งพิงอาศัยให้แก่ใครได้ต้องจมลงในทะเล ฉันใด

คนมั่งมี หรือคนร่ำรวยทรัพย์สินเงินทองแล้ว แต่อาศัยความเกียจคร้าน คือความประมาทมัวเมาอยู่ว่า เรามั่งมีทรัพย์สินเงินทอง จึงไม่กระทำการงานหรือหาทรัพย์มาเพิ่มเติม ทรัพย์ที่มีอยู่เดิม ย่อมลดน้อยลงไป ถึงขั้นหมดสิ้นไป เพราะว่าตระกูลอันมั่งคั่งจะตั้งอยู่นานไม่ได้เพราะสถาน ๔ คือ

๑. ไม่แสวงหาพัสดุที่หายไปแล้ว

๒. ไม่บูรณะพัสดุที่คร่ำคร่า

๓. ไม่รู้จักประมาณในการบริโภคสมบัติ

๔. ตั้งสตรีหรือบุรุษทุศลีให้เป็นแม่เรือนพ่อเรือน ก็ต้องล่มจมฉันนั้น เหมือนกัน

[ขอโทษที่คิดถึง...เด็กดื้อ]

ความเกียจคร้านเกาะกินหัวใจ ทำไงก็ไม่หมดเสียจ้า