หลายวันก่อน..ได้ไปดูหนังฝรั่งเรื่องหนึ่งทางยูบีซี..หนังเขาเล่าถึงเรื่องราวเก่าๆ
ในสมัยวัยเรียนและพอเวลาผ่านไป15ปี เขาก็มาเจอหน้ากันอีกครั้ง
ทุกคนต่างก็พูดถึงเรื่องราวของตนในสมัยเรียน
ดูไปแล้วเราก็อดคิดถึงตอนนั้นไม่ได้
เลยคิดถึง..สมุดเฟรนด์ชิพของตัวเองบ้าง
ดั้นด้นค้นหา..ไปเจออยู่ในกล่องเก็บของ
ที่ขนมาตอนลงกลับบ้านเมื่อสงกรานต์ที่ผ่านมา
พอเปิดอ่านไปได้ซักพัก.
จากเสียงหัวเราะในความป่วงของเพื่อน
ก็กลับกลายเป็นเสียงสะอื้นเบาๆ
ไม่ปฏิเสธเลยว่า...กว่าจะโตมาได้จนทุกวันนี้
ชีวิตใช้ไปกับเพื่อนเกิน 50เปอร์เซ็นต์
และภูมิใจมากๆ...ถึงตอนนี้จะเหลือเพื่อนไม่กี่คน
แต่ทุกคนคบกันมาเกิน 15 ปี บางคน 20 ปี
ไม่ต้องบอกเลยว่า....เรามีเพื่อนทั้งเก่าและแก่ขนาดไหน

เพื่อนกิน คือ เวลาเพียงอันสั้น
เพื่อนสำคัญ คือ เวลาที่มีความหมาย
เพื่อนแท้ คือ เวลาที่แพ้พ่าย
เพื่อนตาย คือ เวลาที่ไม่มีใคร

งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา..
กี่ยุคกี่สมัยก็พูดกันมาแบบนี้..
หากงานเลี้ยงหน้าแขกที่มาเป็นชุดเดิมก็คงดี
จะได้จัดงานขึ้นทันทีที่จบไป..
แต่ครั้งนี้ต่างคนมีภาระหน้าที่
จึงไม่อาจใช้ชีวีร่วมกันใหม่
ทุกคนมีฝัน เพื่อวันหน้า ต้องก้าวไป
เพื่ออนาคตที่สดใสจำใจทำ
รู้ดี...เธอไม่อยากจากลา
เหมือนกับใจฉันที่หวั่นไหวมาทุกคืนค่ำ
ขอโชคดีกับวิถีทางที่มุ่งกระทำ
ขอความรักและความทรงจำอยู่กับคำว่า "เพื่อน"ตลอดไป

สมุดปกสีดำ..เล่มเก่า
นอนเหงาอยู่ลำพัง..ในกล่องใบใหญ่
นานแล้วนะ..ไม่ได้เปิดอ่าน..สูดกลิ่นไอ
ค่อยๆปัดฝุ่น..กระซิบออกไป..ขอคืนใจสู่วัยเยาว์

ทุกตัวอักษรตรงหน้า
ย้ำว่า..อย่าลืมฉัน..ทุกคราที่เธอเหงา
ที่อยู่..เบอร์โทร..คอยเชื่อมหัวใจของเรา
เพื่อนเก่าจะรอเธอ..อยู่ที่นี่..ตลอดไป

คิดถึงกระโปรงบาน..กางเกงขาสั้น
ยังจดจำวันคืนเหล่านั้น..ความทรงจำวันสดใส
แม้ไม่อาจย้อนเวลากลับมา..เราต่างมีทางที่แยกไป
แต่..ทุกครั้งที่คิดถึงเธอคราใด..รอยยิ้มอ่อนไหวจะผ่านเข้ามา
รักครั้งแรกเริ่มต้นที่นั่น
เราต่างแบ่งปันความฝัน..ช่วยกันค้นหา
เสียงหัวเราะ..รอยยิ้ม..คราบน้ำตา
ทุกนาทีที่เราจากมา..ยังคงอยู่ในวันเวลา..ไม่เคยเลือนลาง

ขอบคุณสมุดเล่มเก่า
วันที่เหนื่อยล้า..ช่วยให้ฉันคลายเหงาลงบ้าง
มิตรภาพ..ในหน้ากระดาษจะไม่จืดจาง
เพราะในทุกก้าวย่าง..จะมีเธอเคียงข้างตลอดไป