กำลังแสดงผล 1 ถึง 7 จากทั้งหมด 7

หัวข้อ: ..สีสันแห่งโลกตะวันออก(เฉียงเหนือ) ตอน บทพิสูจน์รัก..(1)

  1. #1
    มิสบ้านมหา 2010
    ศิลปิน นักเขียน
    สัญลักษณ์ของ เขมราฐ
    วันที่สมัคร
    Sep 2008
    ที่อยู่
    กลางท่งเมืองเขมฯ
    กระทู้
    1,946

    เขียนไดอารี่ ..สีสันแห่งโลกตะวันออก(เฉียงเหนือ) ตอน บทพิสูจน์รัก..(1)

    รุ่งเข้าขณะที่นายดาบตำรวจสมทองผิง

    ไฟท่ามกลางลมหนาว เสียงควบม้าดังเข้ามาใกล้ นายตำรวจจากอำเภอควบม้าที่เขา

    ควบไปส่งข่าวเมื่อวันก่อนมาคืน พร้อมด้วยโทรเลขด่วน “มีโทรเลขถึงดาบสมทอง

    ครับ” นายตำรวจหนุ่มหน้ามนกล่าวพร้อมกับยื่นซองโทรเลขให้เขา เขารับมาเปิดอ่าน

    ด้วยใจระทึก “ให้ดาบตำรวจสมทอง ............ อยู่ช่วยราชการที่ สภอ. ...... “

    ข้อความในกระดาษสั้น กระชับได้ใจความ “แล้วจะมีหนังสือแจ้งตามมา พรุ่งนี้ให้

    ดาบไปรายงานตัวที่โรงพักได้เลยนะครับ” นายตำรวจหนุ่มกล่าว พร้อมกันนั้นรถตราโล่

    ก็แล่นมาจอด “ผมลาเลยนะครับ อ้อ..ม้าตัวนี้แก่มากแล้วนะครับฝีเท้าไม่ค่อยดี” นาย

    ตำรวจหนุ่มกล่าวลายิ้ม ๆ แล้วกระโดดขึ้นรถตราโล่จากไป นายตำรวจหนุ่ม ยิ้มเต็ม

    หน้า ใจพองโตคับอก มีคำสั่งให้อยู่ช่วยราชการแต่ไม่ได้บอกว่าต้องอยู่เป็นเวลานาน

    เพียงใด นั่นหมายความว่าเขาจะมีโอกาสพูดคุยสานไมตรีกับครูสมพร ครูประจำชั้น

    ของหลานสาว เขาอยากบอกข่าวนี้กับเธอนึก อยากรู้นักหนาว่าเธอจะยินดีสักกี่มาก

    น้อย แล้วเขาจะหาข้ออ้างอย่างไรเพื่อพบเธอ สีดา ชื่อนี้ผุดขึ้นมาในห้วงความคิด

    ทันที หลานสาวตัวน้อยต้องเป็นสะพานเชื่อมความสัมพันธ์ในครั้งนี้ แล้วจะทำอย่าง

    ไร หากจะบอกหลานสาวตามตรงแต่นึกเห็นสีหน้าทะเล้นของหลานสาวกับเพื่อนรักแล้ว

    ให้กระดากอายยิ่งนัก ....


    ก่อนเลิกเรียนวันนี้คุณครูสมพร กล่าวเตือนนักเรียนของเธอเกี่ยวกับการออกปล้นของ

    เสือมอญ “ช่วงนี้หมู่บ้านเราไม่มีความปลอดภัย ดังนั้นนักเรียนอย่าลงจากเรือนคนเดียว

    มืด ๆ ค่ำ ๆ นะคะ เอาละกลับบ้านได้ค่ะ” พอเพื่อน ๆ เดินออกไปจากห้องเรียน

    หมดยังเหลือเพียงเด็กหญิงบังอร กับเด็กหญิงสีดา เดินรั้งท้าย “ครูคะครูอยากเลี้ยง

    หมาบ่คะ” เด็กหญิงบังอรเอ่ยถามครูของเธอ “อืม..ดีเหมือนกันนะถ้ามีหมาเฝ้าบ้านครูจะ

    ได้อุ่นใจ แล้วเรามีลูกหมาให้ครูหรือคะบังอร” ครูสมพรตอบ “มีค่ะ หมาของเด็กชาย

    สมหมาย ออกลูกตั้ง 7 โตไปขอมาเลี้ยงจักโตกะได้ค่ะ แต่เด็กชายสมหมายนอนนาค่ะ

    เฮาต้องหย่างไปนาเด็กชายสมหมาย” เด็กหญิงสีดาตอบแทนเพื่อน “ไกลไหมคะสีดา

    ถ้าเราจะไป” ครูสมพรถาม “บ่ค่ะ ถ้าเฮาไปตอนนี้กลับมาบ่ค่ำดอกค่ะครู” สีดาตอบครู

    สมพร “ครูว่าให้เด็กชายสมหมายเอามาให้ที่โรงเรียนดีกว่าค่ะ มันอันตรายถ้าเรากลับ

    มามืดค่ำเดี๋ยวผู้ปกครองของเธอสองคนจะเป็นห่วงไว้ให้ครูขออนุญาตผู้ปกครองของเธอ

    ก่อนแล้วเราค่อยไปก็ได้” ครูสมพรยังคงพะวงเรื่อง ความปลอดภัยของเธอกับนัก

    เรียน “บ่เป็นหยังดอกค่ะครู ทางไปนาเด็กชายสมหมายผ่านเฮือนหนู จั่งบอกอีพ่อกะ

    ได้ค่ะ” เด็กหญิงบังอรบอกให้ครูเธอคลายกังวล ครูสมพรมีสีหน้าครุ่นคิดสักครู่ “ถ้า

    อย่างนั้นเธอสองคนรอครูสักครู่นะคะ ครูขอเก็บของสักครู่” เธอบอกพร้อมกับเดินไปเก็บ

    กระเป๋าสะพาย


    ทางเดินไปนาเด็กชายสมหมายเป็นทางเกวียนเล็ก ๆ ที่คดเคี้ยว ผ่านทุ่งนาที่เหลือ

    เพียงตอซังข้าวโล่งเตียน ลมหนาวยามเย็นที่พัดอย่างบ้าครั่งจนครูกับลูกศิษย์ตัวน้อย

    ต้องห่อไหล่ ระหว่างที่เดินผ่านกระท่อมกลางนา “โอ๊ย...ช่วยด้วย..” เสียงคนขอความ

    ช่วยเหลือดังแว่วมา ลูกศิษย์ตัวน้อยรีบเบียดข้างครูเธอทันที “คูได้ยินเสียงคนบ่ค่ะ” สี

    ดาเงยหน้าถามครูสมพรที่หน้าตื่นแม่แพ้กัน “โอ๊ย !!!” เสียงคนครวญครางด้วยความ

    เจ็บปวดดังชัดขึ้น “หนูว่าดังมาแต่เถียงหลังนั่นค่ะ ไปเบิ่งบ่ค่ะ เทื่อได้ซ่อยคะเจ้า” เด็ก

    หญิงบังอรบอกอย่างคนกล้าหาญ “กูย่าน บ่ไปดอกอรเทื่อเป็นผีหลอก” เด็กหญิงสีดาติง

    เบา ๆ ฝ่ายครูสมพรฟังนักเรียนเธอคุยกันอยู่ “เราน่าจะไปดูสักหน่อยนะ เผื่อคนกำลัง

    ต้องการความช่วยเหลือ” เธอบอกกับนักเรียนของเธอ ทั้งสามย่องแผ่วเบาไปที่กระท่อม

    หลังนั้น แล้วทั้งสามก็ต้องตกใจเมื่อเห็นร่างของ ชายฉกรรจ์ ผมเผ้ารุงรังหนวดครึ้ม

    เต็มหน้า ที่ขามีบาดแผลเลือดซึมผ้าออกมาไม่หยุด “ช่วยด้วยครับ ช่วยผมด้วย” ชาย

    คนนั้นพูดภาษากลางชัดเจน “คุณเป็นใครคะ” ครูสมพรถาม “บ่แม่นสมุนเสือมอญบ่จัก

    ค่ะครู” เด็กหญิงสีดาบอกกับครูเธอ ครูสมพรตัวสั่นด้วยความกลัว หากแต่เธอจะแสดง

    ความกลัวให้นักเรียนของเธอรับรู้ไม่ได้ จึงแข็งใจถามออกไป “คุณเป็นใครคะ แล้ว

    ไปโดนอะไรมา” เธอถามเสียงสั่นแต่ยังคงรักษาระยะห่างพอสมควร “ผม.. อยู่ในป่า

    โดนยิง” เขาตอบนัยน์ตาพราวระยับจับจ้องที่ดวงหน้าครูสาว ทำให้เธอถอยห่างออกมา

    อีกหลายก้าว “คุณเป็นพวกที่หนีเข้าป่าหรือคะ” เธอถามแผ่วเบา


    เขายังคงยิ้มซีดเชียว “ถ้าคุณจะกรุณาช่วยผมสักนิด ห้ามเลือดให้ผมจะเป็นพระคุณ

    ยิ่ง ผมถูกสหายยิงหนีตายมา หากเลือดยังไหลแบบนี้ผมคงต้องตายแน่” เขาบอกกับ

    เธอ “ฉันไม่ใช่หมอนะ แล้วฉันจะทำได้อย่างไร เอาอย่างนี้นะคะฉันกับเด็ก ๆ จะไป

    ตามคนมาช่วยคุณเอง” ว่าแล้วเธอหันหลังจะเดินจากไป “เหมือนม่านแพร แผ่ปกคลุม

    คลุ้มคลายหายเศร้า” เสียงเพลงที่เธอคุ้นเคย ดังแว่วมาเธอหันกลับไปมองเขาตา

    โต “เพลงนั่น คุณร้องเพลงนั่น” เธอถามเสียงดัง ชายนิรนามยิ้มซีดเซียว “ร่ม

    กาลพฤกษ์ ทำไมครับ ครูเคยได้ยินหรือครับ” เขาตอบเนิบนาบ “ คุณเป็นใคร แล้ว

    คุณร้องเพลงนั้นได้อย่างไร” เธอถามเร็วเป็นชุด “ใช่ ผมเคยอยู่ที่นั่น มอดินแดง

    ช่วงหน้าหนาวอย่างนี้กาลพฤกษ์คงบานสะพรั่ง” เขาตอบ “หากคุณจะกรุณาช่วยห้าม

    เลือดให้ผมที” เขายังคงขอความช่วยเหลือ “ฉับอกแล้วว่าฉันไม่มีอุปกรณ์อะไรเลย ฉัน

    ต้องกลับไปบ้านพักแล้วมาช่วยคุณ” เธอตอบเขา แม้จะหวาดกลัวว่าเขาจะเป็นสมุนโจร

    หากแต่เพลงนั้น เพลงที่บ่งบอกว่าเธอกับเขามาจากที่เดียวกัน ทำให้เธออยากรู้นักว่า

    เขาคือใคร อย่างน้อยเขาก็คงไม่เลวร้ายจนเกินไป “ไม่ต้องหรอกครับในกระเป๋าผม

    มี อุปกรณ์ล้างแผล กับยาบางส่วนที่ผมแอบเอามาจากฐาน หากครูจะช่วยผม” เขา

    ตอบเสียงเบา “ฟ้าวซ่อยเพิ่นค่ะครู หนูย่านเพิ่นตาย” เด็กหญิงสีดาเร่งครู เธอจึงลงมือ

    รื้อเป้ใบใหญ่ที่วางอยู่ข้างเขา มีอุปกรณ์ล้างแผล ขวดเล็ก ๆ พร้อมกับยาอีก

    หลายกระปุก เธอใช้มีดพกค่อย ๆ แหกกางเกงผ้าเนื้อหนาออก จึงได้รู้ว่าเขาถูกยิงมา

    จริง ๆ เมื่อแลเห็นบาดแผลของชายแปลกหน้า เด็กหญิงทั้งสองหน้าซีดทันที ครู

    สมพรมือสั่น “กระสุนคงฝังอยู่ ฉันจะต้องทำอย่างไร” เธอเอ่ยถาม “มีด เอามีดกรีด

    อีกหน่อยแล้วคีบออกมา” เขาตอบเสียงแผ่ว เม็ดเหงื่อผุดขึ้นเต็มหน้า “สีดาเอาผ้านี่ ให้

    เขากัดไว้” เธอหันไปสั่งลูกศิษย์ตัวน้อย สีดารีบทำตาม แล้วเธอค่อย ๆ กรีดมีดพกคม

    กริบลงบนเนื้อเขา ให้ปากแผลกว้างขึ้น คีบเอาลูกกระสุนที่ฝังอยู่ออกมา นับว่าเขายัง

    โชคดีที่กระสุนฝังเพียงตื้น ๆ แต่เขาเสียเลือดมากจนเกือบจะหมดสติ เธอทำการล้าง

    แผลใส่ยาจนเลือดหยุดไหล เขาปรือตามองแผลเมื่อเธอบอกว่าเรียบร้อยแล้ว “ฉันคิดว่า

    คุณจะมีไข้ ในกระเป๋าคุณมียาแก้ไข้ไหมคะ” เธอถามเบา ๆ “กระปุกสีขาวครับ มีน้ำ

    เหลืออยู่นิดหน่อยในกระติก ให้ผมกิน 3 เม็ดเลย” เขาสั่ง เธอจึงหยิบยาให้เขาพร้อม

    กับกระติกน้ำเดินป่าที่วางอยู่ข้าง ๆ ให้เขา พอเขากินยาเรียบร้อย เธอจึงลุกขึ้น “จะ

    มืดแล้วฉันคงต้องกลับแล้ว หวังว่าคุณคงอยู่ได้ พรุ่งนี้ฉันจะให้ลุงภารโรงมาดูคุณอีก

    ที” เธอบอกกับเขา แม้จะสงสัยว่าเขาจะเป็นคนร้ายหรือไม่ แต่เธอก็ได้ลงมือช่วยชีวิต

    เขาแล้ว อย่างไรก็ต้องช่วยให้เขารอดตาย “อย่านะครับ อย่าบอกใครว่าพบผม” เขา

    รีบขอร้อง “ทำไมคะ คุณต้องไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลนะคะ ถ้าเกิดแผลของคุณติด

    เชื้อคุณอาจตายได้นะคะ” เธอยังไม่เห็นด้วยที่เขาไม่ให้เธอบอกใคร “ผมไว้ใจใครไม่

    ได้ ถ้าคุณจะกรุณาอย่าบอกใครนะครับ” เขายังคงยืนยันไม่ให้เธอแพร่งพรายเรื่องของ

    เขาให้ใครรู้ เธอหันไปมองหน้าลูกศิษย์ตัวน้อย “บ่ต้องบอกไผ๋ดอกค่ะครู หนูว่าเฮา

    เมือเถาะค่ะ” สีดาเร่งเธอ “ก็ได้ค่ะ ฉันกลับล่ะ” เธอบอกกับเขาพร้อมกับจูงแขนลูกศิษย์

    เดินจากมา “ว่าจะไปขอหมา บ่ได้จ้อย ผัดได้ซ่อยคน ครูเก่งคักค่ะ” บังอรกล่าวชม

    ครูเธอที่เดินมาเงียบ ๆ “บังอร สีดา ต้องจำไว้นะคะเราต้องไม่บอกใครเรื่องของเขา

    ถ้ามีคนตามยิงเขาอยู่ แล้วรู้ว่าเราช่วยเขาไว้เราอาจเป็นอันตราย” เธอยังคงย้ำกับนัก

    เรียนของเธอ “บอกน้าหมีได้บ่ค่ะ” สีดาถามเบา ๆ ครูสมพรครุ่นคิด “สีดาบอกน้าหมี

    ของเธอเพียงคนเดียวเท่านั้นนะคะ เผื่อเขาจะช่วยเราได้” เธอบอกกับสีดา แล้วทั้งสาม

    จึงแยกย้ายกัน ระหว่างเดินกลับบ้าน “กูว่าเฮาฟ้าวบอกน้ามึงโลดสีดา กูย่านอีตาหว่าง

    หั่นเลาตาย” บังอรบอกกับสีดา “เมือฮอดนี่ล่ะกูสิบอกเลา” ทั้งสองเร่งฝีเท้าตรงไปเรือน

    ใหญ่ของแม่ใหญ่ทันที.............
    แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย เขมราฐ; 03-08-2011 at 16:23.

  2. #2
    ฝ่ายเทคนิค และถ่ายทอดสด สัญลักษณ์ของ อาวอ้วนเมืองยศ
    วันที่สมัคร
    Apr 2010
    ที่อยู่
    เมืองบั้งไฟ
    กระทู้
    1,513
    ม่วนอีกแล้วจ้า มาติดตามก่อนเพิ่นสิว่าบ่มาให้กำลังใจ

  3. #3
    ร่วมถ่ายทอดความรู้สู่สังคม
    วันที่สมัคร
    Mar 2007
    กระทู้
    1,212
    สมใจอยากเด้เนาะ อิอิอิ

    ม่วนจ้า

  4. #4
    :l-สมกับรอคอยมานานจ้าสาวหลิน ม่วนคือเก่าจ้า
    เมื่อความจนผลักไส ดิ้นรนเท่าไรยิ่งไกลบ้าน

  5. #5
    ครีเอทีพ โปรดิวเซอร์ สัญลักษณ์ของ บ่าวข้าวจี่
    วันที่สมัคร
    Dec 2008
    กระทู้
    1,008
    บล็อก
    7
    ..อ่านแล้วได้บรรยากาศ...มองภาพออก....ได้อรรถรสอีกเช่นเคย....เดี๋ยว หำน้อยซีรี่ กำลังปั่นต้นฉบับ..อยู่เหมือนกัน..

  6. #6
    เจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์ สัญลักษณ์ของ วัฒนชัย หาริโร
    วันที่สมัคร
    Jan 2010
    กระทู้
    837
    เดี๋ยวๆๆๆพักรบมาพบรัก กะ กำลังสิตามมาคือกัน อิอิ

  7. #7
    ร่วมถ่ายทอดความรู้สู่สังคม
    ช่างภาพอิสระ
    สัญลักษณ์ของ ดอกมันปลา
    วันที่สมัคร
    Sep 2008
    ที่อยู่
    Roi Et City
    กระทู้
    296
    หายไปโดนในที่สุดกะ..ได้อ่านต่อแล้วน้อจ้า
    ตะว่าตอนนี้ขาดช่วงโดนบ่ได้จ้า..กะลังมัน
    เอื้อยหลินฟ้าวมาต่อใหม่เร็วๆๆเด้อจ้า
    น้องหลินกะลังลุ้นเต็มที่จ้า.....

Tags for this Thread

กฎการส่งข้อความ

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •