-
Moderators
หวานละไม ....ชัยภูมิ ตอน ฝันร้ายที่หายไป
ร่างเด็กหนุ่มนอนอยู่บนเตียงข้างๆกันนั้นพ่อและแม่ของเขายังนั่งรออยู่ข้างๆ มือข้างหนึ่งของลุงสีลูบที่หัวลูกชายเบาๆราวกับเขาเป็นเด็กเล็กๆสัก 3-4ขวบส่วนป้านุ่มจับมือหลอดไว้มั่น หมอธนาเข้าบอกว่าหลอดพ้นขีดอันตรายแล้ว แต่การกระทบกระเทือนของสมองบางส่วนจะทำให้หลอดสูญเสียการมองเห็นความทรงจำบางส่วน จะเป็นอย่างไรต้องรอให้เขาฟื้นก่อน แค่นี้ก็คงเพียงพอแล้ว แค่ลูกของเขามีลมหายใจมันเป็นข่าวดีที่สุดแล้ว
ตื่นเถาะลูกสิได้ไปบ้านเฮา พ่อสิไปเก็บบักเล็บแมวมาให้แต่นาโคก มืนตาสะลูกหล่า ลุงสีพูดเบาราวกระซิบที่่ข้างหูบุตรชาย ป้านุ่มเช็ดน้ำหมากจามุมปากก่อนตีแขนสามีเบาๆ
เฒ่าเด็กน้อยสมัยนี้เขาบ่กินดอกบักเล็บแมว เขากินบักแิอบเปิ้ล จังแม่นบ่ทันสมัยเล้ยหลอดพ่อมึง ป้านุ่มพูดพลางยิ้ม
จักละแต่ก่อนได้บักเล็บแมวกำเดียวนอนยิ้มเบิดคืน แม่นบ่ลูก นทีฟังคำพูดนั้นพลางอมยิ้มบางๆเขามองมาที่หวานละไมก่อนจะพยักหน้าให้เธอออกมานอกห้อง ดวงตาหญิงสาวเเดงก่ำใช่สิเธอคงง่วงนี่มันเกือบจะตีสามแล้ว
ไม ตาคุณแดงจังง่วงเหรอครับ นทีพูดทันที่ออกมาจากห้องเสื้อของเธอเปื้อนเลือดของหลอดเป็นดวงๆใบหน้าซีดเซียวนั้นยิ้มบางๆให้กับเขา นทีก้มมองหน้าเธอ หวานละไมหลบตาเขา เมื่อเวลาตีหนึ่งสิบห้านาที คนแปลกหน้าจากแดนไกลเพิ่งบอกรักเธอ ความอบอุ่นจากดวงตาคู่นั้นแผ่มาถึงหัวใจของเธอ
ค่ะ ง่วงนิดหน่อย คือแบบพอหลอดปลอดภัยก็รู้สึกง่วงๆขึ้นมาแต่ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ชินเสียแล้วหวานละไมตอบเขา
ไม่ได้นะครับ คุณหลับสักหน่อยเถอะผมจะอยู่นี่ไม่ไปไกลคุณหรอก เขาขยับเข้ามาใกล้จนลมหายใจอุ่นๆิรินรดที่หน้าผากของอีกฝ่าย
แต่ว่า.. หวานละไมลังเลความเหมาะสมนั้นทำให้ชายหนุ่มยิ้มเหมือนรู้ทันเขาทำท่าขยับห่างออกเป็นเชิงล้อเลียน
แค่นี้พอมั้ยครับ เขาพูดพลางยิ้มหวานละไมเบิ่งตากว้าง นทีถอยไปชนร่างวงศ์อินอย่างจัง เขาหันไปยิ้มแห้งๆให้กับผู้มาใหม่ จ้อนมองมาที่เขาแล้วมองมาที่หวานละไมดวงตาสะท้อนความผิดหวังออกมาชัดเจน
คุณอาขอโทษครับ เอ่อ..สวัสดีครับ นทีเอ่ยก่อนยกมือไหว้กำนันสมาน ผู้สูงวัยพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้
น้องเป็นจั๊งใดลูก หมอเผิ่นว่าจังใด...หือ
รอแต่ฟื้นจ้า หมอว่าต้องถ่าให้ฟื้นก่อนแต่สมองได้รับการกระทบกระเทือนแท้ๆบางเทื่ออาจสิจำยังบ่ใดถ้าบ่แม่นจังสั้นตาอาจสิบ่เห็นหุง
วงศ์อินถอนหายใจก่อนมองหน้าลูกสาวเขายื่นกุญแจรถให้ลูกมือข้างหนึ่งลูบใบหน้าเรียวเพียงแต่เบามืสำหรับวงศอิน หวานละไมคือเด็กห้าขวบแม้จะเวลาช่วงนั้นมายี่ิสิบปีแ้ล้วเธอกยังเป็นเด็กเล็กๆในสายตาพ่อตลอดเวลา
ไปนอนถ่าพ่อในรถเด้อลูก เมื่อยบ่ หือ..ตาแดงหมดเลย เดี๋ยวพ่อนำไปอีกจักน่อยกะสิได้ไปตัดยางอยู่สวนแล้ว อ้ายมายังบ่ทันพ้อหน้าิ่เลย ไปนอนสะลูก
วงศ์อินพูดเขาหันมามองนทีเพียงครู่ ดวงตาสีน้ำตาลมองผู้สูงวัยอย่างมีความหวัง ก่อนที่จะเอ่ยปากอย่างกล้าๆกลัวๆ
ผมขออนุญาติไปส่งไมที่รถได้ไหมครับ แค่ไปส่งนะครับ ไม่นานหรอกครับ ผมแค่อยากแน่ใจว่าไมเขาไปที่รถอย่างปลอดภัย
วงศ์อินพยักหน้า ก่อนจะเอ่ยต่อ ห้านาทีนะแล้วรีบกลับมา ...เร็วๆล่ะ
ครับ นทีเผลอยิ้มบางๆ ดวงตาของจ้อนจับจ้องมาที่เขา หวานละไม วงศ์อิน ราวกับจะหาคำตอบของแต่ล่ะคน แต่จ้อนก็ทำได้เพียงยืนมองทั้งคู่เดินจากไป
ไปแล้ว หวานละไม..หัวใจของเขากำลังเดินห่างเขาไป ไกลทุกที ภาพเด็กหญิงหวานละไมของอ้ายจ้อนในวัยเด็กดูจะหายไปจากความทรงจำของหญิงสาวแล้ว แต่กลับแจ่มชัดในใจเขาเด็กหญิงตัวเล็กที่ถูกนักเรียนตัวโตรังแกเสมอๆ จ้อนในวัยเด็กเป็นเพียงเด็กชายที่ขี้ขลาดไม่สู้คนแต่เพราะน้ำตาของเธอในวัยเยาว์ทำให้เขาฮึดสู้ ทำให้เขาอยากเก่ง อยากปกป้องคุ้มครองเธอจนบัดนี้ เํธอกำลังจะลับหายไปจากเขา นทีชายหนุ่มจากแดนไกลผู้กำลังจะได้หัวใจของเธอไป ราวกับชายผู้นั้นดึงหัวใจออกจาร่างเขาเช่น แปลกนะ ทำไมเขายังมีลมหายใจอยู่ได้ทั้งๆหัวใจมันได้ตายไปแล้วเพราะความเจ็บปวดวงศ์อินชำเลืองดูร่างนั้นอย่างเห็นใจ ชายหนุ่มที่รักลูกสาวของเขาแต่ไม่เคยแม้แต่จะขอโอกาสกับเขาสักครั้ง ชายหนุ่มที่มีความกลัวเหนือความกล้าทั้งๆที่เป็นนักเลงประจำถิ่น ใบหน้านั้นดู อ่อนล้าสิ้นหวัง
จ้อน..อย่าโทษไผแม้แต่จะของ คนมักกันมันบ่ได้เกิดจากอีหยังอื่น มันขึ้นอยู่กับหัวใจของสองคน อาให้แค่โอกาสที่เขาขอแต่โตบ่เคยขอ และถ้าเป็นโตสิให้โอกาสคนที่มาฮักลูกจะของบ่ มือข้างนั้นตบบ่าชายหนุ่มเบาๆ จ้อนเงยหน้าขึ้นมองเพดานราวกับมันจะมีดอกหน้าวัวผุดออกมาจากตรงนั้น เขากำลังจะร้องไห้แววตาของกำนันสมานมองลูกชายอย่างเห็นใจ มีหรือที่เขาจะไม่เจ็บปวดไปกับลูก แม้จ้อนจะไ่ม่ดีนักในสายตาคนอื่น แต่เขาก็ยังไม่ไปทำเสียหายเรื่องผู้หญิง เพราะความรักที่ฝังรากลึกตั้งแต่วัยเยาว์ที่มีให้หวานละไมตนเดียวเท่านั้น ขนาดยอมกาข้อสอบผิด ยอมสอบตกเรียนซ้ำชั้น จ้อนก็ทำเพื่อน้องไมของมันมาแล้วทั้งๆที่จ้อนก็ไม่ใช่คนหัวขี้เลื่ิอยอะไร
เข้าไปข้างในเถาะ มึงจำไว้ให้เป็นเทื่อสุดท้ายที่สิเฮ็ดจังซี้เบิ่งดูผู้อื่นเขาทุกข์ยากปานใด๋ กำนันสมานรุนหลังลูกชายเข้าไปในห้อง จ้อนเข้าไปอย่างกล้าๆกลัวๆ เขาไม่เคยรู้สึกผิดอย่างนี้มาก่อนร่างสองผู้เฒ่ามองมาที่ผู้มาใหม่ ป้านุ่มปรี่เข้ามาตบตีจ้อนเสียงเริ่มดังขึ้นจนลุงสีต้องเข้ามาปราม
มึงมาหยังบักจ้อน มึงสิฆ่าลูกกูติ ลูกกูไปเฮ็ดหยังให้มึง คันมาดื้อมันมึนกูสิบ่ว่าหยังเลย นี่มันกะผู้น้อยๆตีกับไผกะบ่สู้ มึงเฮ็ดมันเฮ็ดหยัง หือบัก..
เฒ่าๆหมอสิว่ามันเดิกแล้ว ลุงสีพูดพลางดึงมือภรรยาออกแต่ดวงตาที่ทอดมายังจ้อนดูเคียดเเค้น กำนันสมานเข้ามาขอโทษขอโพยแทนลูกเป็นการใหญ่
เจ้าสินำขอโทษไปอีกจักคนอ้ายหมาน บักจ้อนมันสิฆ่าคนเด้นี้ คันบักหลอดเป็นหยังข่อยเอามันเข้าคุกแท่ๆ เงินท่อใดหลายปานใด๋ข่อยกะบ่เอา
คำพูดนั้นของลุงสีทำให้กำนันสมานหยุดพูด ร่างนั้นทรุดลงกับพื้นอย่างหมดแรงไม่มีน้ำตาสักหยด จ้อนปราดเข้าไปประคองร่างพ่อไว้
ผมขอโทษ สิให้ผมเข้าคุกกะได้ ผมบ่ได้ตั้งใจสิเฮ็ดปานนั้น
เอ่อ..คันมึงตั้งใจลูกกูมันคือสิคาที่เนาะ บักเลวทรหดเอ้ย มึงนี่เลวหาหยังเปรียบเนาะมันย้อน..หยังมึงคือเฮ็ดจังซี้จ้อน
เอื้อย มันมาขอโทษแล้ว...วงศ็อินพูดได้แค่นั้นเสียงของป้านุ่มก็แทรกขึ้นว่า
มันสิเฮ็ดให้ลูกข่อยดีคือเก่าได้บ่จารยวงศ์ คำขอโทษของมัน น้ำตาของป้านุ่มไหลลงมา นทีเข้ามาพอดี น้ำตาของแม่ที่รอคอยความหวัง ไหลลงหยดแล้วหยดเล่า นทีเบือนหน้าหนีเขาคิดถึงแม่ขึ้นมาจับใจ
บอกข่อยแน้ คำขอโทษมันยาได้บ่ ถ้าลูกข่อยตื่นขึ้นมามันบ่คือก่อนล่ะ ถ้ามันจำข่อยกับพ่อมันบ่ได้ ไผสิชดใช้เวลาที่เสียไป ถ้าลูกข่อยตาบอดไผสิเป็นตาให้มันยามข่อยตาย มันบ่แม่นหนังจีนเด้สิได้มีหมอเทวดารักษาได้ บอกข่อยแน้เฮ็ดกันปานนี้ มันคุ้มบ่กับขอโทษคำเดียว ป้านุ่มร้องสะอึกสะอื้นลุงสีตบหลังเมียรักเบาๆดวงตาที่ทอดมานั้นปวดร้าวไม่แพ้กัน การสูญเสียลูกชายคนแรกในหน้าที่ แม้จะภูมิใจแต่ในหัวอกพ่อแม่อย่าให้บรรยายเลยว่า เจ็บปวดขนาดไหน นี่ถ้าหลอดเป็นอะไรไปเสียอีกคนชีวิตและลมหายใจอีกครึ่งของชีวิตคงไม่เหลืออยู่เป็นแน่จ้อนน้ำตาไหลปริ่ม
ผมขอโทษ..บ่มีคำเว้าใดสิที่ผมสิเว้าได้ดีกว่านี้แล้ว..ผมอาจจะเฮ็ดเพราะอีหยังกะตามแต่ผมขอโทษอีหลี
อี...แม่เสียงแหบโหยดังขึ้น ร่างของหลอดยันตัวเองขึ้นช้าๆใบหน้าอิดโรย เพราะเสียเลือดมาก แววตาเศร้าปนปิติของพ่อแม่เบิกกว้าง นทีเผลอยิ้มออกมาอย่างลืมตัว เด็กหนุ่มมองมาที่เขาด้วยแววตาฉงน คล้ายกับว่าเขาไม่รู้จักนทีมาก่อน เด็กหนุ่มมองมาที่จ้อนพลางยิ้มบางๆ
อ้ายจ้อน..บักแดงน้อยมันไปแล้วติ อีแม่อ้ายจ้อนเลาซ่อยผมไว้
นางนุ่มมองหน้าสามีงงๆเหตุการณ์ดังกล่าวมันเกิดขึ้นเมื่อสองปีก่อน บัดนี้หลอดสูญเสียความทรงจำไปแล้ว มันเป็นข่าวดีเพราะอย่างน้อยดวงตาของหลอดก็ยังสามารถมองเห็นได้แต่มันก็เป็นฝันร้ายเพราะหลอดกลับไปเป็นเด็กอายุ 13อีกครั้ง นทีถอนหายใจน้อยๆนั่นแหละสิ่งที่เสียไป เขามองหน้าวงศ์อิน ผู้สูงวัยกว่ามองมาที่เขาเช่นกัน เหมือนกับว่าจะเข้าใจคำถามในแววตานั้น
ทุกอย่างมันต้องใช้เวลานที เวลาเท่านั้นที่จะรักษาบาดแผลที่มองไม่เห็น อย่างน้อยในฝันร้ายก็ยังมีเศษเสี้ยวของฝันดีอยู่บ้าง บางทีเกิดเหตุการณ์อย่างนี้ขึ้นมันอาจจะเป็นทางออกที่ดีสำหรับบางคน สิ่งที่คนผ่านทางอย่างคุณบังเอิญผ่านมาเห็นอาจจะเป็นแค่บันทึกหน้าหนึ่งเมื่อเวลาผ่านไปแต่สิ่งหนึ่งที่อาิไม่อยากให้คุณเดินผ่านไปและทิ้งมันไว้ที่ข้างทางก็คือ ...เสียงนั้นเงียบหายวงศ์อินพูดภาษาอังกฤษช้าๆ..นทีจะจดจำถ้อยคำนั้นไว้ชั่วชีวิตของเขา
หัวใจของลูกสาวอา
ครับ... ผมจะรักหัวใจดวงนั้นตราบเท่าที่ผมมีลมหายใจ ชายหนุ่มยิ้มบางๆราวกับจะขอบคุณผู้สูงวัยกว่า เขาเดินมาส่งวงศ์อินที่รถ หวานละไมไม่ได้หลับเธอนั่งคอยพ่อของเธอ หญิงสาวทอดสายตามองมาที่เขาอย่างอ่อนโยนเหมือนทุกครั้งนทียิ้มตอบเช่นกัน
ก่อนที่รถจะเคลื่อนตัวออกไป วงศ์อินพูดขึ้นมาดังๆว่า
อย่าลืมไปเรียนด้วยล่ะ จำไว้นะถ้าไม่ขยันอาจะให้คุณติด f เลย
ผมยอมครับ นทีตอบพลางยิ้มน้อยๆ ก่อนโบกมือให้หญิงสาวเขามองรถคันนั้นไป จนลับตา
ลิขสิทธิ์บน YouTube Credit By : https://www.youtube.com/watch?v=Fry65-0yKTE
ต้องขอโทษที่ลงช้านะคะ บีทำงาน ทุกวันเลยค่ะแต่้เขียนเสร็จแล้วหาเวลาพิมพ์ไม่ค่อยได้เลยค่ะ ขอบคุณที่ติดตามหวานละไมนะคะ ใกล้จบแล้วค่ะเหลืออีกไม่กี่ตอนค่ะ
:*-:*-:*-:*-
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย สาวชัยภูมิ ลูกพ่อขุน; 27-08-2011 at 07:03.
เหตุผล: แก้คำผิดค่ะ
Tags for this Thread
กฎการส่งข้อความ
- You may not post new threads
- You may not post replies
- You may not post attachments
- You may not edit your posts
-
กฎฟอรั่ม
Bookmarks