เซาเสียใจเถาะหล่า ฮ่ำคนิงนำเพิ่น
ให้ลุกเดินมากินข้าว พอเจ้าได้มีแฮง
พอได้แข็งแรงสู้ ต่อไปในมื่อใหม่
ซายสิได้ฮ่วมซ้อน นอนเกี้ยวบ่แม่นเขา
อันสายแนนแต่เค้า ของเจ้าบ่แม่นคู่ นางเอ้ย
แม่นสิสู่ดั้นด้น ทนท่า หากลาไล
ไหลไปยุหวั๊งวั่ง น้ำลดฝั่งบ่มีกลับ
มันหากลับไปคือฝน สังสิทนกลับคืนได้
ท่าน้ำใหม่ท่อนั้นแหล่ว เมฆาแถนสิตั้งก่อ
ตั้งเค้าน้อมืดฟ้า ตกลงมาสู่พื้นดิน นั้นแหล่ว
ยังบ่ทันจบสิ้น ให้เจ้าปิ่นมองนภา
ฟ้าหลังฝนรุ้งงามตา มองนภาสวยแต่งแต้ม
ท้องฟ้าแจ่ม งามจั่งเจ้า เซาเศร้าสาเอื้อยว่า
เช็ดน้ำตาอย่าสุท้อ รอท่ามื่อใหม่แทน นางเอ้ย
Bookmarks