ไดอารี่แห่งความเศร้า...ทุก..ใจ

[บ่าวข้าวจี่]

ไดอารี่แห่งความเศร้า... ทุก...ใจ

ยามที่ได้แวะเวียนเข้ามา พักพิงในบ้านหลังนี้ เมื่อคราวที่ได้เจอกระทู้ หรือความเห็นที่บ่งบอกถึงความทุกข์ใจ เสียใจจากการจากไปของบุคคลอันเป็นที่รัก....หรือกระทู้ตั้งต้นแบ่งปัน น้ำใจให้กับพี่น้องผู้ที่ได้รับผลกระทบกับภัยภิบัติ ต่าง ๆ ด้วยความทุกข์ใจ..

..เข้ามาแล้ว อ่านแล้ว ไม่อยากลุกหนีไปไหน หรือเปลี่ยนหน้าเว็บเพจที่ใด หัวจิตหัวใจของผม เหมือนมีความรู้สึกร่วม แทนตัว แทนใจ ไม่ต่างกับพี่น้องผู้มีทุกข์ รู้สึกว่าถ้าเป็นเราบ้าง คงจะทุกข์ใจไม่น้อยเหมือนกัน....

ความรู้สึกนี้เป็นความรู้สึกร่วม อย่างเห็นได้ชัด สำคัญเป็นไปอย่างอัตโนมัติ กับความผูกพันธ์ที่มีให้กัน ฉันท์พี่น้องใน บ้านมหาดอทคอมแห่งนี้ แม้บางคนยังไม่เคยพบปะกัน แต่นั่นหาใช่อุปสรรค ที่จะทำลายความใกล้ชิดและห่วงใย..

แต่นี้ คือความห่วงใย และกำลังใจจากความสัมพันธ์ ที่เราได้ทักทายกัน พบปะกันในโลกไซเบอร์ แบ่งปันความสุข ให้กำลังใจยามเป็นทุกข์ ผ่าตัวหนังสือ บทกวี ภาพถ่าย รวมถึงบทเพลงแทนใจ ที่มีให้เราได้เสพ และชื่นชมใน แต่ละวัน เดือน ปี ไม่เคยห่างหาย

...ขอแสดงความเสียใจ......ขอให้กำลังใจ..... สองคำนี้มีค่าที่ช่วยเยียวยาจิตใจ ที่อาจเป็นช่วงที่ย่ำแย่ เกินทน สำหรับใครหลายคนที่พบเจอกับมัน...

สุขใจที่ได้อ่าน สุขใจที่เห็นข้อความผ่านกรอบเล็กๆ ที่ยิ่งใหญ่ในความหมาย ..
เห็นแล้ว..นิยามของคำว่าทุกข์ใจ คงเปลี่ยนเป็นสุขใจ...ของทุกๆ..ใจ ได้ไม่มากก็น้อย สุขใจที่ได้รับ ใช่ว่าจะให้ลืมความหม่นหมอง ความเศร้าบางคราว....

...แต่....รอยยิ้ม...บนใบหน้าที่เปื้อนด้วยคราบน้ำตา....คือแสงสว่างหรือทางนำใจให้ต่อสู้ต่อไป.. ฟ้าหลังฝน....ยังคงมีความสดใสกลับคืนมาคืนเวลาให้กับใจที่บอบช้ำ...ด้วยกำลังใจ..ที่มีให้......

ขอแสดงความเสียใจ...และขอร่วมให้กำลังใจ..นะครับ
บ่าวข้าวจี่...