คืนฉันเหงา...คืนฉันเศร้า

[หนุ่มหน้าลาว]

เลเลไหลเรื่อยเรื่อย ลำเลิง แม่น้ำแก่ง
ลอยลอยไหล เลื่อนรี่ ลาแหล่ง แล่นเริง
พอปานกับขอนไม้ ฟูฟอง ขี่ขนดอก
ลอยไหลเลย ฮอดบ่มีบ่อนยั้ง ตามน้ำ แม่กระแส
ชีวิตเอ้ย ซ่างบ่มีอีหยังแน่ มีแต่แปร ปลิ้นไป่
พอปานขอนไม้น้อย ลอยน้ำ ล่องลอย
ตั้งแต่น้อย น้องยังว่า บ่ลืมกัน
ความสัมพันธ์ยังเกลียวกลม บ่ห่างลา สาบานไว้
ว่าบ่มีใจเลี้ยว มีแต่เกลียว มั่นแก่น
เจ้ายอมเว้า อ้ายคือแฟน คนอื่นบ่เกี่ยวข้อง อ้ายจำได้ บ่หล่าหลง
บาดเจ้าลงมาใต้ เมืองไท ไกลจากถิ่น
ซ่างมาหลง เผี่ยนสิ้น นาห้วย ฮ่อมเลิง
ลืมฮอดเดือนอี่เกิ้ง เฮาเคยเบิ่ง เฮียงกัน
ลืมฮอดวันออกพรรษา เฮาแห่เทียน เคียงข้าง
ลืมกองฟางหม่องเคยพรอด กอดประโลม โน้มเหนี่ยว
ลืมทางเทียว เคยส่งน้อง ตอนจวนแจ้ง จูบสั่งลา
เจ้ามาอยู่เมืองฟ้า สังคมใหญ่ ทันสมัย
ได้ควงแขน บ่าวเศรษฐีเมืองสุพรรณ นั่งรถแอร์ ฟอร์จูนเนอร์
เจ้าซ่างเผลอใจเลี้ยว ลืมเฒ่ายาว ผุจอบผ่อ
ขี่แต่ควายบักตู้ จ่มหาน้อง อยู่ซุวัน
มันซ่างไกลกันแท้ ซินซาตา คนคือพี่
หนีบ่พ้นดอกเรื่องเศร้า มันเป็นเจ้า ครอบใจ
ความฮักเอ้ย...ไปสาเด้อ ให้เจ้าไปหวั่งหวั่ง อย่าหันหลัง มาเอิ้นสั่ง เด้อคำ
ปล่อยให้คนมีกรรม ให้มันนั่งฮ้องไห้ ให้ตายถิ่ม อยู่ท่งนา
ขอให้น้องเป็นดอกฟ้า สูงส่ง ศรีศักดิ์
ลืมสาเด้อความฮัก ค่าส่ำดิน ของชาวทุ่ง
เชยน้ำปรุง ลืมขมิ้น ของชาวดิน เคยขุดก่น
ลืมเฒ่ายาวคนจนจน ขอให้น้องเป็นดอกฟ้า สาน้อง ขอส่งเสริญ ...หล่าเอ้ย