นักสู้หัวใจไม่แพ้

[khonsurin]

นักสู้หัวใจไม่แพ้

เรื่องสั้นเยาวชนสีขาว ตอน นักสู้หัวใจไม่แพ้



ในวันที่ผมเกิดมา พ่อบอกแม่ว่าได้ลูกผู้ชายน่ารัก แต่เด็กมีปัญหาตัวเหลืองมาเนื่องจากคลอดก่อนกำหนดต้องอยู่ในตู้อบทารกแรกเกิด ไม่กล้าบอกกับแม่ว่ามีปัญหาอะไรเกิดขึ้นกับผมบ้าง แม่ก็ยังรอคอยที่จะกอดผมอยู่เสมอ...


แม่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรเลยจริงๆๆ จนกระทั่งครบกำหนดที่ผมจะได้ออกจากโรงพยาบาล แม่ถึงได้รู้ปัญหาของผม แต่แม่ก็ได้กอดผม บอกว่าผมน่ารักจังเลย อ้อมอกของแม่หรือครับ เป็นหนึ่งเดียวที่สร้างกำลังใจให้ผมได้ต่อสู้กับโลกนี้ได้อย่างสมบูรณ์ คำสั่งสอนและกำลังใจจากพ่อและแม่ มันสร้างความเชื่อมั่นให้กับผม ผมสู้โลกด้วยความเบิกบาน ด้วยกำลังใจ ด้วยความกล้าหาญ ไม่เคยท้อแท้ในชีวิต เพราะท่านทั้งสองที่มอบความรักกับผมอย่างล้นเหลือ ผมพร้อมที่จะผ่านปัญหาและอุปสรรคด้วยความเข้มแข็งครับ


วีระฉัตร คือชื่อผมเองครับ ผมเกิดมาไม่เหมือนคนอื่น คือมีมือที่สั้นเล็กมากมือแค่ศอกของคนปกติทั้งสองข้าง แถมขาก็ยังสั้นเหมือนมือด้วย แต่ผมโชคดีตรงที่ถึงผมจะมีรูปร่างอย่างไรก็ตาม พ่อกับแม่ผมก็รักผมมาก กระแสจิตส่งถึงกัน ผมสัมผัสได้



ผมได้แต่นั่ง หัดเดินไม่ได้เพราะขาสั้นมาก แต่พ่อให้กำลังใจผม ทำราวไม้ไผ่ให้ผมค่อยพยุงตัวยืนขึ้นก้าวเดิน วันแรกหรือครับล้มไม่เป็นท่า เพราะพ่อปล่อยมือผม แขนสั้น แถมนิ้วมือไม่ครบห้านิ้วทั้งสองข้างของผมเกาะราวไม่สนิท


พยายามลูก พยายามเข้า เสียงพ่อกระซิบข้างๆ หู พ่ออยู่ข้างๆลูกนะ ยืนขึ้นลูก นั่นดีแล้ว ค่อยๆ จับราวลูก ขยับไปใกล้ๆ ยืนขึ้น จับราวไว้ให้ดี ... เสียงพ่อบอก มันดังในโสตประสาท ตั้งแต่เล็กจนจำได้ขึ้นใจ มันเข้าไปอยู่ในสมองของผมเลย ผมค่อยๆ จับราวไม้ไผ่ก้าวเดิน...


ก้าวแรกของผม ... ก้าวที่สองของผม...ก้าวที่สามของผม.... โครม....


ผมล้มไม่เป็นท่าเลย เสียงแม่ร้องว้าย.... แต่ผมไม่ร้องเลย ผมยิ้ม ลุกขึ้นใหม่

ก้าวใหม่ ... ก้าวต่อไป ต่อไป...



แม่ครับ พ่อครับ ผมก้าวเดินได้แล้วนะครับ .... ขอบคุณคุณพ่อคุณแม่ครับ


จากการจับราวไม้ไผ่ ผมก็พยุงตัว ก้าวเดินโดยไม่ต้องให้การจับราวไม้ไผ่อีกเลย วันที่ผมเดินได้ด้วยตัวเอง พ่อกับแม่ผม ยิ้มให้ผม คงเป็นรอยยิ้มแห่งความปีติยินดี แม่ผมน้ำตานองหน้า พ่อบอกตอนผมโตแล้วนะครับ


ผมมาเรียนชั้นประถมศึกษา ในโรงเรียนประจำหมู่บ้าน ผมคงแปลกแตกต่างกับคนอื่นมากมาย วันแรกที่ก้าวเข้าไปในโรงเรียน เพื่อนหรือครับเรียกผมว่า “บักหล่อย” แทนที่จะเรียกผมว่า วีระฉัตร แบบเท่ห์ กับเขาบ้าง


ผมหัดเขียนหนังสือด้วยมือน้อยๆ ของผม ผมต้องปรับตัวหลายอย่างเห็นเพื่อนไปเล่นโยนสตางค์เหรียญ ผมโยนไม่ได้ เลยนั่งมองดู ปรบมือเป็นกองเชียร์


“หล่อยๆ เบิ่งเด้อ กันจะโยนเหรียญให้เบิ่ง”

เสียงเพื่อนในชั้นบอก ผมได้แต่ยิ้ม และปรบมือให้ เพื่อนๆ ยิ้มกับความสุขของเพื่อน ยิ้มอย่างพร้อมที่จะเป็นเพื่อน


วันเวลาผ่านไป โรงเรียนในหมู่บ้านผมได้กลายเป็นโรงเรียนขยายโอกาสทางการศึกษา คือเปิดสอนระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น หรือมีถึงระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่สาม


เวลาเปลี่ยนแปลงไป สังคมของผมก็เปลี่ยนแปลงไปด้วย จากเพื่อนที่เคยเรียก “บักหล่อย” ค่อยๆเลือนหายไป กลายเป็นเรียก “วีระ” แทนที่ ผมกลายเป็นหัวหน้าห้องหลังจากที่เรียนผ่านไปได้หนึ่งภาคเรียน เวลา ปีนี้พวกเราเรียนผ่านมา เก้าปีแล้ว มีความรู้สึกว่าไม่นานเลย ที่ผมเรียนอยู่อยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่สามแล้วครับ


ผ่านมาแล้วพบว่าอุปสรรค ไม่ได้อยู่ที่การเรียน การเขียนหนังสือ แต่อยู่ที่การเข้มแข็งของหัวใจนักสู้ไม่เคยแพ้ไม่ได้ ผมเล่นกีฬาไม่ได้ แต่ไม่เป็นไร ผมปรบมือได้ ผมส่งเสียงเชียร์เพื่อนได้ เรืองเรียนผมสบายอยู่แล้ว นี่คือสิ่งที่โลกประทานพรให้กับคนแบบผมกระมัง


ผมชอบเขียนร้อยกรอง บทกวีที่ผ่านสายลม ดวงดาว ในตาผมคงฝันถึงเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านมามากมายในชีวิตในวัยที่ไม่ทันถึงสิบหกปีของผม


เพื่อนผมคนหนึ่ง ชื่อสบาย แต่ไม่ทราบว่าจะสบายสมชื่อหรือเปล่านะครับ หายไปไม่มาโรงเรียนหนึ่งอาทิตย์ ในหมู่บ้านเดียวกันรู้หมดว่าอะไรเป็นอะไร รู้ว่า สบาย กำลังจะหลงไปสู่สิ่งผิด ไม่ยอมมาเพราะไปไหน แบบว่ามีคนในหมู่บ้านไปทำงานที่กรุงเทพฯ กลับมาหรือครับก็นำยาเสพติดมาล่อเด็กแถวบ้านด้วย


ไม่รู้ว่าสบายหลวมตัวไปถึงไหน ผมในฐานะหัวหน้าห้อง แฮ่ม...เพื่อนยกให้เป็นหัวหน้าห้องเพราะอะไรไม่ทราบ แต่ผมก็ภาคภูมิใจมาก ผมให้เพื่อนๆพากันไปตามหาสบาย พบว่าอยู่ที่เถียงนา กำลังมีความสุขที่แสนเคลิบเคลิ้ม ผมเดินช้าหน่อย ทางก็ลำบากมาก ลองคิดดูนะครับว่าคนที่เท้าสั้นๆ น้อยๆ จะเดินไปช้าขนาดไหน แต่เมื่อมาถึงเถียงนา


ผมในฐานะหัวหน้าชั้นเรียน ได้ถามว่า


“จะกลับไปเรียนไหมเพื่อน” สบายส่ายหน้า

ผมถามเหตุผล เขาตอบว่า


“เราไม่ถูกกับครูที่สอน”


ผมถึงบางอ้อ จึงได้ถามต่อไปอีกว่า


“แล้วครูเขาสอนให้ตัวเพื่อนได้ดีหรือเปล่า”


สบายนิ่งไปพักใหญ่


“สอนให้ได้ดี...”

เขาเริ่มก้มหน้า


“แล้วที่เพื่อนมาเป็นเช่นนี้ มีอะไรดีบ้าง ลองอธิบายเหตุผลมาให้ฟังบ้าง เผื่อเราจะได้เอาเป็นตัวอย่างบ้าง ถ้ามันดีนะ เราจะลองทำตาม”


เขาตอบไม่ได้ นั่งร้องไห้โฮ...


“เราจะกลับไปเรียน ไม่เกเรแล้ว”


แล้วสบายก็กลับมามาเรียนตามปกติ พวกเราทำไม่รู้ไม่ชี้เรื่องที่เกิดขึ้น ไม่มีใครพูดถึงเรื่องราวนี้อีก ให้จบลงไปด้วยดี



วันที่เรียนจบชั้นมัธยมศึกษาปีที่สาม วันส่งท้าย เพื่อนๆ ได้แบกผมออกจากบ้าน แม่ยิ้มหน้าบาน พ่อหรือครับก็หน้าปลื้มมาก ที่ลูกชายพิการมีชีวิตได้ตามปกติสุข


วันนี้ผมมาเรียนมัธยมศึกษาตอนปลายที่โรงเรียนประจำอำเภอ ผมมีความสุขมากกับงานที่ผมรัก ก็คือผมได้ขอตั้งชุมนุม วรรณศิลป์ ผมชอบบทกวี ที่สร้างจินตนาการให้ผม ได้สร้างฝันของผม ได้แทรกซึมอยู่ในสายเลือดผม แม้ผมจะเรียนคณิตศาสตร์และวิทยาศาสตร์ ก็ตาม แต่งานเขียนบทร้องกรองของผม เป็นงานในฝันของผมเลยนะครับ


วันที่พ่อกับแม่ภาคภูมิใจมากที่สุด ก็คือวันที่ได้รับนักเรียนรางวัลพระราชทาน ที่คุณครูของผมได้รวบรวมเรื่องราวส่งไป มันน่าภาคภูมิใจมากที่สุดมากกว่าตอนที่ผมได้รับทุนนักสู้หัวใจแกร่ง ที่มอบเงินให้ก้อนโต เสียอีก


นักเรียนรางวัลพระราชทาน สำหรับผมเด็กที่พิการคนนี้ เป็นรางวัลแห่งเกียรติยศที่แท้จริง มันบ่งบอกว่า แม้จะพิการก็พิการเพียงตัว แต่หัวใจไม่ได้พิการไปด้วย


ผมขอรับรองว่า ผมจะทำประโยชน์ตอบแทนบุญคุณชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์ ผมจะเป็นเยาวชนที่ดีของประเทศ และพร้อมที่จะเป็นผู้นำในชุมชนของผมให้ก้าวไปอย่างเข้มแข็งครับ


ชีวิตผมผ่านมาแล้วครับ ขอบอกว่าร่างกายพิการ ไม่เป็นอุปสรรคอะไรเลย สำหรับนักสู้หัวใจไม่แพ้ ของผม


อุปสรรคอะไรไม่สำคัญ เท่าหัวใจที่กล้าแกร่ง


วันนี้หรือครับ หลังจากจบปริญญาโทจากมหาวิทยาลัย.... แล้ว ผมทำหน้าที่เป็นอาจารย์สอนวิชาคณิตศาสตร์ ในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ได้สร้างลูกศิษย์คนแล้วคนเล่าให้เป็นคนที่ดีของสังคม นอกจากนั้นแล้วผมยังเป็นนักเขียนตามที่ผมฝันไว้

.............................