สายลมเหงาคราวคิดฮอด มากุมกอดให้ใจสั่น
มื้อห่างกันวันห่างน้อง ได้จับจ้องมองแต่จอ
เปิดสายรอคอยถ่า ฟังเสียงจาพอได้ส่วง
ความเป็นห่วงในใจอ้าย ได้คลายบ้างบาดห่างเหิน
ย่านหลงเพลินเขินคำอ้อน ย่านใจอ่อนนำคำหวาน
ย่านดวงมาลย์สิบางเบา ยามเมื่อเขาเข้าชิดใกล้
คนทางไกลใจไหวหวั่น มื้อห่างกันย่านเป็นต่าง สั่นดอก
คันแม่นนางยังฮักอ้าย ขอสายเจ้าเว้าคิดถึง
ส่งเสียงถึงมื้อละครั้ง เว้าให้ฟังยังหมั่นแก่น
บ่คลอนแคลนเคลื่อนคล้อย หรือหลอยเว้าบ่าวผุได๋
ขอหมั่นใจในโตเจ้า คันฮักเฮายังคงอยู่
บอกให้ฮู้ว่าใจน้อง เหมิดสี่ห้องแม่นพี่ชาย
ส่วนว่าทางโตบักอ้าย ยังฮักหลายอยู่คือเก่า
บ่เคยเซาความคิดฮอด ยังคงหยอดให้ดั่งเดิม
ขอเสียงเติมให้ใจบ้าง คันเว้นว่างจากงานหลัก
ส่งคำรักให้แก่กัน พอหมั่นใจในวันท้อ
เปิดสายรอฟังเสียงเจ้า พอบรรเทายามหนาวผ่าง
เว้าบอกอ้ายได้บ่นาง อ้างคำว่าคิดฮอด มากุมกอดให้อุ่นใจ..เบิ่งดู๋...อิอิ
Bookmarks