หละยามเมื่อหัวลมห่าว คิดถึงสาวอยู่นี่หน่ำ ลืมแล้วบ่น้อคำ
สาวน้ำดำผุเคยอ้อน ตอนนี่ไปอยู่ใส หละกาละสิน อินเซียงไฮ้
กมลาไสยบ่ฮู้บ่อน หนุ่มเมืองขอนฯผู่เค้า เคยจาเว้าเจ้าห่างเหิน
หละเจ้าผุสูงเจิ้นเทิ่น เจิดเสิ่นไปคือแหล๋ว แถวบ้านนาป่าดอน
มิดออนซอนบ่คืนโค้ง ลืมกะปูหอยโข่ง เจ้าลืมลงซ่งบ้านป่า
ดอกมันปลาเคยหอม ดอกกะยอมน้อเคยกุ้ม มีคนตอมหอมหุ่ม
คอยคุมทุ่มใจหม่วน หนุ่มเงินหยวนกวนบาทเบี้ย ใจระเหี่ยจนจ่อยหงอย
หละบ่หลูตนคนคอย สิจ่อยตาย โอ๊ะโอ่ยวายวุ่น
*****
พี่คงเหงาหงอยคอยกลับ เจ้าไปลาลับบ่เห็นกลับมาหา
นั่งมองน้ำนองเต็มนา จนออกพรรษา บ่เห็นนวลหวนคืน
สุดฝืนยืนมองฟ้าหม่น ตากแดดตากฝนทนอยู่อับเฉา
ฝนจางท่ามกลางลมหนาว พี่ยังคอยสาวเมืองน้ำดำคร่ำครวญ
*****
ลมหวนยิ่งชวนคิดพ้อ ใผน้อคอยเจ้าหดหู่ อดสูยามใจคิดฮอด
คอยกอดแต่หง่วมเหงา สิ้นปีเก่าลมหนาวแฮ่งป่วน มื้อได๋สิหวนคืนมาเริ่ม คืนมาเริ่ม
รักเดิมมาเพิ่มมาต่อ ฝันที่รอคอยเจ้ามาเสริม บ้านนานี้ยังเหมือนเดิม
ข้าวเหลืองเอิ่มเติ่มยังรอเรียวเกี่ยวรวง
*****
ในทรวงคงสุขเต็มล้น คอยคนถ่าเจ้ามาฮ่วม เป็นสุขหรือทุกข์อยู่ร่วม
หงายข่วมกะบ่แหนง น้ำขาดแหล่งลงแห้งขอดบ่อ ให่หลูโตนคนรอแหน่เด้อน้อง
แหน่เด๊อน้อง
Bookmarks