แม่นอยู่บ่น้อน้องหล่า มาบอกลาป๋าจากพี่
ในฤดีเจ็บปวดฮ้าย แทบตายดิ้นสิ้นลม
สุดจะข่มน้ำตาไว้ ปล่อยมันไหลรินหย่าว
ฮู้ว่าเหมิดดวงใจเฮา ยังฮักเขาอยู่บ่แพ้ แต่หากต้องปล่อยวาง
บ่อาจขวางทางน้อง ได้แค่มองกับหมองหม่น
จำต้องทนทุกข์ท้อ บ่อาจรั้งเหนี่ยวดึง
เพราะคนหนึ่งกะคือเจ้า ที่เข้ามาพาใจเปลี่ยน
สอนให้อ้ายได้วนเวียน ใจพร่ำเพียรเฮียนฮักเจ้า แล้วมาเศร้าบาดเทื่อลุน
คงเหมิดบุญที่ฮ่วมสร้าง เหมิดหนทางสิสืบต่อ
เจ็บแท้น้อใจฮักน้อง พออยากฮ้องฮ่ำไฮ
ดนปานได๋สิลืมได้ เจ็บยามได๋สิได้ส่าง
ใจฮักเจ้าบ่เคยจาง แต่หากขวางเจ้าบ่ได้ ทนเก็บไว้อยู่ผู้เดียว
อ้ายสิเทียวทางหน้า กว่าเวลาสิล่วงผ่าน
กว่าเหตุการณ์จะผ่านพ้น จนใจพี่แตกสลาย
อยากขอถามครั้งสุดท้าย สิจากไปกะบ่ว่า
กับเวลาที่ผ่านมา จนละว่าฮอดมื้อนี้ บ่เคยตี้บ่ฮักกัน..แม่นบ่...
Bookmarks