ทรมานในจิตคิดสับสน
รำคาญคนนอนกรนเป็นนักหนา
ชาติที่แล้วฉันทำผิดอะไรมา
จึงต้องพาเจอคนกรนทั้งคืน
นั่งกึ่งนอนบนที่อันคับแคบ
แล้วต้องแสบแก้วหูทนสู้ฝืน
นอนไม่หลับเลยเราเศร้าทั้งคืน
ก็ต้องฝืนข่มตาพับหลับให้ลง
ใจก็คิดสับดนปนความทุกข์
อยากจะผุดปล่อยไปใจประสงค์
ความเน่าเสียจากการย่อยที่ทานลง
แล้วบรรจงหอบไปใส่ปากมัน
เมื่อใหร่หนอเครื่องจะถึงจุดที่หมาย
จะบ้าตายมันช่างห่วยซวยจริงฉัน
ภาวนาไม่อยากเจอก็กลับกัน
หรือสวรรค์กำหนดบทให้เจอ......
คงไม่มีใครอยากนอนกรนทำให้คนอื่นรำคาญถ้าเลือกได้
เขียนกลอนนี้ตามเหตุการณ์จริง อารมณ์ศิลป์เกิดขึ้นได้แม้เวลาที่เป็นทุกข์
ฟ้าเพียงดิน
Bookmarks