อะไรเอ่ยยิ่งตาม ก็ยิ่งหนี
ตามร้อยทีพันครั้ง ก็ยังเฉย
จะบอกให้ใช่อื่น อะไรเลย
อันนี้เลยตามใจ ไม่เคยพอ
ยิ่งตามง้อยิ่งได้ ไม่เท่าเสีย
ใจระเหี่ยเหี่ยวแห้ง ซะจริงหนอ
ก็เพราะคำว่ารัก ไม่เคยพอ
อย่ามัวรอรั้งจิต คิดทบทวน

ทีเราทำเขานั้น กลับไม่ชอบ
ที่เราปลอบใจเขา ไม่คิดหวน
กลับยั่วยุอารมย์ ให้ชมชวน
เราก็ควรหยุดมั่ง อย่ารั้งมา
เห็นเรารักเราภักดิ์ ไม่หักจิต
พอเราคิดบินไป กลับหวลหา
พระเจ้าสร้างตัวเขา ให้เกิดมา
พร้อมมารยาร้อยเล่ห์ เสน่ห์ลวง

"เรื่องที่เขียนไม่จำเป็นต้องเหมือนเรา เรื่องที่เล่าไม่จำเป็นต้องเหมือนใคร"

>ฟ้าเพียงดิน<