แต่งได้เพราะแล้วค่ะพงษ
เปลงเพลิงลุกไหม้ เร้าร้อน
เสีนงซ้อนสัตว์ป่า ร้องมา ฤานั้น
เปลวเพลิงร้อนแรง ดุจแสงอัมพัน
สิ้นเสียงร้องลั่น ชีวัน ม้วยมรณ์
....................................
เสียงร้องก้องกึก ระทึกใจสั่น
แสงเพลิงโชติพาพลั่น อกสั่นสะท้อน
ราวเพลิงในไพร ลามไวไหวอาวรณ์
เสียงก้องดังลั่นไม่ผ่อน สัตว์ป่าล้มลง
ระรัวเอ๋ย ระรัวใจ...โอดไหวสะท้าน
น้ำตาไหลอ่อนใจล้า ไฟลามสุดโค้ง
น้ำตาไม่อาจดับเพลิง ต้นไม้เตียนโล่ง
ไฟร้อนผลาญพง พยัคฆ์คงล้มตาย
น้ำตาอาลัย โอ้เอ๋ย...ชีวิต
เกิดมาใช่ลิขิต ชีวิตเองได้
ต้องผจญหนทางฆ่า ในดงไพร
ดูโลกไม่เท่าใด ความตายมาลามตัว
.................................
Bookmarks